Κρίση πανικού.
Βρίσκομαι μπροστά στον καθρέφτη του μπάνιου, είμαι 12 ετών και μόλις με έχουν διαλέξει να συμμετάσχω σε έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό μαθηματικών. Οι δάσκαλοι του σχολείου μου με πρότειναν και ο μπαμπάς μου καμάρωσε πάρα πολύ. Φυσικά πήγαμε στην Αθήνα, φυσικά πέρασα, απλά ήμουν δεύτερη… Θα μπορούσα να είμαι και πρώτη βέβαια. Έκανα ένα λάθος απροσεξίας σε μια εξίσωση και αυτό μου στοίχισε την πρωτιά… «οι βλακείες πληρώνονται» που λέει και ο μπαμπάς…
Φοβάμαι. Νομίζω τρέμω. Κι αν δεν τα καταφέρω; «τα μαθηματικά είναι ένας ξεχωριστός κόσμος, γεμάτος από λογική μα και μαγεία». Κι αν αυτή η λογική κάπου χαθεί και βγάλω λάθος αποτέλεσμα; Όχι όχι… θα τα καταφέρω…αρκεί να είμαι συγκεντρωμένη. Μπορώ! Κι αν όχι; Είναι και αυτός ο κόμπος στον λαιμό μου που με πνίγει.
θα πάω…
Πρέπει να πάω…
Κάμποσα χρόνια μετά βρίσκομαι μπροστά στον καθρέφτη μιας κοινόχρηστης τουαλέτας. Είμαι βαμμένη και χτενισμένη σε κομμωτήριο. Φοράω πουκάμισο και σακάκι. Είμαι μόλις 23 ετών. Όλο αυτό είναι τόσο «έξω» από εμένα. Σήμερα κάνω την πρώτη μου παρουσίαση μπροστά σε κοινό. Έχω έναν φοβερό κόμπο στον λαιμό μου και η ανάσα μου κόβεται. Ξέρω πολύ καλά το θέμα που θα παρουσιάσω, όμως… αν τα χάσω; Αν χάσω τα λόγια μου εκεί έξω και καταλάβουν όλοι τα άγχος μου; Ξεκόλλα! «ο φόβος είναι αδυναμία» που έλεγε ο μπαμπάς… Όχι όχι όχι… Δεν θέλω με τίποτα να είμαι εδώ… όμως… Πρέπει. Όλοι περιμένουν ότι θα τα καταφέρω. Δεν με παίρνει να κάνω πίσω…
Τα χρόνια περνούν και βρίσκομαι ξανά μπροστά στον καθρέφτη μιας τουαλέτας σε καφέ στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Σε 20 λεπτά ξεκινάω ένα ακόμη σεμινάριο. Έχω γείρει μπροστά στο νιπτήρα και για κάποιο λόγο δεν μπορώ να αναπνεύσω. Το ταβάνι λες και κατεβαίνει και με πλακώνει. Πνίγομαι και το οξυγόνο λιγοστεύει. Προσπαθώ να βρω το κινητό μου μέσα στην τσάντα αλλά τα δάχτυλά μου δεν υπακούν τις εντολές του εγκεφάλου μου. Κάθομαι στο πάτωμα και κλαίω… όλα γύρω μου θολώνουν και μια βοή κλείνει τα αφτιά μου. Νιώθω πως χάνομαι…προσπαθώ να φωνάξω αλλά μάταια. Είμαι σχεδόν 24…
Λίγη ώρα μετά ξυπνάω στο ίδιο σημείο. Νιώθω καλά. Ευτυχώς πέρασε μόνο ένα τρίλεπτο… Προλαβαίνω να πάω στο σεμινάριο. Σηκώνομαι και τινάζομαι. Είμαι χλωμή, αλλά θα μου περάσει. Πρέπει να μου περάσει. Δεν πρέπει κανείς να καταλάβει ότι κάτι συμβαίνει.
Αυτό είναι αδυναμία. Δεν με παίρνει να δείξω αδυναμία.
Πάω…
Ένα χρόνο μετά, οι κρίσεις πανικού έγιναν πιο συχνές – μέχρι που σχεδόν δεν με αφήνουν να βγω από το σπίτι. Κάθομαι σε μια αναπαυτική καρέκλα και ο Κύριος Μ. με κοιτάζει συμπονετικά. Κλαίω και έχω τα χέρια μου σφιγμένα σε γροθιές…
«Ήθελα… ήθελα πιο πολύ να νοιάζεται για το πως θα γελάσω παρά για το πως θα μάθω. Μισώ αυτό που έγινα. Μισώ αυτό που κάνω. Μισώ να κυνηγάω πάντα ένα μπράβο. Μισώ να είμαι κάτι που δεν θέλω…». Είμαι σχεδόν 25…
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη του μπάνιου μου. Το σπίτι μου είναι μαζεμένο μέσα με λίγες δεκάδες από χαρτονένια κουτιά σε διάφορα μεγέθη. Κοιτάζω γύρω μου και για κάποιο λόγο νιώθω ελεύθερη. Μέσα στα χαρτονένια κουτιά όλο μου το βιός και μέσα στην ψυχή μου κουτάκια διαφόρων μεγεθών, τοποθετημένα στις θέσεις τους με την αμέριστη βοήθεια του κυρίου Μ. και του Α. Πολλή δουλειά. Πολλά δάκρυα. Πολλές γροθιές που σιγά σιγά χαλάρωσαν και ο θυμός τους έγινε κατανόηση και μετά εξέλιξη.
Περιμένω από στιγμή σε στιγμή να μου χτυπήσει το κουδούνι το φορτηγό της μεταφορικής. Εχθές έκανα ένα πάρτι για τους αγαπημένους μου φίλους και φεύγοντας αγκαλιαστήκαμε όλοι μαζί κλαίγοντας γεμάτοι από αγάπη και ευχές ο ένας για τον άλλο.
Νέα αρχή. Νέα δεδομένα. Χωρίς καριέρα. Χωρίς κρίσεις πανικού. Χωρίς κανένα «πρέπει».
Πάνε κιόλας 9 χρόνια από τότε κι εγώ κοντεύω τα 36. Εργαζόμενη μαμά δύο παιδιών, τεσσάρων και δύο ετών. Τα κοιτάζω να γελούν και αναλογίζομαι αν ποτέ θα μπορούσε να είναι κάτι πιο σημαντικό από εκείνα. Κι εγώ προσπαθώ να τους μάθω να κάνουν όνειρα. Άπιαστα όνειρα. Από εκείνα που όλοι κάναμε μα δεν τολμούσαμε να ξεστομίσουμε και τα θυσιάσαμε στον βωμό των μαθηματικών, των αγγλικών και του πρωταθλητισμού. Γιατί μάθαμε να ακολουθούμε τα όνειρα άλλων για εμάς και να τα πραγματώνουμε για να δούμε τους αγαπημένους μας να χαμογελούν για εμάς. Για να ακούσουμε ένα «μπράβο» και δούμε λίγο καμάρι στο βλέμμα τους!
Κοιτάζω τα παιδιά μου και αναλογίζομαι: Αν θα μπορούσα να διαλέξω ανάμεσα σε ένα βέβαιο και επιτυχημένο για εκείνα μέλλον ή σε όμορφες για εκείνα αναμνήσεις από ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Με απόλυτη συνείδηση και χωρίς δεύτερη σκέψη, θα διάλεγα το δεύτερο. Το πρώτο μπορεί να κατακτηθεί και αργότερα…
Γράφει η Αύρα Φούκου – healingeffect.gr
