Απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου η μητέρα μού μου έλεγε, αυτό που λένε όλες οι μητέρες του κόσμου “πότε θα κάνεις παιδιά”. Αφού περάσαμε αυτό τον σκόπελο και έκανα ένα αγοράκι, άρχισαν εκ νέου οι ερωτήσεις, τύπου πότε θα κάνεις ένα δεύτερο για να έχει παρέα το πρώτο, γιατί ένα ίσον κανένα και όλες αυτές τις γνωστές μπούρδες που ξεστομίζουν συχνά οι γονείς χωρίς να σκέφτονται. Αφού έκανα και το δεύτερο και όλα ήταν καλά, άρχισε ένα νέο μαρτύριο. “Τώρα πρέπει να κάνεις μια κόρη”. “Γιατί;”, ρωτούσα εκνευρισμένη, “για ποικιλία;”, “Όχι”, απαντούσε, “για να σου φέρει ένα ποτήρι νερό αύριο, γιατί αν περιμένεις από τους γιους, σώθηκες”.
Αυτά τα είπε η μητέρα μου, μια μάνα που δεν έχει γιους για να συγκρίνει, έχει 2 κόρες, εμένα και την αδερφή μου. Τα είπε δε μια μάνα, η οποία υποτίθεται ότι είναι μορφωμένη, διαρκώς μέσα στα πράγματα, έχει μάθει και χειρίζεται το ίντερνετ και ενημερώνεται για τα πάντα, ψηφίζει και γενικά είναι ενεργός πολίτης και άνθρωπος. Κι όμως, στο dna της, όπως και πολλών άλλων γυναικών είναι αποτυπωμένη η πληροφορία ότι οι κόρες θα σε γηροκομήσουν όταν έρθει εκείνη η ώρα ενώ οι γιοι θα σε παρατήσουν στη μοίρα σου.
Είναι γεγονός ότι τα αγόρια είναι πολύ αδικημένα. Και δεν ξέρω αν το λέω επειδή έχω γιους. Είτε θα θεωρούνται πολύ “ευαίσθητα” και πάντα “πιο πίσω” από τα κορίτσια όσον αφορά την εξέλιξή τους, είτε αδιάφοροι χωρίς ίχνος συναισθήματος όταν μεγαλώσουν, που θα παρατήσουν τη μάνα τους και θα ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους. Νομίζω πως η μετέπειτα σχέση που θα έχεις αναπτύξει με τα παιδιά σου δεν είναι θέμα φύλου, αλλά του πώς τα μεγαλώνεις. Τι τους έχεις μάθει και τι παραδείγματα έχουν πάρει από σένα.
Από την άλλη, δεν ξέρω, αλλά το να μεγαλώνεις παιδιά με την προοπτική ότι αύριο θα σου δώσουν ένα ποτήρι νερό, δεν είναι και η καλύτερη σκέψη για έναν γονιό. Δεν μεγαλώνεις τις αυριανές σου πατερίτσες, δεν κάνεις παιδιά για να σε νταντέψουν μια ζωή. Κάνεις παιδιά για φτιάξεις έναν καλύτερο κόσμο, αλλά και για να πάρεις χαρά μέσα από αυτό το ταξίδι και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Γιατί τα παιδιά, σε κάνουν καλύτερο, αν ασχοληθείς ουσιαστικά μαζί τους.
Ποτέ δεν με ενδιέφερε αν θα κάνω αγόρι ή κορίτσι. Τώρα που έχω αγόρια δεν θα τα άλλαζα με όλα τα κορίτσια του κόσμου. Και σίγουρα το ίδιο θα έλεγα, αν είχα κορίτσια. Αυτό που ξέρω είναι ότι χτίζω μια υπέροχη σχέση με τα παιδιά μου. Και ξέρω ακόμα πως όταν ανοίξουν τα φτερά τους, ακόμα και στην άλλη άκρη του κόσμου να ζήσουν, θα με έχουν στη σκέψη τους. Και όταν έχεις δημιουργήσει ένα τέτοιο δέσιμο με τον άλλον δεν νιώθεις ποτέ μόνος, ακόμα κι αν δεν είναι εκεί να σου δώσουν το ρημάδι το ποτήρι με το νερό.
Διαβάστε επίσης:
Πώς μαθαίνουμε στα αγόρια να είναι λιγότερο συναισθηματικά – και δεν το καταλαβαίνουμε
