Ήταν την προηγούμενη χιλιετία που έδωσα κάποια διηγήματα σε μια φίλη. Είναι παράξενα, μου είπε όταν τα διάβασε. Κάπως… φορτωμένα. Παλεύω με τις λέξεις, της απάντησα. Μάλλον πρέπει να σταματήσεις να παλεύεις. Και πώς θα γίνει; Τι να κάνω δηλαδή; Να παίζεις. Να παίζεις.
Κόντεψα να φτάσω στα σαράντα, μετά από χιλιάδες σελίδες πάλης, για να καταλάβω τα λόγια της.
Ζούμε σ’ έναν κόσμο όπου είμαστε αναγκασμένοι να συμμετέχουμε σ’ έναν διαρκή αγώνα πάλης. Μοιάζει λες κι αυτός ο κόσμος, ο ανθρώπινος, να έχει φτιαχτεί για να σταματήσει το παιχνίδι. Αποτελεσματικότητα, επιτυχία, κέρδος, ανταγωνιστικότητα, εξετάσεις, άγχος, μεροκάματο,», ανασφάλεια, ανεργία, φόροι, περισσότεροι φόροι, ενοχές, κατάθλιψη.
Γιορτές, τραπέζι τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, διακοπές τον Αύγουστο, διαδήλωση τον Νοέμβρη, έξοδος το Σάββατο, σεξ στις 12 του μήνα, «κι ο μπόμπιρας στο λούνα παρκ την Κυριακή».
Όλα σύμφωνα με το πρόγραμμα.
Ακόμα και τα παιδιά εκπαιδεύονται σαν αυτόματα, από δύο χρονών οκτάωρο στους παιδικούς σταθμούς. Βαράμε κάρτα απ’ τα γεννοφάσκια μας.
Ο Όλιβερ Χολμς είχε πει: «Οι άνθρωποι δεν σταματούν να παίζουν επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματούν να παίζουν.» Ωραία φράση, αλλά μάλλον οι άνθρωποι γερνάνε και δεν μπορούν να παίξουν όταν τρέχουν όλη μέρα, όταν πρέπει να κερδίσουν αρκετά λεφτά για να πληρώσουν τους λογαριασμούς, τους φόρους και τον λογιστή. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι αυτό που παθαίνουμε, η αδράνεια της ύλης, η κεκτημένη ταχύτητα, η βαρύτητα της συνήθειας: Ακόμα κι όταν πάμε να παίξουμε κάνουμε πόλεμο. Με τους διπλανούς μας, με τον εαυτό μας, με το χρόνο, με το θάνατο.
Αντί να ερωτευτούμε προσπαθούμε να εντυπωσιάσουμε, αντί ν’ αγαπήσουμε προσπαθούμε να εξουσιάσουμε, αντί να κάνουμε έρωτα προσπαθούμε να επιδείξουμε, αντί να παίξουμε προσπαθούμε να επιβληθούμε. Πάση θυσία νικητές, σ’ ένα χαμένο παιχνίδι, αφού η αγωνία για το αποτέλεσμα, για τις εντυπώσεις, για τις φιλοφρονήσεις, για τα like, μας τρώει την ψυχή, καταστρέφει το παιχνίδι, σαν να γυρνάς αέναα γύρω απ’ το τετράγωνο, ψάχνοντας όλη σου τη ζωή για παρκάρισμα, ενώ θα μπορούσες να ταξιδέψεις, να χαθείς.
Είναι αστείο, μα ξεκίνησα να γράφω αυτό το κείμενο για το Συνεργείο Δημιουργικής Γραφής. Χάθηκα, βρέθηκα αλλού, έπαιξα, το διασκέδασα. Άλλωστε τα πιο ωραία μέρη κάθε ταξιδιού είναι εκείνα όπου χάνεσαι…
