Προ ημερών, μέσα σε ένα κομμωτήριο, υπήρξα μάρτυρας της παρακάτω σκηνής: Ένα κοριτσάκι επτά ετών δεχόταν τις φροντίδες του κομμωτή. Για την ακρίβεια, ο κομμωτής ίσιωνε με πιστολάκι τα μαλλιά του παιδιού. Απαντώντας στο απορημένο μου βλέμμα, η μητέρα του παιδιού μου έκλεισε το μάτι με νόημα. «Έχει παιδικό πάρτι σήμερα το απόγευμα και θέλει να κερδίσει τις εντυπώσεις!» είπε με κρυφό καμάρι.
Παρατήρησα το μικρό κορίτσι: Τα ρούχα της δεν είχαν ηλικία.
Μία μπλούζα που άφηνε τον ομφαλό να φαίνεται, μια φούστα που αποκάλυπτε τους μηρούς με τρόπο άκομψο για τα επτά της χρόνια.. Κοιτούσε, σχεδόν αδηφάγα, το ίδιο της το είδωλο στον καθρέπτη, καθώς το κεφαλάκι της μεταμορφωνόταν από παιδικό, σγουρό και ανέμελο, σε ένα συμβατικά χτενισμένο κεφάλι μιας ώριμης γυναίκας. Διέκρινα μία ανατριχιαστική για την ηλικία της κοκεταρία, έναν ναρκισσισμό στο ύφος της -ασύμβατο με τα παιδικά χαρακτηριστικά του προσώπου της…
Κοίταξα πιο προσεκτικά και τη μητέρα. Ήταν πανομοιότυπα ντυμένη με την κόρη, σαν να ήταν δύο μοντέρνες Μπαμπούσκες, ολόιδιες σχεδόν. Η κόρη έμοιαζε με το μικρό πατρόν της μητέρας της.
Μπήκα σε σκέψεις. Τι έχει συμβεί;
Πού έχουμε φτάσει πολλές από εμάς τις γυναίκες; Πού έχουμε φτάσει κάποιες μητέρες που ανατρέφουμε κόρες; Μήπως η κοινωνική επιταγή του να φαινόμαστε όλο και πιο όμορφες για όλο και περισσότερα χρόνια, έχει τόσο ξεχειλίσει μέσα μας και φαντάζει τόσο απαραίτητη, ώστε νιώθουμε σχεδόν υποχρεωμένες να «βελτιώσουμε» την εικόνα των μικρών μας κοριτσιών, σύμφωνα με τα τρέχοντα αισθητικά πρότυπα;
Μήπως, έχοντας υποστεί απόρριψη ή και κακοποίηση λόγω της εικόνας μας, τρέχουμε να προλάβουμε να δράσουμε επιδιορθωτικά σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τον κανόνα του «όμορφου και του συμμετρικού» στα κορίτσια μας;
Μας αρέσει να υποστηρίζουμε πως είμαστε θύματα των αισθητικών και σεξιστικών προτύπων των ανδρών, πως τρέχουμε σε μία ατέλειωτη κούρσα, σαν αφηνιασμένα άλογα καμία φορά, προκειμένου να διατηρήσουμε όλο και πιο φροντισμένη την εμφάνισή μας, εφόσον ΜΟΝΟ αυτό ζητιέται ουσιαστικά από μας. Αν αυτό όντως ισχύει, αν δηλαδή όντως είμαστε έρμαια των διαφόρων στερεότυπων που υπάρχουν στα αντρικά μυαλά, τότε πρέπει να παραδεχτούμε πως απαντούμε στο λάθος με λάθος.
Ναι, η ομορφιά ανοίγει πόρτες.
Ναι, η ομορφιά μπορεί να αποτελέσει διαβατήριο για κάθε είδους επιτυχία. Και, ναι, η εποχή μας επιβραβεύει την ομορφιά ακόμη κι αν δεν συνδυάζεται με ευφυία ή με εργατικότητα. Η ελαφρότητα των καιρών έχει αποδείξει πως συχνά οι όμορφοι φελλοί επιπλέουν. Ας θυμηθούμε το γνωστό ανέκδοτο: «Ποια πήρε τη θέση της γραμματέως, αυτή που έχει γνώσεις στενογραφίας ή αυτή που ξέρει από υπολογιστές; Η απάντηση είναι: Αυτή που έχει το μεγαλύτερο στήθος!»
