Πλησιάζει η ώρα για το αποχαιρετιστήριο πάρτι της ΣΤ’ Δημοτικού. Η Ίλια, η κόρη μου, λέει:
– Κανόνισε να με κάνεις πάλι ρεζίλι στη γιορτή.
– Εγώ; Μια cool mom ρεζίλι; Γιατί;
– Γιατί κλαις πάντα στις γιορτές.
– Ε, τότε την πάτησες, της λέω, θα σε κάνω και φέτος ρεζίλι.
Σε όλες τις γιορτές, από το Νήπιο μέχρι τώρα, ακόμα και σε γιορτές που είναι να κλαις από το γέλιο – π.χ Σουλιώτισσες με μποτάκι all star – βγάζω χαρτομάντιλα από τα μανίκια, κρυφά, μην με πάρει κανένα μάτι.
Κοιτάζοντας τους διπλανούς μου χαμογελαστούς και καμαρωτούς, κάθε φορά, σκέφτομαι:
– Δεν είσαι καλά ρε φίλε, να το κοιτάξεις αυτό.
Αλλά με τον καιρό, αποφάσισα ότι έχω το σύνδρομο των Ολυμπιονικών. Όταν ήμουν μικρή, αναρωτιόμουν γιατί οι Ολυμπιονίκες δακρύζουν, αντί να κάνουν τούμπες στο βάθρο από τη χαρά τους. Τώρα ξέρω. Μυαλό και σώμα θυμάται αντανακλαστικά τον πόνο που έχουν υπομείνει, την σκληρή προπόνηση, την στέρηση παντός είδους, το ψυχολογικό κουρέλιασμα και το “ξύλο” που έφαγαν για να φτάσουν στη μεγάλη αρένα για να τιμηθούν, αλλά και το δέος τους για τη συνέχεια…
Κάπως έτσι κι εγώ.
Σε όλες τις σχολικές γιορτές μέχρι την αποψινή της ΣΤ’ – που δακρύζουν ακόμα και τα πιο άκαμπτα άτομα τύπου Τασσώ Καββαδία – με μαεστρία Mr Bean, προσποιούμαι τη συναχωμένη:
Ότι μπήκε ένα μυγάκι στο μάτι μου. Ότι μου πάτησε το πόδι η διπλανή για να δικαιολογήσω το χαρτομάντιλο στη μούρη μου (γιατί το μανίκι δεν κάνει δουλειά).
Έχω το “δικό μου μετάλλιο” περασμένο στο λαιμό μου και συγκινούμαι που τα κατάφερα. Που δεν είσαι πια εδώ για να το ζήσεις. Για το πόσο έλειψες από τη ζωή τους – μας – και για όλα αυτά που με πόνο, πίεση, άγχος, αλλά και αγάπη, χαρά και σύμπνοια κατάφερα μαζί με τα παιδιά μας.
Σήμερα, λοιπόν, στη γιορτή της ΣΤ’ θα πάω με ένα κουτί χαρτομάντιλα και θα το ευχαριστηθώ.
Χθες αγόρασα αδιάβροχη μάσκαρα – γιατί πάνω από όλα είμαι μια κυρία.
Με αγάπη στον Ηλία, την Ίλια, τον Άγγελο, την Έλενα και τον εαυτό μου.
Γράφει η Διδώ
