Όταν βλέπω τους μαθητές στην τάξη μου, δεν μπορώ να καταλάβω ποιο μπουσούλησε πρώτο, ποιο μίλησε πριν γίνει ενός ή ποιο μιλούσε με προτάσεις πριν γίνει 15 μηνών. Δεν ξέρω αν η μαμά θήλασε ή έδωσε ξένο γάλα. Δεν ξέρω αν κάποιο φοράει πάνα το βράδυ, δεν ξέρω αν άρχισαν να χρησιμοποιούν την τουαλέτα στους 18 μήνες ή στα 4 έτη τους!
Δεν ξέρω αν η μαμά τους τα άφησε να κλαίνε τη νύχτα ή αν τα είχε κολλημένα πάνω της.
Ξέρετε τι βλέπω όταν κοιτάζω τα παιδιά;
Βλέπω ποιες οικογένειες δίνουν αξία στην καλοσύνη και στους καλούς τρόπους. Ξέρω ποιο παιδί νιώθει αγάπη και ασφάλεια στο σπίτι του (αλλά και στο σχολείο που δυστυχώς δεν το νιώθουν όλα τα παιδιά).
Ξέρω ποιο περνάει με τους γονείς του Σαββατόβραδα με πίτσα και ταινία και ποια τους διαβάζουν παραμύθια οι μαμάδες τους χρησιμοποιώντας διαφορετικές φωνές.
Βλέπω πώς χειρίζονται τα παιδιά τρομακτικές καταστάσεις, όπως μια βροντή. Ξέρω ποιο παιδί ακολουθεί μια ρουτίνα στο σπίτι, ποιο έχει δουλειές και υποχρεώσεις στο σπίτι.
Βλέπω το πώς μιλάτε στα παιδιά σας από τον τρόπο που μιλάνε κι εκείνα στους άλλους. Όταν βλέπω τα πρόσωπα των μικρών μου φίλων, δεν βλέπω τα milestones, βλέπω ποιοι είναι. Την καρδιά τους, τις πράξεις τους, την εσωτερική τους φωνή, τις επιτυχίες τους, τις προκλήσεις, και βλέπω κι εσάς κι όλη την αγάπη που τους δίνετε.
Οι δάσκαλοι μιλάμε για τεστ και αποτελέσματα στις συναντήσεις μας με τους γονείς και πρόσφατα ήρθε μια μαμά και μου είπε: “δεν με νοιάζει για το διάβασμα και τα μαθηματικά. Θα φτάσει εκεί. Θέλω να ξέρω, πώς είναι, σαν χαρακτήρας; Είναι ευγενική, είναι καλή με τα άλλα παιδιά;“.
‘Ενα υπέροχο γράμμα μιας δασκάλας α’ δημοτικού που διαβάσαμε εδώ
