Μου λείπεις. Μου λείπουμε εμείς, εγώ κι εσύ. Μου λείπουν εκείνες οι μέρες, οι γεμάτες παιχνίδι. Αυτοκινητάκια, ζωγραφιές, ατελείωτα γέλια πριν την ώρα του ύπνου.
Μου λείπει που πηγαίναμε οι δυο μας για ψώνια στα μαγαζιά. Που καθόσουν εσύ στο πίσω κάθισμα και κατά τη διάρκεια της διαδρομής τραγουδούσες με όση δύναμη είχαν τα πνευμόνια σου, με την υπέροχη παιδική σου φωνή τα αγαπημένα σου τραγούδια.
Μου λείπει όταν μπορούσες να φωνάξεις και να κάνεις φασαρία όποτε ήθελες. Τώρα, πρέπει να είσαι ήσυχος, για να μην ξυπνήσεις τον αδερφό σου που κοιμάται. Δεν επιτρέπεται να κάνεις θόρυβο στο σαλόνι ή να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια. Ούτε μπορείς να φωνάξεις δυνατά “Μαμά!” όποτε δεν είμαι κοντά σου.
Αντί για γέλια και παιχνίδια, τον τελευταίο καιρό εισπράττεις από μένα όλο και περισσότερα “πρέπει”. Και ξέρω ότι σε βάζω στην άρκη αρκετά συχνά, για να μπορέσω να καλύψω τις ανάγκες του αδερφού σου που με χρειάζεται λίγο περισσότερο από σένα τώρα στην αρχή. Ο ελεύθερος χρόνος που μοιραζόμασταν οι δυο μας ολοένα και λιγοστεύει. Θα έλεγα ότι σχεδόν δεν υπάρχει.
Μου λείπεις πολύ, ακόμα και όταν πηγαίνεις για ύπνο. Πάντα μου έλειπες όταν κοιμόσουν (παρ’ όλο που χαίρομαι όταν επιτέλους σε τυλίγει στην αγκαλιά του ο Μορφέας), αλλά τώρα είναι διαφορετικά. Τώρα με κατακλύζει η αίσθηση του “Δεν σε χόρτασα σήμερα” και αυτό θα κρατήσει για καιρό. Και είναι λογικό γιατί τώρα είστε δύο. Και ο αδερφός σου είναι τόσο μικρός που δεν μπορεί χωρίς εμένα.
Και είναι φυσιολογικό αυτό, και έτσι συμβαίνει σε όλες τις οικογένειες. Αυτή η συνειδητοποίηση όμως δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι μου λείπεις. Ότι υπάρχουν φορές που αναπολώ αυτό το κάποτε, που ήμασταν μόνο οι δυο μας.
Τις περισσότερες μέρες νιώθω ότι ο χρόνος που έχω μέσα στη μέρα, δεν είναι αρκετός για κανέναν από τους δυο σας. Θέλω να είμαι από πάνω σου όπως παλιά -με όλη μου την προσοχή, στραμμένη σε σένα. Αλλά είναι τόσες πολλές οι ανάγκες στις οποίες πρέπει να ανταποκριθώ που δεν τα προλαβαίνω όλα.
Πολλές φορές απορώ πώς τα καταφέρνουν οι μητέρες που έχουν περισσότερα παιδιά. Ίσως μοιράζουν το χρόνο καλύτερα. Ίσως κάνουν υπομονή μέχρι να έρθει η ώρα που θα μπορούν να μοιράσουν την φροντίδα τους σε όλα τα παιδιά τους δίκαια. Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα, που θα μεγαλώσετε, οφείλω στον εαυτό μου και σε εσάς, να εξοικειωθώ με τη νέα κατάσταση και τις αμέτρητες αλλαγές που έχω να αντιμετωπίσω.
Ελπίζω, όμως, ότι κάποια μέρα θα νιώσω – και θα είμαι – αρκετή και για τους δυο σας. Ελπίζω ότι όταν θα περάσουν τα χρόνια, τότε που θα είστε πιο αυτόνομοι και ανεξάρτητοι, κοιτώντας πίσω θα νιώθω ότι έχω δώσει και στους δυο σας την “ίδια” αγάπη, φροντίδα και προσοχή.
Μέχρι τότε, όμως, να ξέρεις ότι μου λείπεις. Μου λείπω. Μου λείπουμε.
Απόδοση Έλενα Θάνου
