“Σ’ αγαπώ αλλά πρέπει να είσαι αυτός που θέλω. Αν δεν είσαι δε μπορώ να σ’αγαπώ. Αν μ’ άγαπάς θα κάνεις αυτό που σου λέω”.
Αγάπη. Εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομά της. Τι θα γινόταν άραγε αν οι άνθρωποι αγαπούσαν λιγότερο και σέβονταν περισσότερο ο ένας τον άλλον; Αν είχαν μάθει να ακούνε ο ένας τον άλλον.
Μεγαλώσαμε σε ένα εγωιστικό σκηνικό.
Από μικρή ηλικία μάθαμε ότι αυτό που έχει σημασία-το μόνο που έχει σημασία-είναι να επιβάλλουμε την αλήθεια μας στους άλλους. Να μην ανεχόμαστε ούτε για ένα δευτερόλεπτο την πιθανότητα η αλήθεια του άλλου να έχει κάποιο νόημα. Πρέπει με κάθε τρόπο η αλήθεια η δική μας να επικρατήσει.
Και τελικά χωρίζουν οι άνθρωποι, διαλύονται οι σχέσεις και το μόνο που μένει στην αίσθηση της κοινωνίας είναι περισπούδαστοι τίτλοι.
“Την παράτησε”, “τον άφησε”… έτσι απλά…
Καμία σημασία δεν έχουν οι επιμέρους διεργασίες που έκαναν δυο ανθρώπους να φτάσουν μέχρι εκεί.
Καμμία σημασία δεν έχουν οι ψυχές.
Πάντα υπάρχει ένα θύμα που μένει πίσω και ένας θύτης που φεύγει.
Τόσο απλά, τόσο εύκολα.
Γνωρίζονται δυο άνθρωποι και κάποια στιγμή απλά συνυπάρχουν. Έχουν γίνει ξένοι μεταξύ τους και το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να μην το αποδεχτούν ποτέ. Παραμένουν και μετασχηματίζονται ως φροντιστές παιδιών και μετά έχουν να παλέψουν από τη μια με τα συναισθηματικά τους κενά και από την άλλη με τις επιταγές του ρόλου τους. Αλληλοκατηγορίες, τσακωμοί, κανείς δεν καταλαβαίνει κανέναν.
Η ζωή μετατρέπεται από κάτι όμορφο σε κάτι άλλο.
Σε μια ανηφόρα ατελείωτη που πρέπει να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να την ανέβεις.
Ακόμη κι αν υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι, εσύ πρέπει να ανέβεις από το συγκεκριμένο για να αποδείξεις ότι αντέχεις.
Η ζωή έχει πια μετατραπεί όχι σε αυτό που θα έπρεπε να είναι, αλλά σε κάτι άλλο. Σε ένα διαρκή αγώνα.
Και μέσα σε όλα αυτά, μια κολώνα παραμένει όρθια.
Η μόνη απαίτηση που υπάρχει ανάμεσα στους δύο ανθρώπους είναι η αποκλειστικότητα στο σώμα του άλλου.
Αν υπάρχει αυτό δεν έχει σημασία το να λείπουν όλα τα υπόλοιπα.
Η αποκλειστικότητα στην ψυχή, δεν έχει καμμία σημασία.
Ίσως γιατί αυτή δεν κερδίζεται έτσι εύκολα.
Αναρωτιέμαι αν ήταν τα πράγματα ανάποδα.
Αν είμαστε υποθετικά σε μια φανταστική κοινωνία, όπου η αποκλειστικότητα στο σώμα δε θα είχα καμμία σημασία και η αποκλειστικότητα στην ψυχή, ήταν απαραίτητη προυπόθεση για να συνεχίσει να υφίσταται μία σχέση.
Αν ξαφνικά ξυπνά ο ένας από τους δύο και αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει αλληλοεπαφή με την ψυχή του άλλου.
Ότι και οι δύο έχουν κλείσει τις διόδους για την ψυχή τους και τη βιώνουν ο καθένας μόνος του.
Και ως απαραίτητο στοιχείο αυτής της φανταστικής κοινωνίας, αναστατώνονται οι δύο φανταστικοί επίσης σύντροφοι και τρέχουν πάνω κάτω ως απατημένοι.
Ίσως θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα σε μια τέτοια κοινωνία.
Ίσως δε θα υπήρχαν τόσο αρνητικά συναισθήματα ανάμεσα στους ανθρώπους, ακριβώς γιατί το καμπανάκι δε θα ήταν για κάτι τόσο επιφανειακό όσο η αποκλειστικότητα του σώματος, αλλά θα ήταν ένα καμπανάκι ικανό να αποκαταστήσει τις αληθινές ισορροπίες άμεσα.
Εν τη γενέσει τους.
Αλλά μιας και δεν αναφερόμαστε σε αυτήν την κοινωνία που δεν υπάρχει, αλλά σε μία άλλη που υπάρχει και τη ζούμε, να κλείσω λέγοντας μόνο τούτο.
Ότι οι ψυχές των ανθρώπων δεν ανοίγουν με το έτσι θέλω.
Κανείς δε δικαιούται να απαιτεί από κάποιον άλλον να του ανοίξει την ψυχή του.
Αυτό κερδίζεται καθημερινά με πολύ κόπο.
Αν δε γίνεται, δε φταίει ο κατέχων την ψυχή, αλλά ο άλλος που δε βρήκε τον κατάλληλο τρόπο να το κάνει και αντ’ αυτού απαιτεί απλά παράδοση άνευ όρων.
Όλα τα παραδίδει ο άνθρωπος αν τύχει στην πορεία της ζωής του.
Την ψυχή του ποτέ έτσι αβασάνιστα.
Δεν υπάρχουν θύτες και θύματα στις σχέσεις των ανθρώπων.
Υπάρχουν μόνο άνθρωποι που έχουν λάθος κλειδιά για λάθος ψυχές.
Και ακόμη κι αυτή η μικρή παραδοχή θα ήταν ικανή να φτιάξει μια πιο αληθινή σχέση.
Αλλά ούτε αυτό ο εγωισμός μας δεν το αντέχει.
Όχι. “Εγώ είχα το σωστό κλειδί… Eσύ δεν ήθελες να ανοίξεις την ψυχή σου…”
Γράφει ο Χρήστος Κακουλίδης – Ψυχίατρος – Ψυχοθεραπευτής
psychiatrosonline.gr
