Όλοι το ξέρουμε. Το έχουμε ζήσει στα δικά μας παιδιά και στα παιδιά των άλλων. Μερικές φορές τα μικρά μπορούν να μας κάνουν να βγούμε από τα ρούχα μας. Να φέρουν άνω κάτω ένα μαγαζί, ένα πάρκο, μια παιδική χαρά, ένα πάρτι, ένα σχολείο, ένα ξένο σπίτι. Μπορεί να συμβεί είτε γιατί νυστάζουν, είτε γιατί είναι κουρασμένα, είτε γιατί κάτι τα εκνεύρισε υπερβολικά και επειδή είναι πολύ μικρά, γιατί μιλάμε για παιδάκια 1 έως 3 ετών δεν μπορούν και τόσο άνετα επικοινωνήσουν το πρόβλημά τους ούτε να περιγράψουν τι ακριβώς τους συμβαίνει.
Κάθε φορά που βιώνω ένα τέτοιο γεγονός, πάντα θα υπάρχει κάποιος ή κάποια που θα πεταχτεί, σαν ξέρετε τι, για να αναπτύξει το παιδαγωγικό του θεώρημα, και μάλιστα τη στιγμή που σαν μάνα παλεύεις με μια ανεξέλεγκτη κατάσταση και δεν ξέρεις τι να πρωτοντιλάρεις: το παιδί που έχει βγει από τα ρούχα του ή τα επικριτικά βλέμματα και τις συμβουλευτικές ατάκες άσχετων;
“Πρέπει να του μιλήσετε”, λέει η μία. “Δεν του βάζετε όρια”, λέει η άλλος. “Τα παιδιά στις μέρες μας είναι πολύ κακομαθημένα”, λέει η παράλλη, “αν δεν τους ρίχνετε και καμία πως να κάθονται ήσυχα” το τερματίζει μια θεία.
Θα ήθελα λοιπόν να πω σε όλους τους διάττοντες αστέρες της παιδαγωγικής ότι σε αυτή την ηλικία των 1-3 τα παιδιά εκφράζουν το συναίσθημά τους με ακραίο τρόπο. Είτε γιατί θέλουν να τραβήξουν την προσοχή – ξέρω και κάποιους στα 45 που ακόμα το κάνουν – είτε γιατί βίωσαν δραματικά ένα γεγονός που είναι άνευ σημασίας για έναν μεγάλο: από το ότι τους έπεσε στο πάτωμα το τελευταίο τους μπισκότο, μέχρι το ότι τρόμαξαν από τον πολύ κόσμο σε ένα κατάστημα, ή από το επίμονο τράβηγμα ενός μεγάλου που ήθελε απλά να παίξει μαζί τους. Και όχι, δεν μπορείς να το “κάνεις καλά” πάντα, όχι δεν μπορείς όλες τις στιγμές να είσαι “βούδας”, ούτε μπορείς να το “συζητήσεις” και να του πεις, “κοίταξε να δεις Γιωργάκη μου, αυτή τη στιγμή βιώνεις μια μικρή κρίση άγχους, έχει μπλοκάρει το συναίσθημά σου, τα τσάκρα σου έχουν γίνει κουβάρι και γι’ αυτό αντιδράς έτσι. Νομίζω πως πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι τον θυμό σου και να τα βρεις με τον εαυτό σου”. Το μόνο που μπορείς να κάνεις εκείνη τη στιγμή, είναι να του στρέψεις την προσοχή από αυτό που το ενοχλεί – που κι εσύ ακόμα δεν ξέρεις τι είναι – και να το αγκαλιάσεις για να ηρεμήσει.
Όταν ένα τόσο μικρό παιδάκι ωρύεται δεν σημαίνει απαραίτητα ότι οι γονείς του είναι άχρηστοι, ότι δεν του βάζουν όρια, ότι το έχουν κάνει “κακομαθημένο κωλόπαιδο” και ότι δεν του χαλάνε χατήρι. Μπορεί να σημαίνει ακόμα, ότι η συγκεκριμένη μάνα έχει περάσει μια πολύ δύσκολη μέρα στη δουλειά της, στο σπίτι της, με τα οικονομικά της και αυτός ο εκνευρισμός της, έχει περάσει και στο παιδί, το οποίο τον βιώνει και δεν ξέρει πού και πώς να τον διοχετεύσει. Αν, άγνωστε άνθρωπε, την ώρα της κρίσης δοκιμάσεις να κάνεις πράξη όλα αυτά που με συμβουλεύεις, το πιθανότερο είναι ότι το δίχρονο θα εκσφενδονίσει στα μούτρα σου ό,τι κρατάει εκείνη την ώρα – και ελπίζω να είναι παγωτό – ή θα κλάψει ακόμα δυνατότερα. Γιατί όπως και με τους μεγάλους, δεν λύνεις το πρόβλημα εκείνη τη στιγμή αλλά πολύ αργότερα.
Ωστόσο, αν είσαι σίγουρος ότι μπορείς να “δαμάσεις” τον μπόμπιρα την ώρα που είναι σε τρανς, θες να δοκιμάσεις; Και μετά έλα να μου πεις τι δεν κάνω σωστά.
Διαβάστε επίσης:
Τότε που με ενοχλούσαν τα παιδιά σας
Φίλη μάνα – που περνάς τα ίδια με μένα – μόνο εσύ με καταλαβαίνεις
