Μου το διηγήθηκαν και το μεταφέρω:
«Βρισκόμασταν έξω από τα χειρουργεία Παιδιατρικού νοσοκομείου, με το παιδί μας πάνω στο φορείο, ντυμένο με τα ρούχα του χειρουργείου. Η μέρα ήταν σημαντική. Μετά από έξι μήνες χημειοθεραπειών και την επιτυχημένη ολοκλήρωση της θεραπείας του, θα έβγαινε επιτέλους ο κεντρικός φλεβικός καθετήρας Hickman και θα μπορούσαμε, την επομένη, να πάμε σπίτι μας. Η αναμονή λοιπόν είχε έναν πανηγυρικό χαρακτήρα, αφού αυτό θα ήταν το τελευταίο μας «χειρουργείο». Για όσους δεν ξέρουν, να πω πως ο Hickman είναι ένας καθετήρας απ’ όπου γίνεται η έγχυση φαρμάκων, ορών, αντιβιοτικών. Έξι μήνες πριν, η ογκολόγος, σε αυτό το ίδιο νοσοκομείο, μας είχε ανακοινώσει πως το παιδί μας είχε λέμφωμα. Μας είχε ενημερώσει για την κρισιμότητα της κατάστασης, αλλά ολοκληρώνοντας την ενημέρωση μάς είχε τονίσει:
«Το παιδί σας έχει πάρα πολλές πιθανότητες να επιβιώσει και να ζήσει μια φυσιολογική ζωή ως τα γεράματα. Θα το παλέψουμε μαζί…»
Καθώς ήμαστε έξω από το χειρουργείο, θυμήθηκα όλο τον αγώνα των τελευταίων μηνών: την ταλαιπωρία του παιδιού, την αγωνία μας για την έκβαση, τις απανωτές χημειοθεραπείες, τα διαρκή χειρουργεία. Το παιδί μας, αν και μόλις έξι χρονών, είχε σταθεί δυνατό σαν βράχος. Ήταν υπάκουο, συνεργάσιμο, γελαστό, αισιόδοξο. Ήμουν περήφανη για τον γιο μας. Αλλά και για όλη την οικογένειά μας. Τα είχαμε καταφέρει! Είχαμε νικήσει το λέμφωμα. Και την επόμενη θα πηγαίναμε σπίτι!
Εκείνη τη στιγμή, ένα άλλο παιδάκι ήρθε πάνω στο φορείο, συνοδευόμενο από τους γονείς και τους παππούδες του. Επικρατούσε μία περίεργη κατάσταση. Η μητέρα έκλαιγε γοερά και ο πατέρας του παιδιού προσπαθούσε να την παρηγορήσει. Οι παππούδες ήταν επίσης τρομερά αναστατωμένοι. Το παιδάκι τα είχε κάπως χαμένα, καθώς το άγχος των ενηλίκων του είχε μεταδώσει ένταση. Περίμεναν να μπουν στο δεύτερο χειρουργείο, δίπλα σε αυτό που θα έμπαινε το δικό μας παιδί.
Υποψιάστηκα πως και το άλλο παιδάκι περνούσε μία αντίστοιχη κατάσταση με το δικό μας και ταυτίστηκα τρομερά με τη μητέρα του. Ήθελα να την παρηγορήσω αλλά και να της εμπνεύσω αισιοδοξία, να της πω: «Δες, εμείς τα καταφέραμε.. Και εσείς θα τα καταφέρετε, μη φοβάσαι λοιπόν!» Αγνοώντας λοιπόν τους κανόνες ευγένειας, ρώτησα, με διακριτικότητα, από τι έπασχε το παιδί και σε τι χειρουργείο θα υποβαλλόταν. «Θα κάνει κρεατάκια…» είπε η μητέρα. «Τόσο μικρό παιδί και θα μπει χειρουργείο…» συμπλήρωσε και ξέσπασε σε νέα δάκρυα.
Της έπιασα τον ώμο και της είπα χαμογελαστά: «Όλα θα πάνε καλά, δεν είναι σοβαρό χειρουργείο, μην ανησυχείτε!». Κάτι στα λόγια μου την έπεισε. Σταμάτησε να κλαίει, με κοίταξε με ευγνωμοσύνη. Λίγα λεπτά αργότερα, τα παιδιά μας μπήκαν στις χειρουργικές αίθουσες.
Κάθισα δίπλα στον άντρα μου και του είπα: «Σκέψου, κλαίγανε για μία απλή εγχείρηση για κρεατάκια. Τι θα έπρεπε να κάνουμε εμείς με τόσα που περάσαμε…». Εκείνος τότε μου είπε: «Και εμείς, ένα χρόνο πριν, τα ίδια θα κάναμε. Τότε που ήμασταν ανυποψίαστοι για το τι μπορεί να φέρει η ζωή, κι εμείς θα κλαίγαμε για τα κρεατάκια. Τα πάντα είναι σχετικά. Ο πόνος και οι αντοχές είναι σχετικά πράγματα. Αλλά είναι καλό να βλέπουμε την πραγματικότητα στις διαστάσεις της. Να μην μεμψιμοιρούμε για τα απλά και τα ανώδυνα».
Συμφώνησα μαζί του. Κι ευχήθηκα μέσα μου ο Θεός να μην δίνει σε καμία οικογένεια αυτά που μπορεί να αντέξει.
Διαβάστε επίσης:
Στα δύσκολα, το «γιατί να τύχει σε μας», δεν βοηθά…
