Με πυροβόλησαν. Με αυτόματο όπλο.
– Πέθανες; Αν πέθανες πρέπει να πέσεις κάτω! Αλλιώς θα σε πυροβολήσω ξανά ή θα σε μαχαιρώσω με το σπαθί μου!
– Μαμά, αυτή η κυρία δεν μ’ αφήνει να την σκοτώσω.
Κάπως έτσι κυλούσε το παιδικό πάρτι. Ηλικίες παιδιών 3-6 χρονών. Σπαθιά, όπλα, ξίφη, χειροβομβίδες και μαχαίρια σε χέρια επίδοξων μικρόσωμων πολεμιστών, έτοιμων για όλα. Ένα μικρότερο αγοράκι αρχίζει και κλαίει. Τα κορίτσια αρπάζουν και εκείνα σπαθιά και αρχίζει το ματς.
– Στα αγόρια αρέσει πολύ να παίζουν με όπλα, λέει μία μαμά.
– Και γιατί τους αρέσει;
– Ε, είναι στη φύση τους μάλλον…
Και κάπως έτσι ξεκίνησε αυτό το κειμενάκι. Τώρα, βέβαια, ίσως και να υπερβάλλω, αλλά η εικόνα 3χρονων και 4χρονων να κρατούν όπλα -έστω ψεύτικα- και να πυροβολούν στο «ψαχνό» ήταν κάτι που δεν μου άρεσε.
Προβληματίστηκα αν φυσικά, το να παίζει ένα παιδί με τέτοια παιχνίδια, μπορεί να το κάνει πιο επιθετικό. Είδα ότι υπάρχουν άπειρα βιβλία, κείμενα, άρθρα, μελέτες που συνηγορούν σ’ αυτό.
Eννοείται ότι στην αληθινή ζωή υπάρχει η βία, οι κακοί άνθρωποι και τα αληθινά όπλα. Και είναι αναμενόμενο ότι τα παιδιά, μεγαλώνοντας, θα εκτεθούν σε όλα αυτά. Γι’ αυτό άλλωστε και πρέπει να ξέρουν πώς είναι ο κόσμος και να μη μεγαλώνουν σε αποστειρωμένο περιβάλλον. Αλλά δεν τα μαθαίνεις για την αληθινή ζωή δίνοντάς τους ψεύτικες χειροβομβίδες που θα ρίξουν σε αόρατους εχθρούς.
Ένας γνωστός μου εξ Αμερικής, κυνηγός και κάτοχος όπλων, μου λέει ότι ο γιος του από μικρός εξοικειώθηκε με τα όπλα, γιατί αν μη τι άλλο ίσως κάποια στιγμή χρειαστεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του.
Εγώ σαν μαμά πάλι είμαι μπερδεμένη. Σαν θέμα είναι πολύπλοκο και σίγουρα η συζήτηση θα πρέπει να γίνει με ειδικούς.
Αλλά για παιδικό πάρτι ή για οποιαδήποτε δραστηριότητα που περιλαμβάνει παιχνίδι γιατί θα πρέπει η επιλογή των παιχνιδιών να είναι όπλα;
Από την άλλη, οι περισσότερες εταιρείες που αναλαμβάνουν διοργάνωση παιδικών πάρτι κινούνται λίγο ως πολύ στην ίδια κλισέ και ασφαλή θεματολογία χωρίς καμία φαντασία ή διάθεση για κάτι που θα γαληνέψει τις παιδικές ψυχές και όχι να τις φουρτουνιάσει. Πριγκίπισσες, Ντίσνεϊ χαρακτήρες, πειρατές και πολεμιστές. Μια από τα ίδια. Και οι γονείς σύμφωνοι σε όλο αυτό, “αρκεί το παιδί να περάσει καλά“. Το θέμα είναι όμως, ότι το παιδί μπορεί να περάσει και με άλλους τρόπους καλά, απλά δεν του το έχουμε μάθει.
Δεν θα ήταν ωραία λοιπόν μερικά παιδικά πάρτι να ήταν κάπως έτσι:
- ‘Ενα πάρκο, δάσος, παραλία σε μορφή πικνίκ, και τα παιδιά να ήταν ελεύθερα να εξερευνήσουν, να μαζέψουν φύλλα, πετρούλες, λουλουδάκια, κοχύλια και οτιδήποτε άλλο κεντρίσει το ενδιαφέρον τους. Θα το ονόμαζα: Μικροί Εξευρευνητές
- Πειράματα για όλους, πολλές ιδέες σε βιβλία, στο ίντερνετ, συνεργασία με άλλους γονείς, ένας κήπος και διασκέδαση: Θα το ονόμαζα Μικροί Επιστήμονες εν δράσει…
- Μαγειρική και χαρά, αλευροπόλεμος, χρώματα, μυρωδιές, κλπ κλπ καλύτερα ίσως βέβαια σε εξωτερικό χώρο… για ευνόητους λόγους. Θα το ονόμαζα: Μικροί Μάγειρες
- Σε ένα κήπο, φτιάξτε ταινία, μαζέψτε παλιά ρούχα, υφάσματα αφήστε τα να ντυθούν να φτιάξουν μια ιστορία και να τη γυρίσουν σε βίντεο και φυσικά μετά να τη δουν… οι μικροί πρωταγωνιστές της ζωή μας σίγουρα θα ενθουσιαστούν! Όνομα δεν έχω, θα μπορούσε να είναι: Ένα πάρτι για ταινία!
Με κατηγορούν συχνά ότι είμαι ρομαντική και ότι κανείς δεν έχει διάθεση, ούτε χρόνο να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο. Δεν μένει παρά να το δοκιμάσω με τα δικά μου παιδιά. Μετά θα κριθώ εκ του αποτελέσματος.
Γράφει η Έλφη Κουφογιώργου