Βγήκαμε στον επαγγελματικό στίβο και αναζητήσαμε ίση μεταχείριση και αντιμετώπιση και κάναμε μία τρύπα στο νερό. Γιατί, εμείς οι ίδιες, σαμποτάρουμε την αξιοπιστία μας. Γιατί εμείς οι ίδιες απαντάμε με χαμόγελο στο φλερτ του αφεντικού, κι ας έχουμε τρία πτυχία και δύο διδακτορικά. Εμείς οι ίδιες απαντάμε στο λάθος, με λάθος. Εμείς οι ίδιες χρησιμοποιούμε τα κάλλη μας με το άλλοθι πως η κοινωνία επιβάλλει στις γυναίκες το κάλλος ως προαπαιτούμενο, ως σημαντικό παράγοντα αναρρίχησης, ακόμη και στη δουλειά. Εμείς οι ίδιες δεχόμαστε να μην υπάρχει αντίστοιχο ανέκδοτο για τους άντρες γραμματείς: « Πήρε τη θέση αυτός που έχει τα πιο ωραία οπίσθια…». Δεν υπάρχει τέτοιο ανέκδοτο! Γιατί άραγε;
Η εποχή προστάζει : «Γίνε όμορφη, γίνε πιο όμορφη, μείνε για πιο πολύ καιρό όμορφη!» Είναι λάθος προσταγή.
Είναι μία προσταγή μιας ανώριμης και κούφιας κοινωνίας. Αλλά στη λάθος προσταγή απαντάμε κι εμείς με λάθος. Απαντάμε με αυξητικές στήθους, με απανωτές πλαστικές προσώπου, με εξαντλητικές δίαιτες κλπ κλπ. Απαντάμε με υπερβολή. Και κυρίως, καθώς εξαργυρώνουμε στην πράξη το αποτέλεσμα αυτών των προσπαθειών, τάχα χωρίς να το επιδιώκουμε, τάχα επειδή η ανδροκρατούμενη «κακή» κοινωνία μας το επιβάλλει, έχουμε αρχίσει να επεκτείνουμε και αυτές τις προσπάθειες σε όλο και μικρότερες ηλικίες. Στις κόρες μας. Είναι σαν τους εμφυτεύουμε το δόλο. Είναι σαν να τις μαθαίνουμε πως έτσι – με ομορφιές, νάζια και τσαλίμια- θα επιβληθούν, θα κερδίσουν, θα ανέβουν, θα γοητεύσουν, θα νικήσουν.
Είμαστε εκ φύσεως το ωραίο φύλο. Γιατί καταδεχόμαστε να περιορίζουμε την ωραιότητά μας στο μέγεθος του στήθους μας; Γιατί τη γλυκύτητα, την πραότητα, και την ομορφιά της γυναικείας φύσης την ευτελίζουμε χρησιμοποιώντας την, έτσι όπως ΔΕΝ πρέπει να την χρησιμοποιούμε; Γιατί αναπαράγουμε αυτά που υποτίθεται πως παλέψαμε για να εκλείψουν; Γιατί διδάσκουμε στα κορίτσια μας, ήδη από την κούνια, την γυναικεία πονηρία και την χρήση των «αθέμιτων» γυναικείων μέσων; Γιατί τους μαθαίνουμε πως αν ισιώσουν το μαλλί τους- ήδη από τα επτά!- θα περάσουν καλύτερα στο πάρτι; Η μικρή που ισιώνει τώρα το μαλλί με την άδεια της μητέρας της, θα γίνει η νέα υπάλληλος που θα την προσλάβουν επειδή ξεκούμπωσε λίγο παραπάνω τα κουμπιά του ντεκολτέ της. Δεν θα φταίει η ‘κοινωνία’, όσο ρηχή κι αν είναι. Δεν θα φταίει ο άντρας που θα την προσλάβει επειδή έχει ωραία πόδια.
Θα φταίμε εμείς οι γυναίκες, που μαθαίνουμε στα κορίτσια μας να χρησιμοποιούν το σώμα τους, το άρωμά τους, τη γοητεία τους, όχι για το ζευγάρωμα, όχι για να προσελκύσουν ερωτικά το αντίθετο φύλο, αλλά για να «εξαργυρώσουν» αυτή την έλξη.
Θα φταίμε εμείς, που μαθαίνουμε στα κοριτσάκια μας πως «μπορούν να κινήσουν καράβι», όχι με τις ικανότητες τους αλλά με ένα συγκεκριμένο σημείο του κορμιού τους.
Θα φταίμε εμείς που ισιώνουμε τα μαλλιά των κοριτσιών μας ήδη από τα επτά τους!
Διαβάστε επίσης:
Όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω «γνωστή»
