Υπάρχουν δύο άνθρωποι στη ζωή μας, που μας αγάπησαν πριν καλά-καλά μας γνωρίσουν. Κι αυτοί δεν είναι άλλοι απ’ τους γονείς μας. Μας χάρισαν την αγκαλιά τους ανιδιοτελώς απ’ την πρώτη στιγμή, προσφέροντάς μας απλόχερα τη ζεστασιά τους που τόσο εύκολα μπορούσε πάντα να καταπραΰνει τους πόνους μας.
Μια αγκαλιά που σε δέχεται όπως κι αν είσαι και σε συγχωρεί παρά τις όποιες τυχόν σκανταλιές έκανες σαν μικρό παιδί αλλά και τα λάθη που κάνεις ως ενήλικος πια. Εκείνη που σε κάθε χαρά και λύπη της ζωής σου είναι εκεί.
Με τις πράξεις τους, αποτέλεσαν τα πρώτα μας πρότυπα, έγιναν οι πρώτοι μας δάσκαλοι προσπαθώντας να μας μάθουν όσα ήξεραν αλλά ταυτόχρονα δε σταμάτησαν να μαθαίνουν κι εκείνοι μαζί μας. Πάντα θα είναι οι καθοδηγητές μας, οι σύμμαχοι που ποτέ δε θα αφήσουν το πλευρό μας αλλά κι οι πιο δίκαιοι κριτές μας. Εκείνοι που θα διαβάζουν τις σκέψεις μας, ακόμα και τις πιο κρυφές και θα μας λένε «σ’ αγαπώ» όπως κανείς άλλος.
Τους χρωστάμε πολλά. Μας άφησαν ελεύθερους να καλλιεργήσουμε την προσωπικότητά μας, δίχως να παρέμβουν. Ακόμη κι όταν δε συμφωνούσαν με τις επιλογές μας, προσέφεραν την όποια βοήθεια και συμβουλή χρειαζόμασταν, είτε τη ζητούσαμε ανοιχτά είτε όχι.
Μας έδωσαν εφόδια για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας, χωρίς να έχουμε κανέναν ανάγκη κι είναι ευτυχισμένοι να μας βλέπουν να προοδεύουμε και να γινόμαστε καλύτεροι. Είναι αυτοί που θα φουσκώσουν από υπερηφάνεια με κάθε μας επίτευγμα, όχι τόσο γιατί κάναμε τους ίδιους υπερήφανους, αλλά τον εαυτό μας.
Ίσως κάποιες φορές να μας εκνευρίζουν, αλλά τους χρειαζόμαστε δίπλα μας όσο κανέναν άλλον. Γιατί για όσα «Έφαγες καλά; Ντύθηκες ζεστά; Με ποιον είσαι; Πού θα πας; Θα αργήσεις;» που θα ακούσουμε και θα γκρινιάξουμε, βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι όταν έρθει η ώρα θα κάνουμε ακριβώς τις ίδιες ερωτήσεις στα παιδιά μας.
Ας μην ξεχνάμε όλες τις φορές που ξενύχτησαν κοντά μας όταν αρρωσταίναμε παριστάνοντας τα θερμόμετρα, που με ένα φιλί στο μέτωπό μας, ήξεραν με ακρίβεια τη θερμοκρασία μας. Αλησμόνητες επίσης βραδιές που περίμεναν άυπνοι να γυρίσουμε καρδιοχτυπώντας μέχρι να μας ακούσουν να πατάμε στις μύτες ώστε να ξεφυσήσουν ανακουφισμένοι που γυρίσαμε σώοι, όπως κι οι φωνές για να μην περπατάμε ξυπόλυτοι ακόμα και όταν τους ξεπεράσαμε στο ύψος, αλλά και το άγχος που κουβάλησαν ακόμα και για την πιο μικρή μας εξέταση, αποδεικνύει περίτρανα το ενδιαφέρον τους.
