Οι προτάσεις δουλειάς μου προκαλούν θλίψη. Ναι, είναι θλίψη. Είναι σίγουρα θλίψη αυτό που αισθάνομαι.
Παλιά ήταν άγχος. Θα μου αρέσει; θα μπορέσω; Θα είναι όπως το φαντάστηκα όπως θα ήθελα; Στην αρχή είχε και λίγο χαρά. Σκεφτόμουν πως με αυτή τη δουλειά θα μπορέσω να μάθω αυτό ή θα μπορέσω να κάνω το άλλο. Όνειρα ξεπατικοτούρες από τις ταινίες. Στην πραγματικότητα αυτό που συνέβαινε ήταν να βρίσκεσαι στο τέλος της ημέρα σκισμένος. Ή στην καλύτερη διψασμένος για λίγο ενδιαφέρον, λίγη ζωή. Η δουλειά μου προκαλεί θλίψη.
Το ήξερες πως ο βασικός έχει φτάσει στα 586 ευρώ μεικτά; Το κοίταξα πριν από λίγο. Σήμερα σε μια βόλτα στη Σόλωνος, η Χ. μου έλεγε για μια γνωστή της που της πρότειναν δουλειά ως γραφίστρια με πλήρες ωράριο για 500 ευρώ. Κάτω από τον βασικό μισθό. Για πλήρες ωράριο. Μεικτά κι αυτά. Όλα τελικά έφτασαν στο να παίρνεις 700 ευρώ και να λες καλά είσαι. Όλα έφτασαν στο να έχεις δουλειά και να λες πάλι καλά. Πάλι καλά που τι;
Πάλι καλά που έχω και αυτά τα 586 ευρώ (μεικτά). Άνθρωποι μένουν χωρίς ρεύμα και τα παιδιά τους πεθαίνουν από τις αναθυμιάσεις των μαγκαλιών. Άνθρωποι, φίλοι μας, εμείς, τη βγάζουμε με 400 ή 200 ευρώ το μήνα και λέμε πάλι καλά που έχουμε κι αυτά. Έπαψαν πια κι αυτές οι σκέψεις περί αναλογίας σπουδών με μισθό και τα λοιπά.
Είναι σίγουρα θλίψη αυτό που αισθάνομαι. Μου προκαλούν θλίψη τα 586 ευρώ (μεικτά) για να κάνεις μια δουλειά που δε σκέφτηκες ποτέ πως θα ήθελες να κάνεις. 586 ευρώ (μεικτά) για κάτι που δεν ονειρεύτηκες ποτέ. Δεν έχει σημασία τι ονειρεύτηκες. Σημασία έχει τι ανάγκες έχεις. Τι προσπαθείς να καλύψεις, τι λογαριασμούς έχεις να πληρώσεις. Δουλεύουμε για να πληρώνουμε. Και έτσι κυλάει η ζωή. Στα διαλείμματα κάνουμε γρήγορο σεξ, διακοπές σε ξενοδοχεία και φεύγουμε τριήμερα για συναυλίες.
Δεν τη θέλω αυτή τη ζωή. Δεν θέλω να δουλεύω για να πληρώνω. Δεν θέλω να εξαγοράζομαι από κανέναν. Δεν ξέρω αν το έχεις δοκιμάσει ποτέ αλλά είναι τόσο όμορφα να κάνεις βόλτες στον μεσημεριανό ήλιο μια τυχαία Δευτέρα . Να συναντηθείς με τους φίλους σου το μεσημεράκι για κάνα φτηνό μεζέ στο Μεταξουργείο μια Πέμπτη, να αργήσεις να κοιμηθείς μια Τρίτη και να κοιμηθείς λίγο παραπάνω μια Τετάρτη.
Ναι στους τεμπέληδες, ρε. Ναι σε αυτούς που έμειναν πάντα ερασιτέχνες. Σε αυτούς που τους άρεσαν τόσα πολλά πράγματα που δεν ήξεραν τι να διαλέξουν. Ναι σε όλους αυτούς που δεν ξεπούλησαν τις μέρες τους στο όνομα της ασφάλειας και των χρημάτων. Ναι σε αυτούς που θα αναβάλουν αύριο τη δουλειά για λίγο χουζούρι στο κρεβάτι με αυτόν που αγαπούν κι ας χάσουν λεφτά. Ναι σε αυτούς που δεν έφτιαξαν αδιέξοδα στη ζωή τους και μπορούν ακόμα να αναπνέουν. Ναι σε αυτούς που παίρνουν τον χρόνο τους για να δουν τι θέλουν να κάνουν. Ναι σε αυτούς που τα λεφτά δεν τους καθοδηγούν τις ζωές. Σε αυτούς που δεν αγχώνονται με τις φορολογικές στους δηλώσεις, που δεν αγχώνονται αν θα το βρουν μπροστά τους. Εμένα αυτοί μου αρέσουν. Τους άλλους τους βαριέμαι. Τους βαρέθηκα.
Σε αυτό το κείμενο δεν θα βρεις τη λύση για να μπορέσεις να βγάλεις το μήνα με λεφτά. Δεν θα βρεις λύση για το πώς να πληρώσεις το ένα ή το άλλο. Για το πώς να μην ανησυχείς μήπως αρρωστήσεις ενώ είσαι ανασφάλιστος. Πως κάνεις διακοπές ή πως οργανώνεις ταξίδι. Δεν έχω να σου προτείνω τίποτα για όλα αυτά.
Έχω μόνο να πω πως δε θα με βάλουν κάτω. Δεν θα μπω στον τροχό με το ζόρι. Δεν θα υποκύψω στους δικούς τους φόβους. Δεν θα υποκύψω σε αυτά που υπέκυψαν αυτοί. Με 300 ευρώ και όσο πάει. Με 300 ευρώ και βόλτες στην Αθήνα τα πρωινά. Η ζωή κυλάει ωραία.
Γράφει η Μπανάνα
mpananas.wordpress.com
