Είναι σούρουπο και είμαι διακοπές.
Κάτω από τη νοικιασμένη βεράντα μου φουντώνουν έρωτες τα απογεύματα ανάμεσα στις βουκαμβίλιες. Από κείνους τους νεανικούς που ενέπνεαν τα πρώτα έμμετρα μυθιστορήματα περασμένων αιώνων σαν του Λίβιστρου και της Ροδάμνης, σαν του Καλλίμαχου και της Χρυσορρόης… Τι κι αν πέρασαν χρόνια και οι ήρωες αυτοί έχουν πια αποκοιμηθεί μέσα στις σκουριασμένες πανοπλίες και τα αραχνιασμένα τούλια.
Κάτω από μέτρα παλιοκαιρισμένης ποπλίνας ο έρωτας ολοζώντανος είναι πάντα ο ίδιος και σημαδεύει τα νιάτα.. τα ατίθασα τα διψασμένα για ζωή, για χρώμα, για εμπειρίες, για όνειρα γιατί τα νιάτα πρέπει να ονειρεύονται να αλλάξουν τον κόσμο και να πετούν μέσα σε ολομέλειες από ταξιανθίες όλων των ειδών και των χρωμάτων για να αποκτήσουν αυτό που στη ζωή είναι τόσο πολύτιμο όσο και η γνώση: την εμπειρία.
Αντ’ αυτού εμείς τι κάνουμε στην αναντικατάστατη αυτή εποχή των νέων; Τους βάζουμε στα δικά μας συρτάρια, τους ντύνουμε τα ρούχα μας και τους φορτώνουμε τα όνειρα μας να μας γλυτώσουν από τις αποτυχίες μας.
Ζητούμε –ένας Θεός ξέρει με ποια προκρούστια λογική- εντέχνως «δημοκρατικά» ευθύνες από τα νέα παιδιά και αποφάσεις ίσα ίσα για να δικαιολογήσουμε πίσω από τα άγουρα ακόμα πρόσωπά τους τα δικά μας λάθη. Για να ικανοποιήσουμε τα δικά μας πολιτικά ήθη και να διευκολύνουμε ενίοτε την εκάστοτε πολιτική κατάσταση σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία που έχει ανάγκη από ηγέτες και θα έπρεπε να στοχεύει στη διαμόρφωση ικανών και άξιων πολιτών.
Κάπως έτσι και με αυτό το άλλοθι κάθε χρόνο ένας αριθμός μαθητών ξεφεύγει για λίγο από τα θρανία και παρουσιάζεται στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της «Βουλής των εφήβων», στο οποίο συμμετέχουν 300 μαθητές και μαθήτριες από την Ελλάδα και τον απόδημο ελληνισμό.
Σύμφωνα λοιπόν με το πρόγραμμα οι «300 έφηβοι βουλευτές» συμμετέχουν στις εργασίες των Διαρκών Επιτροπών της Βουλής και επεξεργάζονται συγκεκριμένες προτάσεις τις οποίες και αναπτύσσουν στην Ολομέλεια ενώ κατά τη φετινή Σύνοδο, η «Βουλή των Εφήβων» ασχολείται με το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Με τα ποια; Λες και πρώτιστο δικαίωμα του παιδιού δεν είναι η μη εκμετάλλευση της παιδικής ηλικίας και η ομαλή φυσιολογική της λειτουργία …για να μην μιλήσουμε για το δικαίωμα του στην υγεία (που αργοπεθαίνει), στην παιδεία (που ψυχορραγεί), στην ασφάλεια (που δεν έχει όταν είναι σύνηθες να είναι πια και οι δυο γονείς άνεργοι), στην αναψυχή (γέλασε κανείς;).
Ίσως κανείς περίμενε πως με όλα αυτά οι νέοι θα είχαν ξεσηκωθεί και θα διεκδικούσαν ένα καλύτερο αύριο για τους ίδιους και τους γονείς τους και θα το διεκδικούσαν ως νέοι καλλιεργημένοι, με παιδεία, με μια φρέσκια γλώσσα, μαχόμενοι με ενθουσιασμό και με μια στάση όχι και τόσο οσφυοκαμπτική ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΗ ΒΟΥΛΗ ΣΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟ ΣΤΗ ΖΩΗ…..ΦΕΥ !