Όλους τους φόβους τους, τους έκρυβαν πίσω από ένα απλό τους «Μη φοβάσαι όταν είμαι εγώ εδώ», το οποίο έφτανε για να διώξει μακριά όλες τις ανησυχίες μας. Απ’ τις πιο μεγάλες στις πιο μικρές όπως όταν μας κάνουν όλα τα χατίρια και μας κανακεύουν με περίσσια υπομονή όταν είμαστε άρρωστοι και γκρινιάζουμε δίχως αύριο.
Η ψυχή τους τρέμει τη στιγμή που θα τους φέρεις το άλλο σου μισό στο σπίτι, αλλά ταυτόχρονα έχουν σκεφτεί και κάθε είδος ανάκρισης για να βεβαιωθούν όσο μπορούν, ότι όντως σου αξίζει και δε θα σε πληγώσει. Ίσως έχουν σκεφτεί και τα βραστά αβγά για όσο τον περνάνε από κόσκινο, αλλά αυτό ας μείνει μεταξύ μας.
Μας δίδαξαν ότι η οικογένεια βασίζεται στην αγάπη κι αποτελεί μια ενότητα. Μεγάλωσαν ευτυχισμένα παιδιά και δίδαξαν σε ‘σένα και τα αδέλφια σου να νοιάζεστε, να συμπαραστέκεστε και να αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Κι αυτό προέκυψε από αγαπημένους γονείς. Παρά τις δυσκολίες τους, παρά τις διαφωνίες τους, δε σταμάτησαν ποτέ να σέβονται ο ένας τον άλλον, θέτοντας έτσι ασυναίσθητα τις βάσεις για να χτίσουμε τις δικές μας αντιλήψεις για τις μελλοντικές μας σχέσεις.
Μας έμαθαν να κάνουμε πάντα ό,τι μας κάνει να κοιμόμαστε έχοντας τη συνείδησή μας καθαρή. Μας έδωσαν τα πάντα χωρίς να μπορούμε να ανταποδώσουμε. Ανέχτηκαν νεύρα, ιδιοτροπίες, φωνές και συνέχισαν να ανακουφίζουν τις πληγές μας ακόμη κι όταν δεν το αξίζαμε. Αν δεν τους είχαμε, δε θα μαθαίναμε ποτέ κι εμείς με τη σειρά μας, πώς είναι ν’ αγαπάς βάζοντας στην άκρη τον εγωισμό σου και χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα, πλημμυρισμένος από ανιδιοτέλεια.
Όσα προβλήματα κι αν αντιμετωπίζεις στη ζωή σου, όσα εμπόδια κι αν συναντήσεις, όταν έχεις τους δικούς σου στο πλάι σου, όλα μοιάζουν ευκολότερα. Όταν μια οικογένεια είναι δεμένη, τα μέλη της νιώθουν πάντα πληρότητα συναισθημάτων.
Αυτοί είναι οι γονείς μας. Οι άνθρωποι που αξίζουν όλη την αγάπη, το σεβασμό και την εκτίμησή μας. Αν και ξέρουν ήδη πόσο τους αγαπάμε, δεν πρέπει να ξεχνάμε να λέμε ένα «ευχαριστώ», ένα «σ’ αγαπώ» κι ένα «συγγνώμη» όταν πρέπει και τους αξίζει. Για όλες εκείνες τις θυσίες που έχουν κάνει και δε σταματούν να κάνουν για εμάς. Να νιώθεις τυχερός για αυτούς γιατί μέχρι εδώ που έφτασε ο καθένας μας, το κατάφερε με την αμέριστη αγάπη κι υποστήριξή τους.
Διαβάστε επίσης:
«Καλοί» γονείς δεν είναι αυτοί που δεν έχουν προβλήματα, αλλά αυτοί που τα αντιμετωπίζουν
Οι γονείς ελικόπτερο – αν το παιδί σου είναι το κέντρο του σύμπαντος, εσύ που ακριβώς είσαι;
«Εγώ που έκανα τόσες θυσίες για σένα»
