Χρόνια πριν, στο ιατρείο του γυναικολόγου κι ενώ περιμέναμε για το ραντεβού μας αρκετές γυναίκες, μία νεαρή κοπέλα με κοίταζε επίμονα. Στην κοιλιά. Μ’ ένα αχνό χαμόγελο που δε μπορούσε να παρεξηγηθεί κι απλά αναρωτιούμουν γιατί κοιτάζει με τέτοια μανία το υπογάστριό μου. Κάποια στιγμή με πλησιάζει και με ρωτάει όλο συγκίνηση “αγοράκι ή κοριτσάκι;” αγγίζοντας την κοιλιά μου. – Ρεβύθια, δεσποινίς.
Σίγουρα καμία από τις δυο μας δεν ξέχασε αυτή τη φοβερή εμπειρία. Εμένα με δίδαξε να κάνω κράττει με τα όσπρια κι εκείνη το να μην είναι τόσο αυθόρμητη με αγνώστους. Ωστόσο, δε μπόρεσα παρά να καταλάβω. Ήταν ανυπόμονη να ξεκινήσει το ταξίδι της μητρότητας. Σίγουρα όλες μας κάποια φορά αναρωτηθήκαμε “εγώ πότε θα γίνω μάνα”. Μπορεί να μην είχαμε σχέση καν, αλλά αυτό δε μας εμπόδισε από το να έχουμε φανταστεί με κάθε λεπτομέρεια το μελλοντικό παιδικό δωμάτιο, από τις μπάντες της κούνιας, μέχρι και το φωτιστικό.
Πριν μείνω η ίδια έγκυος, ομολογώ ότι αρκετές ρομαντικές κωμωδίες, ακόμα και διαφημίσεις που δείχνουν το ευτυχισμένο ζευγάρι να πασαλείβεται με αλεύρι ενώ φτιάχνει μία πίτα, χωρίς να ενδιαφέρεται η σύζυγος που ο καλός της τής κάνει την κουζίνα μπουρδέλο, με είχανε επηρεάσει αρκετά δημιουργώντας άθελά μου στερεότυπα. Όταν με φανταζόμουν έγκυο, πάντα είχα ηλιθιωδώς στον νου μου μία συγκεκριμένη εικόνα, εμένα σε μία κουνιστή πολυθρόνα, δίπλα σε τζάκι ή παράθυρο, να χαϊδεύω την κοιλίτσα μου ενώ θ’ άκουγα κλασική μουσική, μ’ ένα μειδίαμα που θα έκλεινε όλη τη σοφία του κόσμου, μ ‘ ένα βλέμμα υγρό από ανείπωτη ευτυχία.
Έμεινα λοιπόν έγκυος και αντί για σενάριο που θα πρωταγωνιστούσε η Μεγκ Ράιαν πριν κάνει πλαστικές και θυμίσει Μίκυ Ρουρκ, η φάση θύμιζε Εξορκιστή. Εγώ να ξερνάω περίπου 3 φορές τη μέρα, να έχω νεύρα για το ανοιχτό καπάκι στη λεκάνη της τουαλέτας, να μην αντέχω το ροχαλητό του καλού μου, τόσο που να μου μπαίνουν σκέψεις ενώ κοιμάται να του βγάλω με δύναμη τρίχες από το ρουθούνι, να πονάει η μέση μου, οι γάμπες μου, να φοβάμαι να φταρνιστώ μην κατουρηθώ πάνω μου, να παθαίνω κράμπες και να τις αντιμετωπίζω με βρισίδια και ξεφωνητά, να είναι πρησμένο το πρόσωπό μου λες και έκανα μπότοξ και απέτυχε.
Στο μαγικό ταξίδι της εγκυμοσύνης, άλλαξα τρεις γυναικολόγους, γκαρνταρόμπα, κοσμοθεωρία, κολλητές. Ο ένας γιατρός μ’ έβλεπε τρεις ώρες μετά το ραντεβού μας κι ενώ είχα αποκοιμηθεί πάνω στον δερμάτινο καναπέ του, έχοντας μετά για ώρες σημάδια στα μάγουλα από τις ραφές στα μαξιλάρια κι ο δεύτερος γιατρός προσπάθησε να με πείσει ότι με τον φυσιολογικό τοκετό θα πάθω ακράτεια, ενώ αν θηλάσω θα ξεχειλώσει το στήθος μου. Ευτυχώς ο τρίτος δεν ήταν και φαρμακερός. Η ζυγαριά κι η ανάβαση σε αυτή, έγινε για μένα εξτρίμ σπορ. Έβλεπα να θυμίζουν τα κιλά μου σιγά σιγά μεταπολίτευση, ξαφνικά τη νίκη του Ανδρέα, μετά την επανεκλογή του, μέχρι που έφτασα να ζυγίζω όσα είναι κι η συχνότητα του Σκάι. Ο κύκλος μου, όχι αυτός της περιόδου ντε, ο άλλος, ξεδιάλυνε μαγικά. Κατάλαβα μέσα στις 40 βδομάδες κύησης που θα ακολουθούσαν ποιες ήταν όντως φίλες, ποιες ήταν εκεί και στη χαρά, ποιες δεν άξιζε να έχω πια ούτε καν σαν επαφή στο κινητό. Εννιά μήνες προετοιμασίας για μία νέα ζωή, που σε τίποτα πια δε θα θύμιζε την προηγούμενη. Ευτυχώς!
