6:45 π.μ.
Τον βλέπω αγουροξυπνημένο στον διάδρομο, με τα μαλλιά ανακατεμένα και τα μάτια μισάνοιχτα να με κοιτάζει σοβαρά:
– Καλημέρα.
– Δεν θα ξαναπάω ποτέ σχολείο. Στο είπα και προχθές. Θέλω να πάω ένα χρόνο πανεπιστήμιο και μετά να ανοίξω το παιχνιδάδικο μου.
– Καλά, ντύσου τώρα και θα τα πούμε…
7:05 π.μ.
Ξυπνάω τη μεγάλη μου ανοίγοντας τα παντζούρια:
– Καλημέρα ομορφιά.
– Μμμμ… οχουουουο… μμμμ…
– Χρειάζεται να σηκωθείς τώρα.
– Είσαι στρίγκλα.
7:10 π.μ.
Βγάζω σνακ και φαγητά για το σχολείο. Διαπραγμάτευση, άρνηση, υποχώρηση, τάπερ μπαίνουν, βγαίνουν, υπόγειες απειλές εκτοξεύονται εκατέρωθεν… Βγαίνει το μήλο, μπαίνει η ρυζογκοφρέτα, η διαβούλευση κορυφώνεται…
– Δεν θέλω να φάω τη σπανακόπιτα για μεσημέρι…
– Αυτό είναι το φαγητό – τέλος.
– Όχι.
– Σου έβαλα ένα κομμάτι κέικ για σνακ.
– …
7:20 π.μ.
Πρωινό δεν θέλουν με τίποτα, τα στέλνω να πλύνουν τα δόντια τους. Τσακώνονται για το ποιος θα βάλει πρώτος οδοντόπαστα, τελικά τα πλένουν, τραβολογάνε την πετσέτα ποιος θα σκουπιστεί πρώτος, ήχος από φάπα, φωνές, επιστρέφουν.
7:30 π.μ.
Ο ένας ξέχασε το παγούρι του, η άλλη ψάχνει κάλτσες, εγώ τα κλειδιά. Φωνές, αναμπουμπούλα, ανοίγουν πάλι οι τσάντες, κάτι βγαίνει – κάτι μπαίνει, ο μικρός θυμάται πάλι ότι δεν θέλει να πάει, μπήζει τα κλάματα…
7:35 π.μ.
Είμαστε στον δρόμο, το σχολικό έρχεται.
– Φύγε από δίπλα μου, έλεος. Θα δούνε οι φίλοι μου ότι με βγάζει η μάνα μου έξω για το σχολικό. Είμαι 10 πια!
– Πάρε με αγκαλιά! Δεν θέλω να με αφήσεις. [γράπωμα μπλούζας, δάκρυ έτοιμο να κυλήσει, χειλάκι τρέμει]
7:40 π.μ.
Ανεβαίνουν και τα 2 στο σχολικό. Η μια με αγνοεί, τον άλλο τον τραβάω να ξεκολλήσει. Η συνοδός μου ρίχνει ένα ανάμικτο βλέμμα συμπόνοιας και έκπληξης.
7:42 π.μ.
Επιστρέφω σπίτι και κοιτάζομαι στον καθρέφτη του σαλονιού. Είμαι ντυμένη κάτι ανάμεσα σε fitness junkie και υπνοβάτη, με τα μαλλιά πιασμένα σε κάποιο αμφίβολο σχήμα.
Χαμογελώ στο είδωλό μου και μου δίνω σιωπηλά συγχαρητήρια. Η εκπληκτική προεργασία της προηγούμενής βραδιάς είχε αποτέλεσμα. Ευτυχώς που είχαν φτιάξει από το βράδυ τις τσάντες τους και εγώ είχα έτοιμα τα σνακ στο ψυγείο. Πρόλαβα και σήμερα.
Η μεγάλη μου έσκασε ένα χαμόγελο πριν τη δούνε και ο γιος μου έκλαψε το 1/3 από χθες.
Πήραν να φάνε κάτι υγιεινό μαζί τους.
Θυμήθηκα να τους πω ότι τα αγαπώ.
We did it.
*Αφιερωμένο σε όλους τους συνάδελφους που έχουν κατά καιρούς εμπνευστεί τις συγκινητικά αληθοφανείς διαφημίσεις των οικογενειακών πρωινών με τα βούτυρα, τις μαρμελάδες ή τα δημητριακά χωρίς ζάχαρη, όπου οι ζεν μανάδες-μοντέλα στρώνουν υπερχαρούμενες το τραπέζι και τα παιδιά ετοιμάζονται για το σχολείο λες και φεύγουν για Disneyland.
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
