Η ένδεια ενός λαού ξεγυμνώνεται αποκρουστικά σε περιόδους κρίσης. Το ίδιο και η κουλτούρα του, οι αντοχές, η πειθαρχία του και οι καλές ή οι κακές του συνήθειες. Όσο πιο επιφανειακά καλλιεργημένος και απαθής παρατηρητής του χάους ο λαός τόσο πιο εκτεθειμένος και απροστάτευτος στη ψυχολογία της μάζας, τόσο πιο βουτηγμένος σε εικονικούς και ψυχοτρόπους παραδείσους. Όσο πιο αδύναμες οι άμυνες τόσο πιο διαδεδομένες οι συμπεριφορές χαμηλής νόησης και αυτοεκτίμησης. Κι όσο πιο ελκυστικό το περιτύλιγμα τόσο πιο νοσηρό και δύσχρηστο το δώρο. Στην προκειμένη περίπτωση τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και η έξαρση των χρηστών που ξεπέρασαν ακόμα και το προηγούμενο «μπουμ» του πιστωτικού υπερκαταναλωτισμού μοιάζουν όλο και περισσότερο με έναν καθρέφτη που αντικατοπτρίζει θυμό: (ψόφα-ψόφα-ψόφα) και εγωπάθεια: (εγώ-εγώ-εγώ).
Στην προηγούμενη δεκαετία ζούσαμε με δανεικά ακριβώς γιατί ως πολίτες δεν είχαμε καμιά παιδεία σε σχέση με τα πιστωτικά ιδρύματα, τον υπερκαταναλωτισμό και τα δάνεια. Ζούσαμε τη ζωή των αστέρων σαπουνόπερας με πλαστικό χρήμα. Υπερχρεωθήκαμε σαν να μην υπήρχε αύριο υποθηκεύοντας τη ζωή μας για άχρηστα αγαθά που τα έντυπα και ηλεκτρονικά ΜΜΕ μας έπειθαν πως μας είναι απολύτως απαραίτητα. Έγινε το «μπουμ» και τα διακοποδάνεια, αποτελούν ντροπή της Ιστορίας… Κάποιοι το φιλοσόφησαν, κάποιοι αυτοκτόνησαν, πολλοί έχασαν τον ύπνο τους από τις εισπρακτικές, αρκετοί πρόλαβαν και ξεχρέωσαν και σχεδόν όλοι βυθίστηκαν για καιρό στα μαλακά σύννεφα της σετραλίνης του λαντόζ, του ζολόφτ, του ζάναξ και λοιπών σκευασμάτων ψάχνοντας τη χαμένη τους σερετονίνη.
Ύστερα ήρθαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Νέο «μπουμ»!
Σ΄ αυτή τη δεκαετία σχεδόν όλοι έχουν τα δάχτυλα τους σε μια οθόνη αφής και ζουν μέσα από αυτήν. Το διαδίκτυο και η ευκολία προσέγγισης των πάντων φώτισε τις μαραγκιασμένες ψυχές των νεόπτωχων Ελλήνων έτσι όπως έρχεται το φως της λάμπας αλογόνου στο σκοτάδι. Στην αρχή ήταν όλα ειδυλλιακά. Ύστερα όπως σε κάθε λάμπα αλογόνου μαζεύτηκαν μικρά μαύρα μυγάκια. Στο φυσικό φως της μέρας όπως και στη φυσική συναναστροφή μια λευκή λάμπα αλογόνου μοιάζει παρά φύσιν, όπως και οι γενέθλιες ευχές στο facebook στον άντρα σου που ξυρίζεται στο μπάνιο.
Όχι με το ίδιο το εργαλείο δεν έχω τίποτα. Μια χαρά είναι για την πλάκα μας, την ενημέρωση μας ακόμα και για τις ευχές. Τα έχω με όσους ζουν την εικονική ζωή βουίζοντας ξεχνώντας την πραγματική ή μάλλον ξεφεύγοντας από την πραγματική. Διότι το facebook του, το προβληματάκι του, τα ψυχολογικά του, την «διαταραξούλα» του ότι θέλει τα κάνει κανείς, το παιδί του όμως, οφείλει να έχει την παιδεία, υποχρεούται να το προστατέψει.
Είχα πάντα μια επιφύλαξη απέναντι στις μαμάδες με τα παιδιά αξεσουάρ. Εκείνες που σετάρουν το παιδί με τη γόβα και το τοπίο, παράδειγμα που δίδεται από τους εγχώριους συφοριασμένους τηλεστάρ και τις μαμάδες του εξωτερικού που ποστάρουν στο instagram μαζί με το κέικ φράουλα με παντεσπάνι μανδραγόρα και το παιδάκι. Όχι στα γενέθλια, όχι σε μια γλυκιά οικογενειακή στιγμή, όχι στην αποφοίτηση όχι με κάποιο φίλτρο τέλος πάντων με την έννοια του μέτρου, αλλά ως δείκτη οικογενειακής γαλήνης και ευτυχίας. Όμως το να δείχνεις πως η οικογενειακή ζωή σου είναι τέλεια από το να τη ζεις έχει διαφορά. Αυτή η παρέλαση και επίδειξη της μητρικής ευτυχίας έχει καταντήσει νεύρωση. Γεμίσαμε υπέροχες μαμάδες, με υπέροχα μωρά και υπέροχους συζύγους που ανεβάζουν ανά δίλεπτο φωτό των παιδιών τους και ξέρουμε ανά πάσα στιγμή, πότε τα μωρά τους περπάτησαν, πότε μίλησαν, πότε γέλασαν, πότε μούτρωσαν, πότε έβγαλαν το πρώτο δόντι, πότε σπυρί, πότε μαλλιά. Ξέρουμε πότε πήγαν στην πισίνα, στο πάρτυ, εκδρομή και τι φόρεσαν. Φωτογραφίες ατελείωτες μικρών με σκυλάκια, γατάκια, με κουλούρα, με σκουφί, με μαγιό στο αμάξι, στο δρόμο στον μάρσιπο, σε έναν τέλειο καναπέ, δίπλα σε ένα τέλειο μαξιλάρι πίσω από ένα τέλειο φυτό.
Κορίτσια φιλικά σας το λέω. Όποιος ζει μια ζωή αρκούντως ευτυχή δεν έχει ανάγκη να την μοιραστεί με δέκα ομίλους, 32 ομάδες, 40 φαν γκρουπ και 2.500 χιλιάδες φίλους. Απλά τη ζει! και μάλιστα τη διαφυλάττει.
Που ακριβώς είναι το όριο κανείς δεν είναι σε θέση να μας πει ή να μας τα θέσει. Είναι ανθρώπινο να θες να μοιραστείς όμορφες στιγμές του παιδιού σου με τον κόσμο. Αλλά όταν το κάνεις όλη μέρα, κάθε μέρα υπάρχει πρόβλημα. Πιστεύω πως υπάρχουν κάποιοι άγραφοι κανόνες ομαλής συμπεριφοράς σε κάθε μας συναναστροφή είτε φυσική είτε διαδικτυακή που σε συνδυασμό με τον χαρακτήρα και το θυμικό μας λειτουργούν σας δικλίδες αυτοπροστασίας. Σε όλους; Δεν ξέρω.
Αυτό που ξέρω είναι πως το παιδί σου δεν είναι ένα κομμάτι κρέας. Δεν είναι ένα μέσο για να κερδίσεις εντυπώσεις και λαικ. Όταν θα το καταλάβεις θα είναι καλύτερα και για σένα και για εκείνο.
