Αγαπητέ σύζυγε,
Πριν κάνουμε παιδί η αλήθεια είναι ότι ήσουν εσύ το “παιδί” μου. Έκανα (κακώς) όλες τις δουλειές. Μαγείρευα, έπλενα, άπλωνα, σιδέρωνα, πήγαινα σούπερ μάρκετ, και αν ξέχασα και κάτι ν’αναφέρω ή να κάνω απ’όλ’αυτά συγγνώμη.
Δεν μου κακοφαινόταν ιδιαίτερα, ψέματα δεν θα πω, γιατί μου άρεσε να σε περιποιούμαι. Κάτι που μου’χε μάθει με περισσή ευλάβεια η μητέρα μου. Όχι ότι ήταν τόσο παλαιών αρχών. Μου είχε μάθει να είμαι ανεξάρτητη. Μου τόνιζε να πάρω ένα πτυχίο και ας το βάλω στο συρτάρι. Τελικά το έβαλα κάπου χειρότερα, αλλά στο θέμα “σύζυγος” η ανεξαρτησία τελείωνε. Σύμφωνα με τις πεποιθήσεις της, έπρεπε να ξέρω να μαγειρεύω (κυρίως) τα βασικά (όπου βασικά είναι ο μισός τσελεμεντές). Έπρεπε να μάχομαι καθημερινά με τη σκόνη, να μην είμαι ακατάστατη και γενικά να κρατώ ένα σπίτι.
Αυτό το σπίτι λοιπόν, αγαπητέ σύζυγε, το κρατούσα και το κρατώ μέχρι που μου έπεσαν τα χέρια.
Απλώς το κατάλαβα αργά, όταν δηλαδή ήρθε το παιδί μας στον κόσμο. Τότε, ως δια μαγείας, οι τσαπατσουλιές σου έγιναν βουνό που με πλακώνει και η παραμικρή παραπάνω δουλειά, όπως το να μαζέψω τις τρίχες σου ή τις ξεραμένες οδοντόπαστες από τον νεροχύτη του μπάνιου με εξοντώνει.
Για κάποιο λόγο όλη η ατσαλιά σου επικεντρώνεται στο μπάνιο.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι το πιάτο σου το πηγαίνεις στον νεροχύτη και ύστερα από ιδιαίτερα μαθήματα και παρακολούθηση εκπαιδευτικών video στου youtube ρίχνεις και λίγο νερό για να είναι πιο εύκολο στο πλύσιμο. Στο τσακίρ κέφι, δε, το πλένεις κιόλας.
Όμως, το μπάνιο, αγαπητέ σύζυγε, είναι μάλλον η παιδική χαρά σου.
Δεν ξέρω γιατί δεν έχεις καταλάβει ότι όταν τελειώνει το ρολό του χαρτιού, πρέπει να το βγάλεις και να βάλεις ένα καινούριο. Μάλιστα για να το κάνεις αυτό, δεν χρειάζεται καν να σηκωθείς από τη λεκάνη, καθώς το καινούριο ρολό βρίσκεται στο ντουλάπι ακριβώς απέναντί σου εδώ και 3 χρόνια.
Δεν ξέρω ακόμα, γιατί δεν έχεις συνειδητοποιήσει πως πρέπει να κλείνεις την κουρτίνα της μπανιέρας, όταν κάνεις το ντους σου. Γιατί αν δεν το κάνεις, το μπάνιο μετατρέπεται σε λίμνη Τριχωνίδα, την οποία καλούμαι εγώ να “αποξηράνω” μ’όλα τα μέσα που μου παρέχει η επιστήμη. Κοινώς σφουγγαρίζοντας.
Επίσης, δεν ξέρω γιατί είναι τόσο δύσκολο, όταν τελειώνεις τη “δουλειά” σου στο μπάνιο, να κλείνεις το ρημάδι το καπάκι της λεκάνης, το οποίο, δεν δουλεύει όπως ο κάδος των αχρήστων, αλλά θέλει “χέρι”. Όπως το κοτόπουλο, που έλεγε και ο πατέρας σου.
Βλέπεις ότι είμαι διακριτική και δεν αναφέρομαι στο ότι δεν σημαδεύεις σωστά, γιατί δεν παντρεύτηκα τον Γουλιέλμο Τέλλο στην τελική. Παντρεύτηκα, όμως, έναν άντρα έξυπνο και τρυφερό που θα’θελα να’χει τη στοιχειώδη ευγένεια να δώσει μία χείρα βοηθείας ΚΑΙ στο σπίτι. Ή έστω να μην αφήνει στο πέρασμά του επιπλέον δουλειές. Αυτό, το δεύτερο, το κάνει ήδη το μωρό μας και είναι αρκετό.
Διαβάστε επίσης: Αγαπητέ μου σύζυγε, σόρι για την ενόχληση, αλλά το παιδί δεν το έχω κάνει μόνη μου
