Αγαπητέ μου σύζυγε, να ξέρεις ότι το “μη θα χτυπήσεις”, το “πρόσεχε θα πέσεις”, είναι οι πιο συνηθισμένες λέξεις που ξεστομίζω καθημερινά. Είμαι μια μάνα ανήσυχη με χίλια μάτια περιμετρικά, γύρω από το παιδί, μην πάθει τίποτα, μην του συμβεί κακό, μην, μην, μην…
Αυτό το “πρόσεχε” που βγαίνει αυθόρμητα από το στόμα μου, δεν πηγάζει από την ανάγκη να το ελέγχω, όπως μου λες τα Σαββατοκύριακα που σε βλέπουμε λίγο περισσότερο, αλλά μια ανάγκη, να προστατέψω τα παιδιά από κάθε κακό, κάθε κίνδυνο και κάθε απειλή. Αλλά εν τέλει αποφάσισε κάποια στιγμή. Να λέω “πρόσεχε;” ή να μην λέω;
Αγαπημένε μου σύζυγε, πρέπει να καταλάβεις ότι το “κακό” μπορεί να συμβεί ακόμα και όταν το παιδί παίζει μπροστά σου στην παιδική χαρά. Εκεί μπροστά στα μάτια σου μπορεί να χτυπήσει στο γόνατο, να δαρθεί με ένα άλλο παιδί, να το τσιμπήσει μέλισσα, να φάει χώμα.
Κάθε φορά που συμβαίνει ένα “ατύχημα”, ένα μικρό που είναι αρκετό για να με ανησυχήσει, να είσαι σίγουρος ότι αυτομαστιγώνομαι, γεμίζω ενοχές και άγχη, αναρωτιέμαι μήπως δεν είμαι πολύ προσεκτική, αν είμαι “λίγη”, αν είμαι, τέλος πάντων, καλή μάνα. Το μόνο που μου λείπει λοιπόν είναι η δική σου αποδοκιμασία. Σκεφτόμαι τις πρώτες κουβέντες που θα ακούσω από σένα: “καλά εσύ που ήσουν;”, “εσύ τι έκανες;”, “δεν το είχες προσέξει”; “είχες πιάσει την κουβέντα;”, και η αλήθεια είναι ότι εκνευρίζομαι γιατί ήμουν ΠΑΝΤΟΥ όταν εσύ ήσουν ΑΛΛΟΥ.
Αγαπημένε μου σύζυγε, τα πρωτοσέλιδα στις εφημερίδες είναι γεμάτα καθημερινά από μικρά παιδιά που χτυπάνε, γρατζουνιούνται, γδέρνονται, δαγκώνονται από σκύλους, πέφτουν από αλογάκια, τρυπιούνται σε σίδερα (δεν θα αναφέρω τα πιο τραγικά) μπροστά στα άγρυπνα μάτια των γονιών τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο γονιός δεν πρόσεχε, σημαίνει ότι σε όλους μπορεί να συμβεί.
Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να εφεύρω τον πολλαπλό εαυτό μου. Δεν μπορώ να είμαι με χίλια σώματα ταυτόχρονα παντού, εκατοντάδες μάτια σε όλες τις γωνιές μιας παιδικής χαράς, ενός πάρτυ, ενός παιδότοπου, ενός γηπέδου, ενός δάσους. Δεν είμαι υπερήρωας με βιονική ακοή και όραση που τρυπά τοίχους. Όσο κι αν θα θέλω.
Αγαπημένε μου σύζυγε χαίρομαι που με θεωρείς σούπερ γούμαν, αλλά δεν είμαι. Είμαι απόλυτα τρωτή και περιορισμένη από το σώμα μου και κάνω το καλύτερο που μπορώ. Γι’ αυτό αντί να μου πεις “εσύ που ήσουν;”, πες μου καλύτερα “τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω;”.
Γράφει η Ζέφη Πατιστάτου – αναγνώστρια
