Είμαστε οι δυο μας στην πιλοτή της πολυκατοικίας, είναι 8 παρά το πρωί και περιμένουμε μαζί το σχολικό λεωφορείο. Μου λέει πως δεν θα έρθει σήμερα στο σχολείο, θα κάνει κοπάνα αλλά να μην το πω στη μαμά. Και εγώ δεν το λέω.
Είμαστε οι δυο μας στο εφηβικό του δωμάτιο και μου λέει πως αγόρασε μηχανή κρυφά από όλους. Μου εκμυστηρεύεται το μεγάλο μυστικό του και εγώ υπόσχομαι να μην το πω σε κανέναν.
Είμαστε οι δυο μας στον δεξί καναπέ του πατρικού μου σπιτιού και εγώ του μιλάω για την πρώτη μου σχέση. Μου δίνει συμβουλές για τον έρωτα, για τις σχέσεις. Μου λέει να μην «γίνομαι ο σάκος του μποξ» για κανέναν έρωτα και μέσα μου νιώθω πως δεν φοβάμαι κανέναν όσο έχω εκείνον για αδελφό.
Είμαστε οι δυο μας στο κρεβάτι του εφηβικού μου δωματίου και με δάκρυα στα μάτια, μου ανακοινώνει πως ο καρκίνος της μαμάς προχώρησε και πως τα πράγματα δεν είναι και δεν θα ναι καλά από δω και μπρος. Είχε αναλάβει εκείνος την ευθύνη να μου το πει. Κλαίγαμε μαζί πάνω στο κρεβάτι, αγκαλιά.
Αυτή τη σκηνή θα την ξαναζήσουμε πολλές φορές από κείνη τη μέρα και μετά. Όσο η κατάσταση της μάνας χειροτέρευε τόσο εμείς κλαίγαμε αγκαλιά. Πάνω από τούρτες γενεθλίων και σε προγαμιαία πάρτι σε νησιά.
Αλλά θα γελάμε και πολύ. Όπως πάντα κάναμε. Κάπως θα φροντίζει να παίρνουμε τη ζωή λίγο στην πλάκα. Κάπως θα γίνεται να ξεκαρδιζόμαστε σε ένα μαγαζί που όλοι κάνουν ησυχία και να γράφουμε μεθυσμένοι στα θαμπά τζάμια των αμαξιών το ξημέρωμα σε ένα νησί.
Θα ναι πάντα δίπλα μου σε κάθε μου βήμα, σε κάθε μου σκέψη πριν από κάποιο βήμα. Θα αναλάβει ρόλους άλλων που έλειπαν και θα μου πει εκείνη τη στιγμή που το έχω ανάγκη πιο πολύ από ποτέ πως «δεν πειράζει, μην ανησυχείς» και ένα είμαι εγώ εδώ θα λέγεται χωρίς να λέγεται.
Είμαστε οι δυο μας σε κάθε δύσκολη ή χαρούμενη στιγμή της ζωής μου. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη τύχη σε αυτή τη ζωή από το να μπορείς να κοιτάξεις πίσω τη ζωή σου και να δεις πως είχες πάντα δίπλα σου αυτούς που αγαπάς.
Σε λίγες μέρες φεύγει με την οικογένεια του για μια καινούρια αρχή σε μια άλλη χώρα και είναι τώρα κάποιες μέρες που δε μπορώ να σταματήσω να κλαίω. Δεν του έχω πει (αυτό που τώρα θα διαβάσει εδώ) πως πολλές φορές, τις τελευταίες μέρες, όταν χτυπάει το τηλέφωνο βουρκώνω που είναι αυτός.
Μέσα στην πραγματική χαρά που νιώθω για αυτόν, γίνομαι τόσο δα μικρή και κλαίω. Οι άλλες χώρες τώρα παίρνουν και τον αδελφό μου και ‘γω μπροστά σε αυτό είμαι 10 χρονών.
Θέλω να γράφω αποχαιρετιστήρια γράμματα ευγνωμοσύνης και αγάπης, θέλω να παίξω με τις κόρες του σαν να μπορώ να τις χορτάσω, θέλω να περάσω με κείνον και τη Τζ. βράδια σε ένα νησί να συζητάμε για τους έρωτες, θέλω να τα κάνω ξανά όλα από την αρχή μπας και μου γίνει πιο εύκολο.
Ξέρω πως έρχονται καινούριες εμπειρίες, σε καινούρια μέρη με λιβάδια και ξύλινα σπίτια. Και έτσι ανακουφίζω το κοριτσάκι που κλαίει. Θα είμαστε οι δυο μας, οι πέντε μας, οι έξι μας.
Στα ξένα αδελφέ μου, στα ξένα.
Γράφει η Μπανάνα
mpananas.wordpress.com
