Την προηγούμενη εβδομάδα, ήμουν στο φαρμακείο και με πλησίασε μια γυναίκα.
«Καλημέρα; Τι κάνεις; Πως τα πάνε τα μικρά σου;»
«Τέλεια! Τα πάνε μια χαρά, ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.»
«Χαίρομαι που τ’ ακούω. Και η γυναίκα σου; Έχει γυρίσει στη δουλειά ή ακόμη;»
«Ε, βασικά δουλεύει σκληρά στο σπίτι, προσέχοντας τα παιδιά. Αλλά όχι δεν έχει πάει πίσω στον εργασιακό χώρο, αν αυτό εννοείς.»
«Τέλεια περνάει! Πρέπει να είναι ωραία!»
«Τέλεια; Είναι πολύ σκληρή δουλειά. Έχει γερή ανταμοιβή; Ναι. Αλλά περνάει τέλεια; Όχι πάντα».
Το επόμενο επεισόδιο συνέβη σήμερα σε ένα καφέ. Ξεκίνησε με παρόμοιο τρόπο. Μια φιλική ανταλλαγή ειδήσεων, για το πώς πάνε τα πράγματα με τα μωρά. Η συζήτηση γρήγορα εκτροχιάστηκε όταν η γυναίκα μου πέταξε ένα:
«Και λοιπόν, η γυναίκα σου θα μείνει στο σπίτι μόνιμα;»
«Μόνιμα; Ε, στο άμεσο μέλλον, θα μεγαλώνει τα παιδιά full time, ναι!»
«Ναι, εμένα είναι 14 τώρα. Αλλά είχα και την καριέρα μου όλα τα χρόνια. Δεν μπορώ να με φανταστώ στο σπίτι. Θα ήμουν τόσο νευρόσπαστη. Μα τι κάνει όλη μέρα;»
«Α, απλά, τα πάντα. Εσύ τι κάνεις όλη μέρα;»
«…Εγώ;δουλεύω!»
Η γυναίκα μου δεν σταματάει ποτέ να δουλεύει. Εν τω μεταξύ, είναι μέρα μεσημέρι και είμαστε και οι δύο σε ένα καφέ. Είμαι σίγουρος πως και η γυναίκα μου θα τρελαινόταν για λίγο χρόνο να κάτσει να πει έναν καφέ. Είναι καλά να μπορείς να κάνεις ένα διάλειμμα, σωστά;
Δεν κριτικάρω τις γυναίκες που δουλεύουν εκτός σπιτιού. Καταλαβαίνω ότι πολλές είναι αναγκασμένες να το κάνουν γιατί είναι single μαμάδες, ή απλά γιατί ένας μισθός δεν φτάνει για τις ανάγκες της οικογένειάς τους. Ή απλά το επέλεξαν, γιατί αυτό θέλουν να κάνουν. Μια χαρά. Επίσης γνωρίζω πως οι περισσότερες «business women” δεν είναι τόσο αγενείς, με αυτάρεσκο τουπέ, όσο οι δύο που γνώρισα πρόσφατα. Αλλά, αυτή η συζήτηση δεν θα έπρεπε να είναι καν απαραίτητη. Δεν θα έπρεπε να εξηγώ τον λόγο που είναι παρανοϊκό το οποιοσδήποτε –πόσο μάλλον άλλες γυναίκες- να εκφράζεται με περιφρόνηση και εχθρότητα για τις μαμάδες που μένουν στο σπίτι. Είμαστε στ’ αλήθεια τόσο ρηχοί; Είμαστε στ’ αλήθεια τόσο μπερδεμένοι; Αυτές οι γυναίκες κάνουν κάτι υπέροχο και περίπλοκο, απαιτητικό και τρομακτικό, επίπονο, χαρωπό και απαραίτητο. Ότι και να είναι αυτό που κάνουν, κάνουν κάτι, και από το πόσο καλά το κάνουν, εξαρτάται το μέλλον του κόσμου. Ποιος άλλος μπορεί να πει το ίδιο; Ποια άλλη δουλειά «κουβαλάει» τόση σπουδαιότητα;
Ναι, η γυναίκα μου είναι απλά μαμά. Απλά. Φέρνει απλά την ζωή στο κόσμο, και απλά ανατρέφει, πλάθει και μεγαλώνει αυτή τη ζωή. Απλά μανατζάρει και κουμαντάρει και συντηρεί της δουλειές του σπιτικού μας, καθώς ταυτόχρονα φροντίζει τα παιδιά τα οποία απλά βασίζονται για τα πάντα σ’ αυτήν. Απλά διδάσκει στα δίδυμά μας πώς να είναι ανθρώπινα πλάσματα και καθώς θα μεγαλώνουν Απλά τα προπονεί για όλα. Από θέματα ηθικής μέχρι καλούς τρόπους, από την αλφάβητο μέχρι την υγιεινή τους, κλπ. Είναι απλά τα πνευματικά μου θεμέλια και ο βράχος πάνω στον οποίο έχει χτιστεί η οικογένειά μας. Είναι απλά τα πάντα για τους πάντες.
Εννοείται πως δεν μπορούν όλες οι γυναίκες να είναι στο σπίτι full time. Αλλά, άλλο είναι απλά να αναγνωρίσεις αυτό το γεγονός και άλλο το να το αναγάγεις και ως το ιδανικό. Όταν λες ότι είναι το ιδανικό, στην ουσία λες πως τα παιδιά ιδανικά θα έπρεπε να περνάνε λιγότερο χρόνο με την μητέρα τους. Κι αυτό είναι τρέλα. Σκέτη τρέλα.Όσο περισσότερο καιρό μπορεί μια μητέρα να μεγαλώσει τα παιδιά της, τόσο το καλύτερο. Τόσο το καλύτερο γι αυτά.
Και τέλος, πολύ πιθανόν να είναι αλήθεια πως οι μαμάδες στο σπίτι, έχουν και περιόδους απραξίας. Πολλοί που δουλεύουν εκτός σπιτιού έχουν επίσης περιόδους απραξίας. Για να λέμε και την αλήθεια, υπάρχουν και πολλές, πολλές δουλειές που βασικά πιο πολύ καιρό, έχουν περιόδους απραξίας, με μικρές εκρήξεις βαρβάτης δουλειάς μοιρασμένη στο εργασιακό δυναμικό. Αλλά όπως και να ‘χει δεν ψάχνομαι για καβγά για το ποιος είναι «απασχολημένος» πιο πολύ ώρα. Μου φαίνεται πως εκτιμούμε τον χρόνο μας τόσο λίγο, που φτάσαμε να μετράμε την αξία βάσει του πόσο λίγος –χρόνος- μας μένει. Με άλλα λόγια, έχουμε εξιδανικεύσει το «είμαι απασχολημένος» και το ανταλλάξαμε με το «είμαι σημαντικός».
Μπορείς να είσαι απασχολημένος αλλά “ασήμαντος”, όπως επίσης μπορείς να είσαι σημαντικός, αλλά όχι απασχολημένος. Δεν έχει καμία σημασία.
Απόσπασμα
