Δεν είμαι η πρώτη ούτε η τελευταία μαμά που μέσα στα 15 χρόνια γάμου σκέφτηκα να χωρίσω. Να πάρω διαζύγιο. Να ησυχάσω. Αυτό έλεγα. Όχι γιατί δεν υπήρχε αγάπη, αλλά γιατί ένιωθα ότι μεγαλώνω μόνη μου το παιδί μου, ότι ο σύζυγός μου δεν με στηρίζει, δεν με καταλαβαίνει. “Τα ίδια και τα ίδια προβλήματα προκύπτουν συνεχώς” έλεγα και δεν άντεχα.
Και κάπου εκεί που όλα τα παράπονά μου τα έλεγα στις φίλες μου, γιατί στον σύζυγό μου είχα σταματήσει να τα λέω (με είχε πει γκρινιάρα πολλές φορές και δεν έβλεπα να οδηγεί κάπου αυτό), αποφάσισα να αρχίσω να επικοινωνώ μαζί του, λίγο διαφορετικά. Ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχολόγο (εκείνος δεν ήθελε) και προσπάθησα να καταλάβω τι είναι αυτό που μας χωρίζει.
Ναι, το ξέρω τα έκανα όλα μόνη μου, ήθελα όμως να σώσω τον γάμο μου για να μάθει μια μέρα η κόρη μου τι σημαίνει αγαπώ και προσπαθώ. Με τον μπαμπά της αγαπιόμασταν και απλά έπρεπε να το θυμηθούμε. Με τις συνεδρίες είδα και τα δικά μου τα λάθη, τα δικά του τα ήξερα. Κι έμαθα πώς να επικοινωνώ χωρίς να κατηγορώ και πώς να αγαπάω χωρίς να ζητάω ανταλλάγματα.
Έφτιαξα, λοιπόν, μια λίστα στον άντρα μου -που υπεραγαπά το παιδί μας- με όλα όσα θέλω να μάθει η κόρη μας για τον γάμο και την αγάπη, βλέποντας τους γονείς της. Κι αυτό τον ξύπνησε. Κατάλαβε ότι η αγάπη μας θα είναι το παράδειγμα που θα ακολουθήσει κι εκείνη για να βρει μια μέρα τον σύντροφό της ζωής της.
Η λίστα με όλα όσα θέλω η κόρη μας να μάθει από την αγάπη μας:
“Όταν δύο άνθρωποι αγαπιούνται μπορεί να διαφωνούν και να τσακώνονται. Αλλά πάντα τα βρίσκουν γιατί ξέρουν πώς να το διορθώνουν μαζί σαν ομάδα”
“Αγάπη σημαίνει μιλάω με σεβασμό στον άλλο. Δεν τον υποτιμώ και πάντα τον στηρίζω ακόμα κι αν διαφωνώ με μια απόφασή του”
“Γάμος σημαίνει μοιράζομαι. Μοιράζομαι στιγμές, συναισθήματα, ακόμα κι αρνητικά συναισθήματα. Ακούει ο ένας τον άλλο, ακόμα κι όταν δεν θέλει να ακούσει”.
“Οι γονείς μου ήταν οι καλύτεροι φίλοι. Περνούσαν καλά μαζί, γελούσαν κι έκαναν πράγματα που τους ευχαριστούσαν, όπως το να πιάνει ο ένας το χέρι του άλλου όταν βλέπαμε ταινία στον καναπέ”.
“Οι γονείς μου εκτιμούσαν ο ένας τον άλλο. Έλεγαν “ευχαριστώ”, “σ’αγαπω” και “θα σε βοηθήσω” συνέχεια”
“Όταν κάποιος ήταν στεναχωρημένος ή αγχωμένος, ο άλλος τον στήριζε και τον φρόντιζε”
