Ξημέρωμα ώρα μηδέν. Εσύ κι ο καθρέφτης. Μια σχέση αλήθειας και πάθους. Σε κοιτάζεις. Σε ξανακοιτάζεις. Δεν αλλάζει κάτι. Οι ρυτίδες της ωριμότητας – όποιος πει γήρατος να του χυθεί το μάτι – εκεί. Εδώ και καιρό έχεις στήσει μια διεπιστημονική ομάδα επιστήθιων φιλενάδων που μελετάει εξονυχιστικά:
θεραπείες τσιτώματος,
botox,
υαλουρονικά,
laser,
σχοινιά και κορδόνια,
σιδέρωμα με … stirella!
Περιμένεις το πόρισμα της ΕΔΕ (Επιτέλους Δέρμα Έκπληξη!) να κάνεις τα κουμάντα σου.
Κι εκεί που έχεις χαθεί μέσα σε σκέψεις, κρέμες, μάσκες κι ονειρεμένες ενέσεις, περνάει η γνωστή-άγνωστη κόρη, σε κοιτάει με θλίψη και σου κάνει την ερώτηση κόλαφο:
– Πάλι ρυτίδες μετράς;
– Δεν τις μετράω πουλάκι μου, τις καμαρώνω…
Και τούτου δοθέντος πλέκεις ένα εγκώμιο στη φυσική ομορφιά και στα δώρα που μας έχει δώσει η φύση. Τώρα την περιφέρεια που βγάζει 2 βουλευτές, δώρο δεν τη λες… anyway. Πόσο έχει προνοήσει για όλα – άλλο που στη Ζιζελ εφέρθη λίγο πιο κιμπάρικα.
Κι ολοκληρώνεις το παραλήρημα για το φυσικό κάλλος μ’ένα σύντομο λογύδριο για:
την αγάπη του εαυτού – Πού είσαι Μπουκάι να αυτομολήσεις;
τη φυσική φροντίδα της φύσης – Τόοοονοι τα Ιπποφαές και τα κότζι μπέρι! και
τον σεβασμό στο ανθρώπινο σώμα.
Οι μέρες περνούν. Οι συναντήσεις με τον καθρέφτη συνεχίζονται. Εν τω μεταξύ η διεπιστημονική ομάδα συνέρχεται σε σώμα για έναν καφέ κι αποφαίνεται, βάσει πληροφοριών που έχει συλλέξει από έμπειρα χείλη, ότι αν δεν τσιμπηθείς, πρόσωπο-φεγγάρι δεν θα δεις.
Άνθρωπος είσαι και λυγάς… Τι να κάνεις; Παίρνεις την ύπαρξη σου και πας στον κοντινότερο ειδικό ζητώντας βοήθεια. Ανταποκρινόμενος στην απελπισία σου και τιμώντας τον όρκο του Ιπποκράτη, ο δόκτωρ πιάνει τη σύριγγα κι αρχίζει να τσιμπάει με μανία το, κατά τα άλλα, παιχνιδιάρικο μουτράκι σου. Μαζί με το φάρμακο σε πλημμυρίζει μια χαρά και μια ψευδαίσθηση να το πω; Ότι θα βγεις έξω και θα σταματήσει ένα σχολικό να σε πάρει να σε πάει να κάνεις μάθημα. Τέτοια φρεσκαδούρα!
Και περνούν οι ημέρες και να’σαι πάλι μπροστά στον γνωστό καθρέφτη να καμαρώνεσαι που έχεις γίνει πίστα για πατινάζ. Να σε δει ο Κωστάλας να μην μπορεί να περιγράψει ούτε λουπ ούτε διπλό τολούπ. Φτύνεσαι και ξεμετριέσαι. Φοράς γυαλί ηλίου να σε αντικρίσεις. Τέτοια λάμψη!
Και περνάει εκ νέου η γνωστή φυσιογνωμία, ονόματι κόρη. Σε κοιτάει και συνεχίζει. Έλα, όμως, που έρχεται τα πίσω-μπρος και σε ξανακοιτάει:
– Ρε, μαμά, έκανες botox;
Έτσι κλείνουν τα σπίτια, η οικονομία πάει κατά διαόλου και δεν βουλώνει με τίποτα η τρύπα του όζοντος. Ευτυχώς οι ενεσούλες δεν σε αφήνουν να αντιδράσεις: έκπληξη, χαρά, θρήνος … όλα ένα. Κάνεις την Αστέρω και απαντάς:
– Καλέ, σε εμένα μιλάς;
Και συνεχίζει να σε κοιτάει καλά-καλά σαν εκείνους τους 2 πλαστικούς σε μια εκπομπή που τους πάνε όλα τα παραμορφωμένα από αποτυχημένες πλαστικές για να τα καλιμπράρουν.
Για να σε δω τώρα! Που είναι οι θεωρίες για τη φυσική ομορφιά και το θεόσταλτο κάλλος; Τι λένε τώρα στην οικογενειακή ανακρίτρια που σε κοιτάει λες και έχει μπροστά της τον Ρωχάμη στο πιο μπιζού;
Και το ξανασκέφτεσαι. Σκότωσα κανένα; Πείραξα άνθρωπο; Έκλεψα;
Όχι. Πολύ καλά έκανες. Εάν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα. Πολύ καλά έκανες.
Απλά, το παιχνίδι το έχασες στην ηθικοπλαστική ανάλυση περί φύσης και αγάπης στις λιβελούλες και τους μπάμπουρες. Το δύσκολο κομμάτι είναι να δώσεις στην γλυκιά «ανακρίτρια» να καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να λογοδοτείς σε κανέναν για πράγματα που έχουν να κάνουν ΜΟΝΟ με εσένα. Και να χαλιναγωγήσεις ολίγον τις παραινέσεις (και τις… ενέσεις) περί φύσης και γενικότερης ηθικολογίας, εφόσον γνωρίζεις ότι τα λόγια σου πάνε Αθήνα κι οι πράξεις Θεσσαλονίκη. Γιατί πέραν του γέλωτα, η ασυνέπεια λόγων και πράξεων επιφέρει σύγχυση και δεν είμαστε για τέτοια.
