Το κινητό κουδούνισε. Μήνυμα. Ο αποστολέας άγνωστος, ακαταχώριτος στις επαφές μου. Πάλι διαφημιστικό μήνυμα σκέφτηκα. Διαβάζω βαριεστημένα. Γουρλώνω τα μάτια και ξαναδιαβάζω. Reunion της τάξης μου; Ξαναδιαβάζω. Ναι, reunion της τάξης μου. Μετά από εικοσιπέντε χρόνια. Χαμογέλασα αμήχανα, αλλά η καρδιά μου άρχισε να χτυπά παλαβά. Οι σφυγμοί ανέβαιναν. Ένα μήνυμα με έβαλε στην χρονοκάψουλα και ταξίδεψα πίσω στα μαθητικά μου χρόνια. Τότε που όλα ήταν αλλιώς. Η Κηφισίας δύο μόνο λωρίδες, μια άνοδος και μια κάθοδος. Τότε που σημείο συνάντησης των συμμαθητών ήταν το ξύλινο περίπτερο και οι κοπάνες γίνονταν στο πέτρινο περίπτερο της Φιλοθέης και στον Αἴδήνη (νυν παλιά αγορά). Τότε που ήμασταν μόνο δέκα οκτώ χρονών. Τικ τακ, τικ τακ, η καρδιά μου χτυπά. Τότε που το φλερτ είχε άλλο νόημα. Μια ματιά, ένα σκίρτημα, ένα άγγιγμα χεριού, έφτανε για να σε κάνει να πετάξεις στα σύννεφα.
Θυμήθηκα έναν – έναν τους συμμαθητές μου και τις συμμαθήτριες μου. Η Κατερίνα η ψηλή, ο Άρης ο μπασκετμπολίστας, κούκλος τι να λέμε τώρα, η Μαριλένα μοιραία γυναίκα και όμορφη, η Νατάσα, φύτουλα την λέγαμε, ο Δημήτρης αδύνατος αλλά τολμηρός, έσκαγε με το αυτοκίνητο της μάνας του στο σχολείο, το οποίο είχε πάρει χωρίς οι γονείς του να το ξέρουν, ο Σάββας άλλος ένας θεός, η Νένη σικάτη από τότε. Εγώ, με μια μπάλα μπάσκετ σε όλα τα διαλείμματα να χτυπάω σουτάκια στις μπασκέτες του σχολείου.
Τότε που εμείς τα κορίτσια φοράγαμε ακόμα ποδιές, που λόγω κουλτούρας του σχολείου τις είχαμε εξελίξει και ντυνόμασταν με φούστα μπλε Levis και μπλουζάκι Lacoste. Τα stan smith ήταν το «πρέπει» της εποχής. Η τάξη που άφησε «όνομα» με τις επιτυχίες μας, τις πλάκες μας, τις κοπάνες μας. Θυμάμαι τον μαθηματικό να έρχεται να μας μαζέψει από τον Αἴδίνη την πρώτη ώρα που είχαμε μάθημα μαζί του και μεις πίναμε αμέριμνοι πορτοκαλάδες ΗΒΗ.
Εμείς λοιπόν, όλοι εμείς θα βρισκόμασταν μετά από είκοσι πέντε χρόνια. Θα σμίγαμε ξανά να θυμηθούμε τα παλιά αλλά και να μιλήσουμε για τα νέα. Τα τηλέφωνα χτύπαγαν. Οι δύο κολλητές μου και γω, που ποτέ δεν χάσαμε επαφή, μιλάγαμε ασταμάτητα. Πως θα είναι ο Σάββας; Σίγουρα ακόμα θα τα σπάει. Ο Άρης θα διατηρεί την ξανθιά του χαίτη; Η Νατάσα θα φέρει και το βιβλίο της μαζί; Η αναμονή κορυφωνόταν. Τι θα φορέσουμε, πως θα μας υποδεχτούν, τι εκπλήξεις μας περιμένουν, ελπίζοντας ότι θα είναι όλες μόνο ευχάριστες.
Η πολυπόθητη βραδιά έφτασε. Μπήκα στο ρεστοράν, ελαφρώς μουδιασμένη και γεμάτη περιέργεια. Σιγοψιθύριζα το τραγούδι «σαν συμμαθητές που έχουν χαθεί…» από γνωστό τηλεοπτικό σίριαλ. Βλέπω στο βάθος μια ομάδα σαράντα οχτάριδων να μιλάνε έντονα να γελάνε και να αγκαλιάζονται. Αυτοί είναι! Προχώρησα βλέποντας τις κολλητές μου. Ο Αντώνης ολόιδιος με τα μακριά του μαλλιά που είχαν γκριζάρει. «Δεν θα μιλήσεις στον Άρη;» μου λέει και στρέφει το βλέμμα του σε έναν κύριο γεματούλη με ελάχιστα μαλλιά. Θεέ μου πόσο άλλαξε ο Άρης. Ο γόης του σχολείου είχε αποκτήσει στομαχάκι και είχε χάσει τα μαλλιά του. Τον αγκάλιασα και ακόμα δεν πίστευα στα μάτια μου.
Ο χρόνος είχε περάσει αφήνοντας βαθιά αχνάρια πάνω σε όλους τους συμμαθητές μου και τις συμμαθήτριές μου. Όμως το χιούμορ και η σπιρτάδα είχαν μείνει και με τα χρόνια που πέρασαν αναπτύχθηκαν και καλλιεργήθηκαν ακόμα περισσότερο. Ναι, αυτό ήταν κάτι από τα παλιά. Το πιο σημαντικό. Μιλήσαμε για τις ζωές μας, για τους γάμους μας, τα διαζύγια, τα παιδιά μας, τις δουλειές μας. Μιλήσαμε για τα σχέδια που κάναμε για το μέλλον, «αν και στην Ελλάδα της κρίσης τι σχέδια μπορείς να κάνεις» παρατήρησε ο Αντώνης για να μαςεπαναφέρει στην πραγματικότητα κάτι που έκανε και τότε. Ο μόνος που ήταν στα δεκαοκτώ του γειωμένος.
Πολλά είχαν αλλάξει. Οι καρδιές δεν σκίρτησαν στα αγγίγματα, οι αγκαλιές ήταν πιο μεστές πια και όλοι είχαν μια ιστορία να πουν. Γελάσαμε όμως πολύ. Το καυστικό χιούμορ και η μια ατάκα που διαδέχονταν την άλλη έκανε την βραδιά ανάλαφρη και πολύ ζωντανή. Είπαμε, είπαμε, είπαμε, θυμηθήκαμε τα παλιά. Ήμασταν ευτυχισμένοι που τα καταφέραμε μέχρι εδώ. Δυο συμμαθήτριες μας και ένας συμμαθητής μας δεν ήταν στο reunion αυτό. Είχαν φύγει από τη ζωή. Τόσο νέοι! Τσουγκρίσαμε τα ποτήρια μας στην ανάμνησή τους και δώσαμε την υπόσχεση ότι θα βρεθούμε πάλι σε έναν χρόνο χωρίς να λείπει κανένας από την παρέα. Το υπόσχεσαι; Ρώταγε ό ένας τον άλλον.
Αποφασίσαμε ότι το reunion πρέπει να γίνεται κάθε χρόνο γιατί απλά… μεγαλώνουμε.
Θέλουμε να προλάβουμε αυτές τις πενθήμερες εκδρομές. Σαν τότε. Σαν συμμαθητές…
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
