Αν υπάρχει κάτι πιο τρομακτικό από το άγριο ξύλο που έφαγε η μαθήτρια στην Κύπρο, είναι οι φυσικοί ήχοι που «ντύνουν» το σκηνικό του τραμπουκισμού, τα ουρλιαχτά, τα υστερικά γέλια, τα «γαλλικά» εν ώρα σχολικής ειρήνης. Χωρίς ήχο, με το mute να απαλείφει από το video τη φτήνια και το ανακάτεμα που η ένταση, η χροιά των φωνών και το λεξιλόγιο προκαλεί, μένει κάτι που έχει ξαναγίνει.
Δεν είναι η πρώτη φορά που δέρνονται κορίτσια (και αγόρια) σε προαύλια σχολείου, σε καφετέριες, στη μέση του δρόμου. Συνέβαινε και παλιά, απλώς τότε δεν υπήρχαν τα social media και οι τεχνολογικοί ρουφιάνοι για να καταγράφουν και να κοινοποιούν στην αρένα τα κατορθώματα της εκάστοτε θερμοκέφαλης κόρης.
Όμως, από εδώ κάτι λείπει και σαν κάτι να έχει αλλάξει.
Αφ’ ενός, η φωνή, ως εργαλείο επικοινωνίας, με όλα τα εξαρτήματα της –χροιά, ένταση, βάθος, εκφορά λόγου– είναι πιο μαρτυριάρα από το αναμενόμενο. Δυστυχώς, η γυναικεία φωνή, ακόμη και σε περιόδους μεταφώνησης –με όλη εκείνη τη δυνατότητα σε ψηλές οκτάβες- ακόμη περισσότερο.
Αν ακούσει κανείς λίγο καλύτερα, λίγο πιο προσεκτικά στο video, ίσως αναγνωρίσει τον φθηνό τόνο αμέτρητων ελληνικών σειρών, με τις οποίες τραφήκαμε τα τελευταία χρόνια, τον μελοδραματισμό της κακιάς ώρας που χώρεσε σε χιλιάδες σελίδων κακής λογοτεχνίας και διοχετεύθηκε προς τις μικρότερες ηλικίες, τη στριγκή αντίδραση κάποιας φίλης σε κάτι που την ενοχλεί και ίσως αναγνωρίσει και κάτι άλλο, ακόμη πιο τρομακτικό: υπάρχει βία, αλλά δεν υπάρχει οργή! Υπάρχουν φωνές, αλλά δεν υπάρχει αίσθημα, υπάρχει ένταση, αλλά όχι υπόβαθρο.
Και μετά, φωνάζουμε, έτσι κι αλλιώς. Για να μιλήσουμε στα παιδιά μας, για να παραγγείλουμε στο εστιατόριο, για να πάρουμε τον λόγο σε μια σύσκεψη, για να τραβήξουμε την προσοχή κυρίως, για να επιβληθούμε συνήθως. Και αγαπάμε τους χαρακτηρισμούς. Μας βολεύουν. Μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα. Πρέπει να νιώθουμε «από πάνω», ασχέτως περίστασης ή θέσης. Φωνάζουμε πια, όχι απλώς για να κουνήσουμε το δάχτυλο ή για να βάλουμε τα (όποια) πράγματα στη θέση τους, αλλά με μια υπόσχεση για κάτι περισσότερο, με μια άρρητη απειλή, ότι θα καταφύγουμε και στη βία.
Αυτός ο επιθετικός τόνος διατρέχει τη ζωή μας από πάνω προς τα κάτω, είτε υπάρχει λόγος είτε όχι και –όχι- δεν πρόκειται για μεσογειακό ταμπεραμέντο ή όποιο άλλο άλλοθι αρέσκονται κάποιοι να δίνουν στη φτήνια που βολεύει.
Πρακτικά, το βίντεο περιέχει στην υπερβολή του, όσα θα ζούμε από εδώ και στο εξής, επιμένοντας να τα βαφτίζουμε μεμονωμένα περιστατικά. Δεν είναι. Είναι η αλήθεια που έχει αφομοιώσει η επόμενη γενιά, ακριβώς με τον τρόπο που της την επικοινώνησαν: με τις φωνές, τους υψηλούς τόνους, τα ανόητα κλισέ του τι αξίζει να κάνεις για έναν έρωτα (στα 16…), τις μαγκιές, τους αιματηρούς τσαμπουκάδες, το μηδενικό συναίσθημα, την έκπτωση και την επιφάνεια σε όλο της το μεγαλείο.
Κι επειδή οι επικεφαλής του υπουργείου Παιδείας Κύπρου από προχθές κάνουν λόγο για παραδειγματική τιμωρία, αφού την επιβάλλουν, στη συνέχεια ας επιδιώξουν να κατεβάσουν οι ίδιοι τους τόνους και να κουβεντιάσουν με τα παιδιά τους. Ας το κάνουμε κι εμείς. Θα μας χρειαστεί.
Γράφει Κατερίνα Γαλανοπούλου