Κι έφτασε η μεγάλη στιγμή. Σε ένα δωμάτιο εγώ να περιμένω. Και να περιμένω. Και να περιμένω. Και ν’ ακούω τους χτύπους της καρδιάς του μωρού τόσο δυνατά στον χώρο λες και ήμουν σε rave party. Ν’ ακούγονται γυναίκες να ουρλιάζουν, να κλαίνε και μετά να σταματάνε απότομα και ν’ ακούγεται κλάμα μωρού. Κι οι δίπλα αόρατες έγκυες που μας χώριζε μία κουρτίνα να μονολογούν “ψυχούλα μου” σε κάθε κλάμα νέας άφιξης κι από εμένα ν’ ακούγεται μόνο ο ήχος του λαιμού που ξεροκαταπίνει φοβισμένα. Κι οι ώρες να περνάνε κι ο πόνος να δυναμώνει. Κι η πείνα επίσης. Και 26 ώρες μετά, ένα πλασματάκι με ορθάνοιχτα μάτια να με κοιτάει και να ψάχνει στο στήθος μου. Κι εγώ να κλαίω. Να κλαίω πολύ. Και να γελάω. Και να θέλω να φιλήσω τη μανούλα μου, ξαφνικά, όσο τίποτα. Και να παρακαλάω να είχα εδώ τον μπαμπάκα μου, να δει αυτό το μωρό που δεν κλαίει, αλλά με κοιτάει με τέτοιο δυνατό βλέμμα. Δεν ξεχνιέται αυτή η στιγμή.
Δε μπορείς να ξέρεις πότε θα γίνεις μάνα. Δε μπορείς καν να ξέρεις πότε θα είσαι έτοιμη να γίνεις μάνα. Δεν υπάρχουν Online test που θα μπορούσες να κάνεις και να σε καθοδηγήσουν. Για φαντάσου! Κρατάς αγκαλιά το νεογέννητο μωρό σου, όταν ξαφνικά ακούγεται ένας απόκοσμος ήχος. Σαν να ξύπνησε ο Εγκέλαδος, σαν να μαρσάρει χάρλεϊ. Δεν είναι απλή πορδή, είναι η μητέρα όλων των πορδών. Κι όμως, έχει χτυπήσει ευαίσθητη χορδή, τούτη η άξαφνη πορδή. Γιατί είναι του παιδιού σου. Και του παιδιού σου η πορδή, είναι δυο φορές πορδή σου. Τον ακουμπάς στην αλλαξιέρα και ανοίγεις την πάνα να δεις αν λερώθηκε. Και ναι, δεν είναι πάνα αυτή, είναι έργο τέχνης, ένας καμβάς με γήινα χρώματα. Καφέ, κεραμιδί, λαδί, χακί. Πώς αντιδράς; Α. Μαμάααααααααααααααα!!! Β. Ίουυυυυυυυυυυυυ Γ. Τάκηηηηηηη (το όνομα του συζύγου τέλος πάντων) Δ. Σε δευτερόλεπτα έχεις προλάβει να ετοιμάσεις μωρομάντιλα, νέα πάνα, σακουλάκι για τη λερωμένη πάνα, ζεστό νερό, καθαρή πετσέτα.
Όποια κι αν είναι η απάντηση, εσύ είσαι η μανούλα κι αυτό είναι το μωρό σου. Όσο ανέτοιμη κι αν είσαι, μαγικά, γίνεσαι. Όσο προετοιμασμένη κι αν είσαι, θα έρθεις αντιμέτωπη με αναπάντεχα κι απρόβλεπτα project. Όπως ενστικτωδώς, όσο περιμένεις το μωρό σου, φτιάχνεις τη φωλίτσα σου, οργανώνοντας το σπίτι σου από την αρχή, έτσι τακτοποιείς και τη ζωή σου. Η φύση σε βοηθάει και βρίσκεις και τρόπους να ξεπεράσεις τον φόβο του τοκετού, το ζόρι του θηλασμού, την ταλαιπωρία της αϋπνίας, το άγχος της πρώτης φοράς, τον πανικό της πλήρους ευθύνης.
Έχετε μία ζωή μπροστά σας, να τη γεμίσετε με γέλια και με κλάματα. Με κακά και με τσίσα. Με ξενύχτια και σφιχταγκαλιασμένα χουζουρέματα. Με μπόλικα “μαμάααααααααα”.
Γράφει η Αργυρώ Μουστάκα Βρεττού
