Το μόνο σίγουρο είναι πως ποτέ δε θα’μαστε σίγουροι για τίποτα, παρά μόνο πως η ζωή μας είναι γεμάτη αναχωρήσεις κι αποχωρισμούς, αλλά και σφιχταγκαλιάσματα και συνέχεια. Όπως η συνέχειά μας μέσα από τα παιδιά.
Με το που τα γεννάμε, όμως, και πριν προλάβουμε να κάνουμε μια τζούρα χαράς μέσα απ’αυτό το θαύμα, αρχίζουμε την τρελή κούρσα ταχύτητας. Κατοστάρηδες γονείς και παιδιά μαραθωνοδρόμοι ή και αντίστροφα, που καλούνται να συνυπάρξουν.
Τα βάζουμε να τρέχουν χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πού θέλουμε να φτάσουν και στην τελική, γιατί σώνει και ντε ο προορισμός αυτός να είναι κι ο σωστός. Το γεγονός ότι τα βλαστάρια μας δεν ήρθαν στον κόσμο με οδηγίες χρήσης, δεν αθωώνει και δεν νομιμοποιεί να τα αναγκάζουμε να ακροβατούν σε σχοινιά πάνω από ωκεανό ή λάκκο με λιοντάρια.
Σχεδόν ηδονιζόμαστε με τις καλές τους επιδόσεις στο σχολείο, που συχνά πίσω τους κρύβουν παιδιά αγχωμένα, στερημένα από ζωή, με σκέψη μονοδιάστατη κι ενίοτε ακρωτηριασμένη. Ασφαλώς και δεν πρέπει να μας ξενίζει, όταν αγκαλιάζουν ένα πείσμα και μια δαιμονισμένη αντίδραση, γιατί -συμπαθάτε τα κιόλας, αλλά αμύνονται, για να μπορούν να παίρνουν ανάσες! Και, ναι, μπορεί ορισμένες φορές να σκέφτονται λάθος, αλλά σκέφτονται. Για τη δική τους ζωή και τα δικά τους όνειρα! Φρενήρους πορείας συνέχεια και τη σκυτάλη παίρνει η μανία μας να μάθουν πολλές ξένες γλώσσες, χωρίς να ξέρουν ακόμη καλά τη δική τους και χωρίς την απαραίτητη προς ναυτιλομένους οδηγία επιβίωσης. Το ”σ’αγαπάω” θα το νιώσεις μόνο στη δική σου γλώσσα καλά!
Η κούρσα περιλαμβάνει επιπλέον εκμάθηση οργάνων και νότες, πολλές νότες, που νομίζουμε ότι θα αγγίξουν την ψυχή του παιδιού. Χωρίς, όμως, να το καταλάβουμε, εκείνη που το στιγματίζει περισσότερο είναι η νότα “μη”.
Δεν ανήκουμε στους ”επαγγελματίες της άρνησης”, ούτε ακυρώνουμε τη γνώση και το πολύωρο και κοπιαστικό διάβασμα, αλλά ο κόσμος θα γίνει καλύτερος αν βασίζεται στην αγάπη για τους ανθρώπους.
Τα παιδιά μας δε θα φοβούνται να δίνουν το χέρι στον ανήμπορο, στον ηλικιωμένο, στον μετανάστη, σ’ εκείνον που πονά και κρυώνει, που είναι διαφορετικός. Καλό είναι από πολύ νωρίς να αφήνουν τα μαξιλαράκια και τα αρκουδάκια τις νύχτες για να κοιμηθούν και να αναζητούν τα ψυχολογικά μαξιλαράκια στους ανθρώπους και τις ανάγκες τους. Να μάθουν ότι ευτυχία είναι η ευγνωμοσύνη, επειδή στο τέλος μια ημέρας έχουν υγεία, ένα ζεστό σπίτι κι ανθρώπους που τους αγαπούν κοντά τους. Γιατί είδαν ταινίες, άκουσαν μουσικές, γέλασαν με τους φίλους τους κι έκλαψαν με μια ανάμνηση. Κι επειδή πάνε σχολείο κι όταν έκαναν κάτι κακό, οι συμμαθητές προτίμησαν ν’αποβληθούν όλοι μαζί, παρά να αφήσουν τον φίλο τους μόνο.
Στόχος είναι να μάθουμε στα παιδιά μας πως οι άνθρωποι μπορούν να ονειρεύονται ακόμη και μέσα από “τη φυλακή τους”. Να κάνουν σχέδια και να σκαρώνουν στιχάκια με τα νύχια τους στους τοίχους. Γιατί αξίζει να διεκδικούν την ευτυχία, που μπορεί τελικά να είναι πολύ πιο απλή από όσο νομίζουμε. Κι όταν περιμένουν, να ξέρουν πως πάντα θα υπάρξει στη ζωή τους μια “υπεράφιξη”, που έστω και με αργό βηματισμό, στο τέλος θα την κάνει την έκπληξη!
Όταν το πράσινο φανάρι ανάβει, τότε τρέχουμε και γκαζώνουμε, γιατί η ζωή θέλει δύναμη και μεγάλες ταχύτητες στην ψυχή. Για αυτό “η προπόνηση” των παιδιών καλό είναι να αρχίζει πολύ νωρίς. Τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα μέσα από πολλά διαφορετικά μονοπάτια. Αρκεί να’μαστε παρόντες στις προκλήσεις και να φτιάξουμε για μας και τα παιδιά μας έναν κοινό βιότοπο με αλήθειες, αγάπη κι ανθρωπιά!
Γράφει η Ζωή Χατζηθωμά
