“Μαμά κοίτα”. Μια φράση που σε ακολουθεί πάντα, ενώ μαγειρεύεις, ενώ σκουπίζεις, ενώ δουλεύεις στο σπίτι, αλλά και παντού. Στην παραλία, στην παιδική χαρά, όπου κι αν είσαι.
“Μαμά κοίτα με” μου λέει η κόρη μου, τι φοβερή βουτιά που κάνω, πόσο άφοβα σκαρφαλώνω στο δέντρο, τι ωραία κωλοτούμπα έκανα, πόσο ωραία ζωγράφισα. Κοινώς μου λέει “κοίτα τι καταπληκτική που είμαι”. Συνήθως οι περισσότερες μαμάδες, και πρώτη και καλύτερη εγώ, σε αυτό το κάλεσμα των παιδιών μας να τα θαυμάσουμε, να γίνουμε μάρτυρες των κατορθωμάτων μας απαντάμε με ένα μηχανικό “ναι ναι, μπράβο” γιατί αυτό το “μαμά κοίτα” δεν έχει τελειωμό πολλές φορές και σου κάνει το κεφάλι καζάνι. Γι’ αυτό και συνήθως στο πρώτο “μαμά κοίτα” της ημέρας, ίσως να πούμε με ενθουσιασμό “μα σε είδα, είσαι το κάτι άλλο”, αλλά στα επόμενα 5.585 που θα ακολουθήσουν έχουμε πλέον απηυδήσει και συνήθως πετάμε ένα ξερό “ναι ναι” χωρίς συχνά να στρέψουμε το κεφάλι μας προς τη μεριά τους, ίσα για να ξεμπερδεύουμε.
Με τις φίλες μου, μαμάδες κι αυτές, που το βιώνουμε συχνά αυτό το χαριτωμένο φαινόμενο έχουμε βαφτίσει η μία την άλλη “Μαμακoίτα” αστειευόμενες γιατί για έναν καφέ να πάμε με τα παιδιά, είναι μια φράση που δεν σταματά ποτέ από την ώρα που θα καθίσουμε μέχρι την ώρα που θα σηκωθούμε και η αλήθεια είναι ότι σου κάνει τα νεύρα κρόσσια.
Ωστόσο πίσω από αυτό το “εκνευριστικό” γεγονός που δεν μοιάζει να έχει τέλος, κρύβεται κάτι αρκετά σημαντικό για τα παιδιά στο οποίο καλό είναι να δώσουμε περισσότερη βαρύτητα. Το κατάλαβα όταν παρατήρησα ότι δεν υπάρχει παιδί που να μην το κάνει αυτό, οπότε κάτι πολύ βασικό σημαίνει γι’ αυτά, σίγουρα καλύπτει κάποια ανάγκη τους. Κατέληξα λοιπόν πως τα παιδιά μας, εκείνες τις στιγμές που δοκιμάζουν κάτι καινούριο, κάτι μοναδικό γι’ αυτά, αναζητούν το μητρικό βλέμμα σαν επιβράβευση και αποδοχή. Θέλουν τον θαυμασμό της μαμάς και τη μαρτυρία της σε κάτι συγκλονιστικό και μοναδικό. Ουσιαστικά τα παιδιά σε κάτι τέτοιες στιγμές “εκβιάζουν” τα μπράβο μας, πράγμα που δείχνει πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν την επιβράβευσή μας όταν κάνουν κάτι που θεωρούν σημαντικό, ακόμα κι αν εμείς το αξιολογούμε – επιπόλαια ομολογώ – άνευ σημασίας.
«Σε προσκαλώ να με παρατηρήσεις και να με θαυμάσεις», μοιάζει να λέει το παιδί. «Σε χρειάζομαι ως μάρτυρα για να δεις αυτό που κάνω και μέσα από αυτό να επιβεβαιώσεις και να εγκρίνεις όχι απλά αυτό που κάνω αλλά αυτό που Είμαι. Έτσι μόνο μπορώ να προχωρήσω, να σταθώ στα δικά μου πόδια. Χρειάζομαι τη ματιά σου ως τον καθρέφτη που πάνω του θα προβάλω το εγχείρημα μου», γράφει η ψυχολόγος Ειρήνη Κουτέλα σε άρθρο της.
Όταν συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι αυτό για το παιδί μου, έγινα λίγο πιο συνειδητή στο κάλεσμά του. Εντάξει δεν το καταφέρνω πάντα, όταν είμαι βυθισμένη στις δουλειές, στις σκέψεις μου ή στη χαλάρωσή μου. Όμως τις περισσότερες φορές στρέφω το βλέμμα μου στις προσπάθειές της, απαντώ με μεγαλύτερο ενθουσιασμό στο εγχείρημά της και χρησιμοποιώ ενθαρρυντικά λόγια όπως “καλά είσαι απίθανη”, “δεν πιστεύω πώς το κατάφερες αυτό”, “κάτσε να σε βγάλω μια φωτογραφία”. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή στην “απόσπαση της προσοχής μου” είναι ένα γελαστό και υπερήφανο μουτράκι που συνεχίζει απτόητο τα κατορθώματά του, μόνο και μόνο για να εισπράξει από τη μαμά ένα “μπράβο, είσαι φοβερή”.
Διαβάστε επίσης:
Μια φορά να λείψω η δόλια μάνα, όλα μπάχαλο
Τα παιδιά γίνονται κακομαθημένα γιατί τους δίνουμε πολλές επιλογές
