Θυμάμαι το σορτσάκι κολλημένο πάνω μου από ιδρώτα στις ατέλειωτες ώρες που διάβαζα για τις Πανελλαδικές. Εσύ, στην κατανομή της ζωής, είχες το ρόλο «της μάνας κουράγιο» που καμάρωνε ακόμη και στις αποτυχίες μου. Κι εγώ το κορίτσι «ιδρωμένο σορτσάκι», ήμουν το σπασικλάκι και ζόρικο παιδί, που διάβαζε ακόμη πιο πολύ και ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε τις δικές σου αντοχές.
Μπήκα στην ιατρική με κόπους και για τις δυο μας, αφού οι ρόλοι ήταν απαιτητικοί και ήθελαν μελέτη, προσήλωση και μεθοδικότητα! Στις σπουδές μου, εσύ ξανά δίπλα μου, να στερείσαι, για να έχω εγώ. Τότε βέβαια δεν ήξερα πως έκανες το στομάχι σου κόμπους ναυτικούς και προσκοπικούς, για να τα καταφέρεις. Τώρα μόνο καταλαβαίνω τι σήμαινε το «μια χαρά είμαι» παρά την άδεια σου τσέπη.
Στα χρόνια τα φοιτητικά, με κρατούσε η ελπίδα πως θα γίνω μεγάλη και διάσημη γιατρός, θα θεραπεύω τον κόσμο, θα ανακαλύψω φάρμακα για σπάνιες ασθένειες, θα γεμίσουν οι τσέπες σου χρήματα και δε θα χρειαστεί να ξαναδουλέψεις και να πονάει η μέση σου… Ποια μέση σου δηλαδή, αφού θα έχω ανακαλύψει τη σούπερ θεραπεία και κάθε πόνος στον κόσμο θα είναι παρελθόν! Το σκηνικό φαντάζει ιδανικό, αλλά όλο και κάτι βρίσκεται στη πλοκή του έργου και φρενάρει τη χαρά και την καλή διάθεση. Να ’χαμε να λέγαμε! Το «δυνατό μυαλό» που έλεγαν όλοι, τώρα μετρά στην ξενιτιά φίλους, απώλειες, σχέσεις που δε ρολάρουν, μετρά αντοχές και κάπου χάνεται στο μέτρημα.
Τούτη την ώρα σου γράφω από ένα ανήλιαγο δωμάτιο στο Λονδίνο, βρέχει πολύ και τρέχουν κι εμένα τα μάτια μου και μου λείπεις και είμαι το κοριτσάκι σου… Αλλά το κοριτσάκι σου δυστυχώς δεν έχει κάνει σημαντικές ανακαλύψεις και δεν κρατά θεραπείες στο τσεπάκι του για όσους πονούν. Από το Πανεπιστήμιο και μετά, τα δυο χρόνια στο νοσοκομείο, βρέθηκε σε λίστες αναμονής για ειδικότητα, υποαπασχόληση και αμοιβές ντροπιαστικές. Πού να βρεθεί η διάθεση για όνειρα και μεγαλεπήβολα σχέδια! Η κόρη σου, σήμερα έχει ανάγκη το χάδι σου, όπως όταν ήταν μικρή και όλα γίνονταν καλά! Πες κάτι, έτσι σαν ντόπα, για να αντέξω λίγο ακόμα!
Σφίγγω τα δόντια μέχρι να να γυρίσω πίσω καλύτερη… Καλύτερη; Φθαρμένη σκέψη!
Σου χρωστάω αγκαλιές…
“Χρέη” αγάπης ανοιχτά μαζί σου, που ελπίζω να μη διαμαρτυρηθούν. Στις γιορτές θα σου αγοράσω εκείνα τα ακριβά λουστρίνια που σου άρεσαν και θα πάμε μαζί για φαγητό στο πιο όμορφο εστιατόριο της πόλης… και…και… Πατενταρισμένες παρηγοριές.
Ακόμη βρέχει και ακόμη έχουμε δρόμο μπροστά μας. Λέω ότι αντέχω στα δύσκολα, έτσι για ξεκάρφωμα. Άμυνα είναι. Και η ζωή συνεχίζει τη βόλτα της με ό,τι αυτό συνεπάγεται! Θέλω ένα παραμύθι το βράδυ, να με πάρει ο ύπνος. Μου αρέσει που μου έμαθες να επιλέγω τα δύσκολα. Θα περάσει κι αυτό, όλα περνούν και θα λυθούν οι κόμποι. Για όλα ευθύνεται η αλήθεια μας που κλαίει μέσα μας σαν ανήσυχο μωρό. Είμαι η δική σου, λίγο πιο μοντέρνα συνέχεια. Πάντα θα σου “χρωστώ” το χαμηλωμένο βλέμμα, όταν νιώθω αμηχανία!
Γράφει η Ζωή Χατζηθωμά
Διαβάστε επίσης:
«Να φύγετε. Όχι για σας, για τα παιδιά»
Ελληνίδα μάνα του εξωτερικού: Βαρέθηκα να μου λένε «εσύ δε δικαιούσαι να μιλάς, δεν ζεις εδώ»