Στα πλαίσια του προγράμματος λοιπόν οι όψιμοι πολιτικοί άφησαν τις σημειώσεις τους και τα αθλητικά τους παπούτσια στο σπίτι και εγκαταστάθηκαν στα αποστειρωμένα βουλευτικά έδρανα με κοστούμια, ταγέρ και λόγο ξύλινο και πομπώδη. Πάνε και οι μπαλάντες πάνε και οι ελεγείες για τον έρωτα και τον χορό της ζωής φασκιώθηκαν μέσα σε κουστουμάκια και όνειρα καταξίωσης κοινωνικής διότι στην Ελλάδα ακόμα και στον 21ο αιώνα καταξιωμένος είσαι αν είσαι γιατρός, δικηγόρος λεφτάς και βουλευτής.. και πρέπει από μικρός να προετοιμάζεσαι γι αυτό.
Στο τέλος δε της Ολομέλειας «έγινε χαμός» λέει για μια selfie με τον πρωθυπουργό.
Με λίγα λόγια έγινε του Ρουβά άμα τη παρουσία του πρωθυπουργού κατά τη συνεδρίαση διότι από κάπου πρέπει να ξεχυθεί και η ορμή και να ακολουθήσει το βίωμα..
Οι νεόκοποι μικρομέγαλοι επεφύλαξαν θερμής υποδοχής λοιπόν και έσπευσαν διαβάζω να συναντήσουν και να συνομιλήσουν με τον έχοντα την πρωθυπουργία και που προσωπικώς για εμένα σημασία δεν έχει το όνομα του.
Προσπαθώ να προσπεράσω την είδηση σκεπτόμενη πως πρόκειται για ένα ακόμα δημοσίευμα επί χρήμασι αλλά αμέσως μετά οι φωτογραφίες με διαψεύδουν. Χαμογελαστά πρόσωπα με φόντο τα θεωρεία και κείνο το ύφος το ονειροπόλο το…όχι του κόσμου τούτου στα πρόσωπα των εφήβων που ένας θεός ξέρει τι αποκόμισαν από όλο αυτό το πανηγυράκι διότι όταν διαπραγματεύεσαι τα δικαιώματα σου και βρίσκεσαι εκεί ακριβώς όπου ξεκινά η καταπάτηση τους με χαμόγελο colgate (το ίδιο σε κάθε πρωθυπουργό είναι όλοι υπεύθυνοι για την παρακμή μας), τότε απλά δεν τα ξέρεις.
Η νύχτα απλώθηκε στη βεράντα μου, έκλεισα την εφημερίδα κυριευμένη με μια θλίψη για το αφύσικο.
Ήρθαν στο μυαλό μου κοστούμια και καπέλα που καπελώνουν τη δημιουργική φαντασία στην πιο πυρακτωμένη της ηλικία μιλώντας για την οικονομική κρίση με λόγο άκαμπτο ενώ ακόμα δεν κυνήγησαν έναν ανεμόμυλο.
Την κρίση οι μαθητές τη ζουν.
Στα κακοβαλμένα ρούχα τους και στα μάτια των γονιών τους, στο λιγοστό χαρτζιλίκι τους και στην στέρηση των απαραίτητων αναγκών τους.
Δεν θα σας δώσουν τη λύση να την οικιοποιηθείτε αν δεν τους αφήσετε να πετάξουν.
Πρέπει να λιώσουν σανδάλια στα πόδια τους και καπέλα κόντρα στον ήλιο στα κεφάλια τους για να μπορούν να αρθρώσουν λόγο και να προτείνουν λύσεις. Μόνο έτσι ή έντιμη πολιτική έχει ουσία. Βλέπεις οι λύσεις δεν βρίσκονται από «παράξενα γερασμένα παιδάκια» αλλά από νέους που θα χουν το θάρρος να σε κοιτάξουν, εκάστοτε πολιτικέ.
ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΑΓΝΟΗΣΟΥΝ προχωρώντας.
Όλα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτία και τριγύρω μου στάζει αρώματα το γιασεμί. Προτιμώ να εισπνεύσω και να μεθύσω από αυτά μέχρι το πρωί που ένας νέος αυτού του τόπου γίνει πραγματικός ηγέτης.
Διαβάστε επίσης:
Το σχολείο των βασιλομικρών – τι ήθελε να πει ο «ποιητής»
