Οι σύγχρονοι γονείς έχουμε μια εμμονή με το να περνάει καλά το παιδί μας, με το να διασκεδάζει, να είναι πάντα γελαστό και χαρούμενο. Ίσως αυτό οφείλεται και στις ενοχές που σέρνονται σαν φίδια μέσα μας επειδή εργαζόμαστε πολλές ώρες και διαθέτουμε ελάχιστο χρόνο σ’ αυτά.
Από την άλλη, συχνά σκέφτομαι τους δικούς μου γονείς. Και εκείνοι δούλευαν πολλές ώρες, και έλειπαν όλη μέρα από το σπίτι, αλλά δεν είχαν “καημό’ πως θα περάσω εγώ καλά. Όχι γιατί δεν ενδιαφέρονταν για μένα, κάθε άλλο, αλλά γιατί – πολύ σωστά – πίστευαν πως θα βρω κάτι να περάσω καλά στο σπίτι τα Σαββατοκύριακα εκείνα που δεν είχαν στο πρόγραμμα εξορμήσεις και βόλτα. Και ήταν αλήθεια. Θυμάμαι ότι έβρισκα δεκάδες τρόπους να διασκεδάσω, ζωγραφίζοντας, σκαρώνοντας ιστορίες, κάνοντας κατασκευές, μαστορεύοντας τα χαλασμένα μου παιχνίδια και χίλια δυο.
Σήμερα έχουμε ένα διαρκές άγχος “να μην βαρεθεί” το παιδί, να μην το κακοκαρδίσουμε, να δει τους φίλους του, να μην μείνει μόνο του με τον εαυτό του στο σπίτι και μελαγχολήσει. Κάθε Σαββατοκύριακο ξυπνάμε με μια αγωνία στο πως θα ψυχαγωγήσουμε τα παιδιά, σε ποιο παιδότοπο θα τα πάμε, σε ποιο πάρκο θα παίξουν, σε ποιο σινεμά, σε ποιο θέατρο ή ποιον φίλο θα βρούμε είτε να έρθει σπίτι μας, είτε να τα πάμε εμείς για να είναι ένα αξέχαστες αυτές οι δύο μέρες. Σε όλον αυτόν τον αέναο αγώνα της ψυχαγωγίας των παιδιών μας, ως γονείς δεν βρισκόμαστε πουθενά, καθώς η δική μας ξεκούραση και ηρεμία που τόσο χρειαζόμαστε – περιστρέφεται πάντα γύρω από αυτά.
Αυτό δεν θα ήταν κακό, αν δεν άγγιζε την υπερβολή. Είναι θεμιτό να θες το παιδί σου να δει ένα θέαμα, να παίξει με έναν φίλο του, να πάρει τον αέρα του σε ένα πάρκο. Όμως δεν ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ αν μείνει κάποια Κυριακή ή Σάββατο στο σπίτι με τους γονείς του που επιθυμούν διακαώς να κοιμηθούν, να μην σηκωθούν από το καναπέ ή να κοιτάζουν το ταβάνι μια ολόκληρη μέρα χωρίς να τους ενοχλήσει κανείς.
Η φαντασία και η εφευρετικότητα των παιδιών υμνείται καθημερινά από τους ειδικούς, κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω που πραγματικά το παιδί μπορεί να απασχοληθεί και μόνο του. Επίσης ποιος είπε ότι δεν είναι διασκέδαση και χαλάρωση για ένα παιδί να δει μια ταινία στο σπίτι με τους γονείς του, να μαστορέψει με τον πατέρα του, να μαγειρέψει με την μητέρα του, να κάνει μπάνιο τον σκύλο ή να βοηθήσει σε κάποια δουλειά που οι γονείς έχουν τον τρόπο να την μεταμορφώσουν από αγγαρεία σε κάτι συναρπαστικό.
Η διασκέδαση και η χαλάρωση είναι απαραίτητη. Για όλους. Κι αν αυτό σημαίνει πως κάποιο Σαββατοκύριακο οι γονείς δεν θα αμοληθούν στις εξοχές ή στα πλανητάρια για να περάσει καλά το παιδί τους, δεν έγινε και τίποτα. Ίσα ίσα, το παιδί θα μάθει ότι πρέπει μερικές φορές να θυσιάζει την καλοπέρασή του για τους άλλους ή ακόμα καλύτερα να περνάει περίφημα και μόνο του.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
