Έχετε δει την ταινία «Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν;»
Οι στρατιώτες κάνουν απόβαση στη Νορμανδία. Οι σφαίρες πέφτουν σφυρίζοντας γύρω τους. Τα οπλοπολυβόλα τους γαζώνουν. Οι πρωταγωνιστές λαχανιάζουν από την αγωνία. Ο θεατής μπαίνει σχεδόν μέσα στην οθόνη. Νιώθει το λαχάνιασμα των στρατιωτών. Ακούει τις σφαίρες να περνούν δίπλα από τα αυτιά του και ασυναίσθητα αλλάζει τη θέση του σώματός του στο κάθισμα του κινηματογράφου για να … αποφύγει να γίνει στόχος.
Έτσι νιώθω. Έτσι ακριβώς νιώθω από τότε που έγινα μητέρα. Και ειδικά τις Δευτέρες. Σαν να προσπαθώ να κάνω απόβαση σε μία Νορμανδία. Σαν να προσπαθώ να εισέλθω σε εδάφη αφιλόξενα, ενώ οι σφαίρες γύρω μου σφυρίζουν. Ενώ οι βόμβες σκάνε με κρότο, προσπαθώντας να σταθώ όρθια, χωρίς τραύματα, αρτιμελής και ετοιμοπόλεμη. Οι βόμβες και οι σφαίρες είναι βέβαια αόρατες και άυλες, ωστόσο προκαλούν το ίδιο άγχος, το ίδιο λαχάνιασμα και τον ίδιο τρόμο.
Η καθημερινή ζωή μιας μαμάς κρύβει δεκάδες τέτοιες συγκινήσεις. Ξεκινά με το ξύπνημα των παιδιών.
Από που θα σκάσει ο πρώτος όλμος; Μήπως από τον γιο; Έπλυνες, στρατιώτη, την μπλούζα pokemon ή θα σκάσει η «σφαίρα» στο πρόσωπό σου; Μήπως από την μικρή; Θα πιει το γάλα της ή θα ακούσεις το κλάμα της άρνησης να σκάει σαν νάρκη; Φφφου, καμία νάρκη προς το παρόν! Βαδίζεις ζωντανή, χωρίς απώλειες. Έχεις κατακτήσει το πρώτο τετραγωνικό μέτρο της σημερινής Νορμανδίας. Σταυρώνεσαι στα κρυφά. Φτύνεις στον κόρφο σου (πάντα βοηθάει…). Παραδίδεις τα παιδιά στο σχολείο.
Ανάπαυση του πολεμιστή, μερικές στιγμές ηρεμίας καθώς μάλλον έχει γίνει παύση πυρός. Ο στρατιώτης- μαμά χαλαρώνει. Το τηλέφωνο χτυπάει! Έτσι είναι ο… πόλεμος. Δεν μπορείς να χαλαρώσεις. Τα αντανακλαστικά πρέπει να είναι πάντα σε εγρήγορση γιατί οι σφαίρες σε αυτόν εδώ τον πόλεμο δεν σταματούν ποτέ. Ποιος όλμος θα σκάσει; Μήπως κάποιο από όλα έχει πυρετό; Μήπως κάποιο έπεσε και χτύπησε σε εκείνη την επικίνδυνη σκάλα – τόσες φορές το έχεις πει στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων:
Η ΣΚΑΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ! Μήπως κάποιο πήρε αποβολή ( όλα παίζουν…). Αλλά όχι, η σφαίρα είναι σχεδόν …άσφαιρη, τηλεφωνούν απλώς το από το φροντιστήριο για να σε ενημερώσουν για τις ώρες των μαθημάτων. Αλλά τελικά η σφαίρα δεν είναι και τόσο άσφαιρη αφού σου θυμίζουν ευγενικά και την τεράστια προκαταβολή. Λυγίζεις, πέφτεις στα γόνατα. Νιώθεις, σχεδόν, την υγρή άμμο της ακτής της Νορμανδίας κάτω απ’τα χέρια σου και ψάχνεις το στήθος σου:
Ευτυχώς είναι μόνο μια γρατζουνιά.
Ανασηκώνεσαι. Είσαι γενναίος στρατιώτης.
Κλήση στο κινητό. Καινούργια σφαίρα έρχεται καταπάνω σου: αναγνωρίζεις το τηλέφωνο του σχολείου!! Σταυροκοπιέσαι, επικαλείσαι τα θεία, απαντάς με το στήθος προτεταμένο από την ανδρεία. Ουφ, απλώς ξέχασες να στείλεις τις βεβαιώσεις υγείας, στρατιώτη! Δόξα τω θεώ, ασήμαντο χτύπημα, τζάμπα η αγωνία.
Ανάπαυση, στρατιώτη!
Πας στη δουλειά, χαλαρώνεις δουλεύοντας. Περνάς μερικές ξένοιαστες ώρες κρυμμένη στα χαρακώματα, πίσω από τα τσουβάλια, μέσα στα σκαμμένα καταφύγια.
