Μετά από 3 χρόνια και πολύ κόπο ομολογουμένως, έφτασε το προηγούμενο Σάββατο ή ώρα που πήρα το Master μου. Σε μια πολύ όμορφη βραδιά, έζησα λίγο American movie σκηνικό, γελάσαμε και με καμάρι παρέλαβα και ένα ειδικό βραβείο που συνοδεύει την άριστη απόδοση -C.I. 4.00 – για όσους τυχαίνει να έχουν αποφοιτήσει με το αμερικάνικο σύστημα.
Ε, και μια και παραδέχομαι ότι είμαι social media freak, addict & heavy user, τόσο που το έκανα και επάγγελμα και ηρέμησα, ακολούθησαν τα γνωστά photo album και video post με φωτογραφίες και στιγμιότυπα της βραδιάς.
Φίλοι, συνάδελφοι και πολύς κόσμος που δεν καταλαβαίνει και ακριβώς τι δουλειά κάνω, σπεύσανε να με συγχαρούν, να μου ευχηθούν και άλλα όμορφα. Ξαφνικά ένα σχόλιο από μια γνωστή μου, με έκανε να αναπηδήσω:
Πώς γίνονται αυτά με 2 παιδιά;
Το ξεκαθαρίζω: είμαι βέβαιη ότι ήταν καλοπροαίρετο. Προφανώς εννοούσε πώς προλαβαίνει μια μαμά, η οποία εργάζεται, να συνεχίσει και τις σπουδές της ή και να αριστεύσει.
Η ερώτηση όμως που στριφογυρίζει στο μυαλό μου είναι: Εάν είχε ολοκληρώσει ο άντρας μου το δικό του μεταπτυχιακό, θα τον είχε ρωτήσει κανείς “Πώς τα κατάφερες, πατέρας και να δουλεύεις;”.
Μάλλον όχι.
Τελευταία φορά που τσέκαρα, είναι 2016 και βρισκόμαστε στην Ευρώπη. Εάν συνεχίζουμε ακόμη και σήμερα να έχουμε άλλα μέτρα και σταθμά για άντρες και γυναίκες, πώς περιμένουμε ο κόσμος μας να αλλάξει; Πώς περιμένουμε στο μέλλον οι κόρες μας να έχουν ισότιμες ευκαιρίες και ισόποσες αμοιβές στην αγορά εργασίας; Είναι δυνατόν ακόμη και σήμερα να θεωρεί ο κόσμος ότι επειδή παντρεύτηκες και έγινες μητέρα, σταματάς να έχεις προσωπικούς στόχους;
Για να είμαι απόλυτα ξεκάθαρη, δεν πιστεύω ότι όλες οι γυναίκες πρέπει να δουλεύουν ή να σπουδάζουν ή οτιδήποτε συγκεκριμένο.
Πιστεύω όμως ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να κάνουν ότι τους κάνει χαρούμενους.
Πιστεύω ότι όταν γίνεσαι γονιός, μια από τις πολλές δουλειές σου είναι και να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος – όπως το αυτό ερμηνεύεται για τον καθένα. Ίσως είσαι workaholic και αποφασίσεις να αφοσιωθείς στην οικογένειά σου. Ίσως βρήκες την κλίση σου και αποφάσισες να ξεκινήσεις κάτι νέο. Για τον κάθε ένα είναι διαφορετικό.
Αυτό όμως δεν είναι θέμα φύλου.
Η δική μου χαρά προχθές ήταν πολύ μεγαλύτερη επειδή τα παιδιά μου, ιδιαίτερα η κόρη μου που είναι 10 χρονών, παρακολούθησαν την τελετή. Για το δικό τους χειροκρότημα αισθάνθηκα πρώτα υπερήφανη.
Αυτά, και άλλα πολλά γίνονται με 2 παιδιά λοιπόν. Με πολλή επιμονή και πρόγραμμα. Υπάρχουν άλλωστε καθημερινά – ευτυχώς – εκατομμύρια γυναικών που το αποδεικνύουν.
Υ.Γ Μυστικό: Η συνταγή πετυχαίνει καλύτερα όταν ο σύντροφος σου σε στηρίζει 100%.
Γράφει η Κατερίνα Δημητρακοπούλου
