- Το δικό μου περπάτησε πολύ γρήγορα!
- Ναι, αλλά το δικό μου άφησε την πάνα πριν χρονίσει!
- Το δικό μου έγραφε στο Νηπιαγωγείο το όνομά του, το επίθετό του και όλους τους μήνες του χρόνου!
- Το δικό μου μάσησε τροφή όταν τα άλλα έτρωγαν ακόμα κρέμα!
- Το δικό μου ξέρει όλα τα ζώα απέξω!
- Το δικό μου μετράει ως το 10 από την κούνια!
- Όταν το δικό μου είπε μαμά, τα δικά σας μάζευαν βελανίδια.
Σαν μέλισσες σε παιδικό πάρτι-Πού αλλού ζεις τέτοιους εφιάλτες;-μάνες, μητέρες, μανούλες ανταλλάσσουν κατορθώματα των μικρών τους πίνοντας καφέ. Τα παιδιά όλων ανεξαιρέτως ήταν “πιο προχωρημένα” από άλλα σε κάτι. Όταν η μία έλεγε ένα κατόρθωμα, η άλλη το σάλτσωνε και μεγάλωνε το κατόρθωμα του δικού της παιδιού, μ’αποτέλεσμα ν’αναρωτιέσαι αν βρίσκεσαι σε παρέα με εκκολαπτόμενους σούπερ-ήρωες.
Όλες αγαπάμε τα παιδιά και όλες πιστεύουμε ότι τα σπλάχνα μας πιάνουν πουλιά στον αέρα… σ’εκείνο το πάρτι παραλίγο ν’ακούσω και αυτό από μαμά που κυριολεκτούσε. Όμως είναι γεγονός πως διακατεχόμαστε από μια αγωνία, που εγώ θα την ονομάσω ζόρι, καταρχήν να’χουμε το καλύτερο παιδί απ’όλες και κατά δεύτερον ν’αποδείξουμε στους εαυτούς μας και στους άλλους πως το παιδί μας είναι πιο “προχωρημένο” απ’τ’άλλα. Αυτό το κόλλημα αφενός αποδεικνύει ότι το dna έκανε το θαύμα του και από τόσο γουάου “ρίζα” τι θα μπορούσε να βγει; Ένα πανέξυπνο μωρό που σε λίγο θ’ανοίξει κουβέντα με τον Στίβεν Χόκινγκ, και αφετέρου ότι είμαστε τόσο καταπληκτικοί γονείς, δίνουμε τέτοια ερεθίσματα στο παιδί, που έχει γίνει βιονικό, κάνει πράγματα που άλλα κάνουν μετά από μήνες ή χρόνια, κοινώς φάτε τη σκόνη του.
Το κακό είναι ότι πολλές μητέρες ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να είναι “πιο μπροστά” με προκλήσεις που δεν είναι για την ηλικία τους.
Μπορεί δηλαδή να “πιλατεύουν” ένα μωρό να μάθει να μετράει ας πούμε μέχρι το πέντε, ώστε μετά στην δημόσια ατραξιόν σε ένα πάρτι, σε μια συγκέντρωση, οπουδήποτε τέλος πάντων να πουν “έλα μωρούλι μου μέτρα μέχρι το πέντε” και να κλέψουν την παράσταση. Ξεχνούν ωστόσο πως τα παιδιά δεν είναι εκπαιδευμένες φώκιες, ώστε να τους μαθαίνουμε “προχωρημένα” πράγματα προς τέρψη και “ζήλια” ενίοτε των υπόλοιπων μαμάδων. Είναι μικρά ανθρωπάκια που απαιτούν τον χρόνο τους για οτιδήποτε και όταν τα σπρώχνουμε να κάνουν κάτι που δεν είναι της ηλικίας τους, δεν τους κάνουμε καλό.
Άλλες μητέρες, πιέζουν με το ζόρι εκπαιδευτές παντός τύπου να τα βάλουν σε πιο προχωρημένα τμήματα γιατί έχουν κάνει κολύμπι/κιθάρα/ξένες γλώσσες κ.λ.π. φέρνοντας πολύ συχνά σε δύσκολη θέση και τους ίδιους τους εκπαιδευτές.
Ας μην βιαζόμαστε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας.
Καλό είναι να τα αφήσουμε να αναπτυχθούν ανάλογα με την ηλικία τους και τον δικό τους χρόνο. Άλλα παιδιά περπατάνε πιο γρήγορα, άλλα πιο αργά, αλλά μιλάνε νωρίτερα, αλλά πολύ πιο μετά. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάποια δεν είναι τόσο έξυπνα. Δεν είναι όλα τα παιδιά έτοιμα. Όλα έχουν ένα εσωτερικό ρολόι για το καθετί που οφείλουμε να σεβαστούμε. Ας απολαύσουμε αυτό που έχουμε και ας ζούμε κάθε νέο τους κατόρθωμα σαν ένα μικρό θαύμα, γιατί αυτό είναι. Μπορούν μόνα τους να τα κάνουν όλα όταν θα πρέπει. Ας φροντίσουμε να είμαστε εκεί για να μην χάσουμε τη μαγεία της στιγμής.
Μια ζωή ολόκληρη βιαζόμαστε να προλάβουμε δουλειές και υποχρεώσεις. Ας μην βιαζόμαστε και γι’ αυτά για τα οποία θα έχουμε να θυμόμαστε για μια ζωή.
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
Διαβάστε επίσης:
Η σημασία του να είναι κανείς «μέτριος», αλλά ευτυχισμένος