Γράφεις και ένα γράμμα στον άντρα σου (και πατέρα τους) που πολεμάει, ο τυχερός, στα μετόπισθεν. Ενώ εσύ είσαι πάντα στην πρώτη γραμμή…
Ουπς, η δουλειά τελειώνει, το σχολείο τελειώνει, η ανάπαυση του πολεμιστή τελειώνει.
Έναρξη του πυρός:
– Τι θα φάμε;;;
– Πάλι το χθεσινό;
– Θα πάθουμε αβιταμίνωση με αυτά που μαγειρεύεις…
– Μπες σε κανένα σάιτ του Πετρετζίκη να δεις καμία συνταγή της προκοπής.
– Εγώ δεν το βάζω στο στόμα μου το σπανάκι. Το ξέρεις, εξάλλου δεν μου αρέσει πια το πράσινο χρώμα. Σου το’ χω πει, αλλά εσύ ποτέ δεν με ακούς. Είσαι πάντα απασχολημένη. Δεν ασχολείσαι με μένα. Είμαι αόρατη, οπότε θα φωνάζω κι εγώ για να με ακούς, όπως ακούς τους άλλους.
Σκύβεις και κινείσαι γρήγορα για να αποφύγεις τις απανωτές σφαίρες.
– Να με πας στα Αγγλικά στις πέντε.
– Να με πας βόλεϊ στις πεντέμισι.
– Να είσαι στο σπίτι στις έξι. Θα ‘ρθει η Έλενα να διαβάσουμε. Εγώ θα λείπω. Θα ‘ρθω μετά. Να είσαι εδώ να της ανοίξεις.
– Εκτύπωσέ μου αυτή την εργασία.
– Μπες στο μέιλ σου, θα σου ‘ρθει η ύλη για το διαγώνισμα.
– Δώσε κανά φράγκο, καβούρια έχεις στη τσέπη;
– Δεν ακούς το τηλέφωνο που χτυπάει;
– Ρίξε καμία σκούπα στο δωμάτιό μου, η μοκέτα είναι γεμάτη χνούδια, τι κάνεις όληηηη μέρα;;
– Πονάει το κεφάλι μου, πού έχεις τα ντεπόν;
– Αυτή η μπλούζα πάει με το παντελόνι ή μήπως με δείχνει χοντρή;
– Στο σχολείο, με κορόιδεψαν που δεν είχα το μπλοκ ακουαρέλας, μόνο εγώ ΔΕΝ είχα το μπλοκ ακουαρέλααααααας!!!!!!!!!
– Με χτυπάνε τα αθλητικά, χρειάζομαι καινούργια.
– Θέλω να είσαι πιο φιλική με τους φίλους μου, η μαμά του Μίμη είναι πολύ πιο φιλική.
– Θέλω να είσαι λιγότερο φιλική με τις φίλες μου, δε θέλω να λένε πως το παίζεις, και καλά, φίλη μας.
– Τι εννοείς θα κόψεις το ίντερνετ; Θα βάζεις και τιμωρίες τώρα;
– Αν δεν τα καταφέρνεις με το χρόνο σου, να σταματήσεις τη δουλειά και να κάθεσαι σπίτι.
– Όλο λες πως δεν σου φτάνουν τα λεφτά, να βρεις και δεύτερη δουλειά για να μην γκρινιάζεις!
– Σε μισώ, είσαι η χειρότερη από όλες τις μαμάδες!
– Είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου, οπότε θα μου γράψεις εσύ την έκθεση. Είμαι τρομερά πιεσμένος και εσύ έχεις – όπως φαίνεται – πολύ ελεύθερο χρόνο…
Σφαίρες, όλμοι, βόμβες. Σκύβεις, αποφεύγεις τα χτυπήματα, κουνάς το κορμί σου σαν χέλι.
Το βράδυ έρχεται. Εσύ ακόμα περπατάς όρθια, με τα μούτρα καπνισμένα, με ματωμένα τα στρατιωτικά σου ρούχα, ζωντανή ευτυχώς. Κι έχεις τη διάθεση να αποχαιρετήσεις τη Νορμανδία. Να λιποτακτήσεις χωρίς καμία αιδώ. Να μπεις πίσω στο πλοίο και να γυρίσεις σε μία ακτή με κοκοφοίνικες.
Αλλά τότε, βλέπεις τα παιδιά σου κοιμισμένα, με τις αναπνοές τους να ρουθουνίζουν γλυκά στο σκοτάδι, και σου φαίνονται τόσο αθώα, τόσο ανυπεράσπιστα, τόσο λατρεμένα, που δεν σου απομένει παρά μία επιλογή:
Να αποσυρθείς στα χαρακώματα, απλώς, για να γυαλίσεις το όπλο σου.
Αύριο θα πρέπει να ξανακάνεις απόβαση, στρατιώτη. Ίσα που προλαβαίνεις να ξεκουραστείς…
