Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις παιδιών που δεν επιτυγχάνουν να διεκπεραιώσουν με επιτυχία το διαθεματικό – την ύλη – του Νηπιαγωγείου κι η νηπιαγωγός προτείνει την επανάληψη της τάξης. Ορισμένα παιδιά ωριμάζουν πιο αργά και δεν προλαβαίνουν να κατακτήσουν τις δεξιότητες που διδάσκονται στο Νήπιο που θεωρούνται βασικά προαπαιτούμενα για την καλύτερη προσαρμογή στο Δημοτικό. Άλλες, πάλι, φορές υπάρχουν μαθησιακές δυσκολίες ή κάποια παθολογία που δεν επιτρέπει στο μικρό μαθητή να ακολουθήσει την πορεία των μαθημάτων στο Νήπιο.
Για πολλούς γονείς το Νηπιαγωγείο θεωρείται μια ακόμα παιδική χαρά. Προέκταση του παιδικού σταθμού όπου βασικός στόχος είναι η φύλαξη και η κοινωνικοποίηση των παιδιών. Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ακόμα και στο μικρό και χαριτωμένο Νηπιαγωγείο διδάσκονται προγραφικές και προμαθηματικές έννοιες. Τα παιδιά εξοικειώνονται (βήμα-βήμα) με έννοιες αλληλουχίας, διήγησης και κατανόησης και προετοιμάζονται για το Δημοτικό.
Όταν, λοιπόν, έρχεται η στιγμή που η νηπιαγωγός προτείνει αξιολόγηση για επανάληψη της τάξης, ένας τεράστιος γονεϊκός εγωισμός κάνει την εμφάνισή του. Κι αρνείται ν’ακολουθήσει τις συστάσεις της εκπαιδευτικού.
Η αντίδραση αυτή είναι, αρχικά, λογική κι αναμενόμενη. Όλοι επιθυμούμε διακαώς τα παιδιά μας να τα καταφέρνουν καλά στο σχολείο και να ανταποκρίνονται στις προκλήσεις του. Πονάει πολύ να ακούς ότι το δικό σου παιδί δυσκολεύεται και χρειάζεται επιπλέον στήριξη. Είναι σαν να ακυρώνει κάποιος το δημιούργημά σου ως ατελές.
Σε αυτήν τη φάση της άρνησης συμβαίνουν όλα εκείνα που αντί να βοηθούν το παιδί το δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Η μη αποδοχή μιας αξιολόγησης, αρχικά, δεν πρόκειται να λύσει το θέμα. Μπορεί να το κουκουλώσει για λίγο. Αλλά δεν θα αργήσει να επανέλθει πιο περίπλοκο και πιο παγιωμένο. Είναι σαν να πηγαίνεις το βλαστάρι σου για κολύμβηση, ο προπονητής να προτείνει τη διατήρηση της βοηθητικής σανίδας κι εσύ να επιμένεις ότι είναι άχρηστη.
Το αποτέλεσμα σε καμία περίπτωση δεν σε δικαιώνει, αφού άφησες ένα παιδί που διαχειρίζεται με δυσκολία έννοιες απλές, για τη ηλικία του, να μπει σε ένα σύστημα που του ζητά – με βάση αυτές τις έννοιες – να προχωρήσει σε πιο απαιτητικές μαθησιακές περιπέτειες.
Αυτό που ουσιαστικά θα συμβεί είναι να έχουμε ένα παιδί που διαρκώς θα ματαιώνεται. Θα απογοητεύεται και θα κουράζεται να προλάβει δρομείς που έχουν περισσότερες αντοχές από εκείνο. Και όλο αυτό γιατί; Για να μην πληγωθεί ο εγωισμός μας, για να μην μας σχολιάσουν, για να μην μας κοιτάνε περίεργα.
Δεν ξέρω, όμως, τι είναι καλύτερο. Να σε κοιτάνε περίεργα επειδή πήρες μια απόφαση που προστατεύει το παιδί σου και του δίνει τη δυνατότητα μιας καλύτερης προσαρμογής στο Δημοτικό; Ή να σε κοιτάνε γιατί το άφησες να παλεύει με κύματα χωρίς σωσίβιο;
Η απόφαση δεν είναι εύκολη. Οι άμυνες πολλές.
Όταν, όμως, επίσημοι φορείς, όπως το ΚΕΔΥ, γνωμοδοτούν υπέρ της επανάληψης του Νηπιαγωγείου τα πράγματα είναι δεδομένα.
Η ανησυχία της προσαρμογής του παιδιού στη νέα τάξη του Νηπιαγωγείου, ενώ οι συμμαθητές του προχωρούν, είναι εύκολη κι ομαλή όταν πρώτος ο γονέας αποδεχθεί κι αναγνωρίσει ότι αυτό είναι το καλύτερο για το παιδί.
Τα παιδιά νιώθουν πότε δυσκολευόμαστε κι ανησυχούμε για δικά τους θέματα. Πολλές φορές υιοθετούν τη δική μας συμπεριφορά αγωνίας και άρνησης. Η ενημέρωση του παιδιού με ειλικρίνεια κι αγάπη, με λόγια που ανταποκρίνονται στην ηλικία του είναι ο καλύτερος τρόπος για μια συγκατάθεση χωρίς προβλήματα. Σκοπός είναι να κατανοήσει ότι όλο αυτό γίνεται για να τα καταφέρνει καλά και να μην δυσκολεύεται.
Αφήνοντας το παιδί στο Νηπιαγωγείο του προσφέρουμε τη δυνατότητα να ενδυναμώσει γνωστικά, να ωριμάσει και να τα καταφέρει καλύτερα στο Δημοτικό. Nα αποκτήσει ρίζες για να είναι σταθερή η ακαδημαϊκή του πορεία. Αυτοπεποίθηση ότι τα καταφέρνει και καλύτερη προσαρμογή σε ένα σχολικό σύστημα που, καλώς ή κακώς, δεν είναι και τόσο ανεκτικό με όσους δυσκολεύονται.
Η μεγαλύτερη δυσκολία στο γονεϊκό ρόλο είναι να παραμερίζεις τον εγωισμό σου που ουρλιάζει για καταξίωση μέσα από τις επιτυχίες των παιδιών σου και για έλεγχο των πάντων. Μην τον αφήσετε να κλειδώνει την αγάπη σας σφίγγοντας έναν κλοιό γύρω απ’το παιδί, με την ψευδαίσθηση ότι το προστατεύουμε. Καλό είναι το κουκούλι, αλλά πρέπει να ανοίξει για να βγει η … πεταλούδα.
Διαβάστε επίσης:
Οι νταήδες γονείς – Ξέρεις ρε ποιος είμαι εγώ;
Όταν έρχεσαι στο σχολείο να ρωτήσεις για το παιδί σου, να έρχεσαι μόνο με αγάπη
