Να κοιμάσαι μετά από πολλά πολλά χρόνια στο σπίτι των γονιών σου.
Έτσι. Απρογραμμάτιστα.
Να βρίσκεις στρωμένο τον καναπέ.
Να φοράς το νυχτικό της μαμάς σου.
Λευκό, μακρύ, με δαντελίτσες, φρου φρου και λουλουδάκια μπλε.
Πόσο παιδικά τα νυχτικά των μαμάδων.. Ε;
Στο τραπέζι να σε περιμένει μέσα στη νύχτα ένα μπουκάλι νερό κι ένα πιάτο πλυμένα βερύκοκα.
Για τις βιταμίνες.
Το εφηβικό σου δωμάτιο δεν υπάρχει.
Γιατί το σπίτι αυτό δεν είναι το σπίτι που μεγάλωσες.
Κι εσύ ξαφνικά, να θυμάσαι ότι σ’ εκείνο το δωμάτιο είχες ξεπεράσει τον πρώτο σου έρωτα.
Ξέρεις, αυτόν τον πώς τον λένε, που έλεγες ότι δε θα ξεχάσεις ποτέ.
Αλλά τον ξέχασες.
Εύκολα.
Μ’ ένα μπουκάλι ούζο, κλεμμένο από τον μπαμπά και δεκαπέντε κουτιά χαρτομάντηλα.
Αλλά είπαμε.
Αυτό το δωμάτιο δε θα το ξαναβρείς.
Δανεικά, τα ενοικιαζόμενα σπίτια.
Δανεικά κι αγύριστα.
Τι σας λέω, ε;
Τέτοιες ημέρες τι πάω κι εγώ και θυμάμαι…
Εκτός θέματος, λοιπόν.
Εν πλήρει συνειδήσει.
Διαβάστε ακόμα:
Τα χάδια που δεν παίρνει ένα παιδί το μαραίνουν
Δεν γίνεται τα παιδιά μας να είναι «ευτυχισμένα» όλη την ώρα
