Ζούμε στην εποχή της υπερπληροφόρησης. Παντού συναντάς την «πληροφορία» και την εύκολη γνώση. Σκοντάφτεις, διαρκώς, στο ίντερνετ σε γνώμες ειδικών, ή άλλοτε, «λιγότερο ειδικών» και ξεπατικώνεις συμβουλές ανατροφής των παιδιών σου. Μαθαίνεις πώς να αντιμετωπίζεις τα καπρίτσια τους. Πώς να τα ανατρέφεις ώστε να αποκτήσουν σωστούς τρόπους. Πώς να συζητάς μαζί τους διεξοδικά ώστε να λύνονται οι διαφορές και οι συγκρούσεις. Τι ακριβώς να λες, ώστε να έχεις το χ αποτέλεσμα. Πώς να προσεγγίζεις τα συναισθήματά τους με τον διαρκή διάλογο και την ανάλυση.
Από παντού μαθαίνεις πως η λέξη κλειδί είναι μία: Συζήτηση.
Ως μαμά που θέλει να λέγεται ψαγμένη και ενημερωμένη, χρησιμοποιούσα διαρκώς τη συζήτηση και τον ανοικτό διάλογο με τα παιδιά μου. Άλλοτε πετύχαινε, άλλοτε όχι. Άλλοτε φτάναμε σε «συμφωνία» κι άλλοτε σε φωνές και καυγάδες. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, χρησιμοποιούσα τις λέξεις. Τα λόγια. Τον διάλογο. Τη συζήτηση. Την λεκτική επικοινωνία. Το αποτέλεσμα ήταν άλλοτε θετικό και ενθαρρυντικό, και άλλοτε απογοητευτικό. Πολλές φορές κατέληγα με πληγωμένες… τις φωνητικές μου χορδές, γιατί αν και είχα «συζητήσει» ξανά και ξανά τα ίδια θέματα, το επιθυμητικό αποτέλεσμα δεν ερχόταν.
Τι έκανα, λοιπόν; ΣΥΖΗΤΟΥΣΑ ΑΚΟΜΗ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ. Τι σόι καλή μαμά ήμουν; Έπρεπε να επικοινωνώ διαρκώς με τα παιδιά. Έπρεπε να τα νουθετώ, να τα συμβουλεύω, να τα ενθαρρύνω, να τους αναλύω τα υπέρ και τα κατά σε κάθε περίσταση ή σε κάθε τους απόφαση. Έπρεπε, εν ολίγοις, να μιλώ. Διαρκώς. Ξανά και ξανά.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που όλες αυτές οι συζητήσεις με άφηναν εξουθενωμένη, γιατί συχνά μετά από πολύωρο «διάλογο», κατέληγα σε αδιέξοδο με τα παιδιά. Μιλούσαμε μεν, δεν επικοινωνούσαμε δε. Πράγμα περίεργο… Τι έφταιγε; Τι έφταιγε που, ενώ κατέθετα τόση ενέργεια στο να τους μιλήσω, έπεφτα τελικά σε τοίχο; Τι έφταιγε και τα λόγια μου έπεφταν στο κενό; Γιατί ενώ μιλούσαμε ( και μιλούσαμε, και μιλούσαμε…) στο τέλος, πάντα τη κρίσιμη στιγμή, κάνανε «του κεφαλιού τους», λες και δεν είχε προηγηθεί καμία απολύτως συζήτηση;
Τότε, με χτύπησε, σαν κεραυνός στο κεφάλι, η εξήγηση. Μιλούσα. Αυτό ήταν το πρόβλημα. ΠΑΡΑ- μιλούσα!!! Μιλούσα υπερβολικά, ανέλυα υπερβολικά, και -μεταξύ μας- συχνά φώναζα υπερβολικά. Πολύ μπλα- μπλα. Πολλά λόγια. Πολλά, πολλά λόγια αλλά ΦΤΩΧΟ αποτέλεσμα.
Σκέφτηκα ανάποδα λοιπόν. Έκανα μία «αντίστροφη σκέψη». Μήπως αν σταματούσα να μιλάω το αποτέλεσμα θα ήταν λιγότερο…φτωχό;
Διαβάστε τη συνέχεια στην επόμενη σελίδα
