«Εγώ δεν έχω πάει ταξίδι στο εξωτερικό, ενώ οι φίλες μου έχουν πάει» μου λέει δεικτικά η κόρη μου.
«Μικρή είσαι ακόμα, θα πας» της απαντώ ήρεμα.
Η κόρη μου είναι 13 χρονών και πράγματι, δεν έχει ταξιδέψει στο εξωτερικό. Με αεροπλάνο πήγε μέχρι την Καβάλα σε έναν γάμο. Η μουρμούρα της για το ταξίδι στο εξωτερικό ξεκινά πάντα τις περιόδους των σχολικών διακοπών. Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι. Είναι και το περιβάλλον του σχολείου που την ξεσηκώνει. Είναι και κάποιοι γονείς που θεωρούν ότι αν τα δεκατριάχρονα παιδιά τους δεν κάνουν ένα ταξίδι μέχρι το Βιετνάμ, θα έχουν κενό εμπειριών.
Προσπαθώ να της εξηγήσω ότι οι ημέρες που διανύουμε είναι πολύ επικίνδυνες. Η τρομοκρατία έχει απλωθεί σε όλη την Ευρώπη.
Το τρομοκρατικό χτύπημα στον Διεθνή Αερολιμένα της Τουρκίας, δίπλα μας, πιο δίπλα μας δεν γίνεται, ανατρέπει για άλλη μια φορά τα δεδομένα.
Μας συνταράσσει και μας ανησυχεί ακόμα περισσότερο. Μας φοβίζει, μας τρομοκρατεί. Ακόμα και αν είχαμε σχεδιάσει κάποιο ταξίδι στο εξωτερικό, θα σκεφτόμασταν πολύ πριν το πραγματοποιήσουμε. Ίσως το ακυρώναμε. Ο φόβος, όσο και να θέλουμε να τον καταστείλουμε, έχει φωλιάσει μέσα μας. Τα θύματα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις είναι πολλά. Πάρα πολλά. Οι στόχοι των επιθέσεων ποικίλουν. Τώρα το αεροδρόμιο. Αύριο τι;
Η κόρη μου, παρόλο που γνωρίζει για όλα αυτά, παρακολουθεί τις ειδήσεις, ξέρει για τους τζιχαντιστές, έχει τον αντίλογο «και τι θα γίνει δηλαδή; Θα κρυβόμαστε; Δεν θα μπούμε ποτέ σε αεροπλάνο;».
Το ένστικτο της επιβίωσης, της μάνας που θέλει να παρέχει όσο το δυνατόν μπορεί μεγαλύτερη ασφάλεια στο παιδί της απαντά «Όχι, δεν θα πάμε προς το παρόν ταξίδι».
Εννοείται ότι η απάντηση την κάνει έξαλλη. «Ωραία, ας μην πάμε ούτε στο mall, ούτε σινεμά, ούτε στην παραλία. Και εκεί μπορεί να γίνει τρομοκρατική επίθεση».
Δεν της απαντώ, διότι πολύ θα ήθελα, να της πω «ναι, δεν θα πηγαίνουμε σε μέρη όπου συνωστίζεται κόσμος.
Δεν θα μπαίνουμε στο μετρό. Δεν θα πάμε σε συναυλίες φέτος το καλοκαίρι».
Πως όμως μπορώ να της πω όλα αυτά; Να την τρομάξω; Να την φοβίσω τόσο πολύ ώστε να τρέμει και την σκιά της; Να φοβάται να ζήσει;
Θέλω να ζήσει την ζωή της με ασφάλεια. Με σύνεση.
Ναι, πολύ θα ήθελα να της προσφέρω ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Παλιά θα ήταν θέμα χρημάτων. Τώρα είναι θέμα ασφάλειας.
Είναι ώριμο με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας να εκθέτουμε τα παιδιά μας σε κίνδυνο; Άλλοι θα πουν ότι «σιγά, σε μας θα τύχει;» Πράγματι τόσος κόσμος συνεχίζει να ταξιδεύει, να πηγαίνει σε μεγάλες συναυλίες, στα γήπεδα, στα θέατρα, σε πελώρια εμπορικά κέντρα.
Δεν μπορείς να ζεις με τον φόβο των τρομοκρατών.
Ο φόβος είναι από μόνος του τρομοκράτης. Καταστρέφει ζωές, πνίγει συναισθήματα, καλλιεργεί τέρατα.
Από την άλλη μεριά όμως, κάτι με κρατά και δεν μπορώ να πάω στο ταξιδιωτικό γραφείο να πάρω εισιτήρια για την Ρώμη.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
Διαβάστε επίσης:
Θέλω να ξέρεις πόσο μικρή είναι η ζωή και πόσο μεγάλη η ευκαιρία να την ζήσεις
