Τα παιδάκια μου (7μιση χρονών) έπαιζαν στην παραλία με την φίλη τους (5μιση χρονών) : έφτιαξαν μια υπέροχη χελώνα από άμμο, κομπλέ με κοχύλια, πετρούλες και φύκια. Μόλις την τέλειωσαν, η κολλητή τους, σαν σκηνή από καρτούν, πήδηξε τσουπ-τσουπ-τσουπ πάνω στη χελώνα και την έλιωσε. Η καταστροφή έγινε σε δευτερόλεπτα – δεν πρόλαβα ούτε να πεταχτώ όρθια, αν υποθέσουμε ότι είχα τέτοια πρόθεση.
Έγινε χαλασμός, κλάματα, φωνές, βρισιές (στην κολλητή τους) πάνω από τα ερείπια της χελώνας… και τα κλασικά «δεν την ξαναθέλουμε ποτέ!» και «να έρθει αμέσως η μαμά της να την πάρει!» και «δεν θέλουμε ούτε να τη βλέπουμε!»
Κόλλησα προς στιγμήν – η μαμά της δούλευε κάπου μακριά, δεν θα ερχόταν να την πάρει για τέσσερις ώρες τουλάχιστον, την είχε αφήσει με μας επειδή τα τρία παιδιά περνάνε καλύτερα από τα δύο, πόσο μάλλον από το ένα παιδί. Ο καυγάς στα παιδιά γενικά είναι θέμα, δεν έχεις τι να τα κάνεις όταν είναι παρεξηγημένα/στραβωμένα με ξένο παιδί.
Ευτυχώς όμως, ευτυχώς Παναγία μου είναι ΠΑΙΔΙΑ: ο καυγάς ο ίδιος όπως και ο θυμός τους δεν κρατάει πολύ. Οι «κακίες» και οι αντιπαλότητες εξατμίζονται, το «δεν θα της ξαναμιλήσω ποτέ, ποτέ, ποτέ στη ζωή μου!» κρατάει μισή ώρα, στις βαριές περιπτώσεις όπως αυτήν της αμμουδένιας χελώνας. Η μικρή τους φίλη μουρμούρισε κάποια στιγμή απρόθυμα, «λέω αλήσεια, ζεν σα τους ξανα-χαλάσω την χαλώνα», αλλά στο μεταξύ έφτιαχναν οι τρεις τους ένα κομμωτήριο στην άμμο οπότε δεν είχε σημασία.
«Τα παιδιά προτιμάνε να περνάνε καλά από το να έχουν δίκιο», είπε η φίλη μου όταν ήρθε το απόγευμα να μαζέψει την κόρη της. «Σιγά μη χαλάσουν τη μέρα τους για να δικαιωθούν!»
Το σκέφτηκα και… έχει δίκιο, έτσι είναι: το παιδικό «άμα δεν μου ζητήσει συγγνώμη δεν την/τον παίζω!» είναι αφορμή για να ξανα-αρχίσει το παιχνίδι κι όχι εκδήλωση/απαίτηση μετάνοιας, όχι δικαίωση ή επιβεβαίωση ή πείσμα ή κάτι που αφορά, που εξαρτάται από εγωισμό. Το «ζήτα μου τουλάχιστον μια συγγνώμη!» είναι μεγαλίστικη φράση, κατάλοιπο της παιδικής μας ηλικίας, (απαίτηση για) συμφιλιωτική κίνηση περισσότερο παρά (επιθυμία για) παραδοχή κάποιας στραβής.
Στα παιδιά, το σημαντικό ή μάλλον το μόνο που έχει σημασία είναι να περάσουν καλά, να περάσουν συγκλονιστικά, να παίξουν, να χοροπηδήσουν, να κολυμπήσουν, να φτιάξουν χελώνες στην άμμο, να βραχούν, να στεγνώσουν, να μοιράσουν τα βοτσαλάκια που μάζεψαν, να μαλώσουν ποιος/ά έχει τα περισσότερα κοχύλια αλλά βασικά… να διασκεδάσουν όπως μόνον τα παιδιά ξέρουν να διασκεδάζουν. Χωρίς θέματα Εγώ και χωρίς – θέματα, γενικότερα.
Αν η χελώνα είχε κατασκευαστεί και διαλυθεί από μεγάλους, οι μεγάλοι θα είχαν κόψει την καλημέρα αναμεταξύ τους. Θα ήταν παρεξηγημένοι φριχτά, με κατεβασμένες μούρες και νεύρα τσατάλια («Μα είναι τρελή, μα γιατί το έκανε αυτό, γιατί μας τη χάλασε, είναι στα καλά της;» «Μα πως κάνουν έτσι για μια παλιο-χελώνα, και μη νομίζεις, ήτανε χάλια κατασκευή, σιγά το πράγμα!»)
Αλλά ήταν παιδιά οι ενδιαφερόμενοι, οι τρεις εμπλεκόμενοι στην «κρίση», όχι μεγάλοι. Έχουν διαφορετικές προτεραιότητες τα παιδιά. Από τις οποίες προτεραιότητες μπορούμε να μαθαίνουμε πάντα, εμείς οι μεγάλοι, αρκεί να έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοιχτά.
- Το σούπερ-τρικ για να σβήνει η ένταση (του καυγά, παιδικού θυμού κλπ) είναι το μυστικό που λέγεται distraction: εκεί που οδύρεται το παιδί, του δείχνεις π.χ ένα ελικόπτερο, ένα γλάρο, ένα πυροσβεστικό όχημα, ένα οτιδήποτε, αρκετά φαντεζί ώστε να του τραβήξεις την προσοχή. Το παιδί στρέφει αμέσως το ενδιαφέρον του στο φρέσκο πράγμα που μόλις του επισήμανες. Ξεχνάει το προηγούμενο σαν να μην υπήρξε ποτέ. Ποιος Θανάσης, κανονικά.
- Απλώς να έχεις το νου σου να μην το κάνεις αυτό όταν το παιδί κλείνει τα 13-14, πχ, που σκασίλα του για το ελικόπτερο. Έχει αρχίσει να μπαίνει στον κόσμο των μεγάλων, άτσαλα, ψάχνοντας, αλλά από τα πρώτα που βρίσκει είναι ότι ώωωωπ, ξαφνικά προτιμάει να έχει δίκιο από το να περνάει καλά, σημάδι ότι άφησε πίσω του πια την παιδική ηλικία και πάει για άλλα…
Διαβάστε επίσης:
11 μικρά πράγματα που μπορείτε να κάνετε με το παιδί σας το καλοκαίρι
