Πόσες φορές δεν σου έχει πει κάποιος την άποψή του για τη φροντίδα ή την ανατροφή των παιδιών (σου) κι έχεις σκεφτεί “δεν έχεις παιδιά, άρα μη μιλάς“. Αλλά δεν το λες γιατί σέβεσαι το δικαίωμα του καθενός να εκφράσει την άποψή του. Η αλήθεια είναι, όμως, πως αν κάποιος άνθρωπος δεν έχει βιώσει τη γονεικότητα- μην πω τη μητρότητα- είναι δύσκολο να καταλάβει τις καθημερινές προκλήσεις, τις δυσκολίες, την ψυχολογία κάποιου που είναι γονιός.
Καταλαβαίνει την κούραση αλλά όχι την κούραση ενός ανθρώπου που έχει να κοιμηθεί σερί πάνω από 4 ώρες επί 6 και βάλε μήνες. Καταλαβαίνει την επιλόχειο κατάθλιψη αλλά δεν το έχει βιώσει, δεν ξέρει τι περνάει από το μυαλό της λεχώνας. Καταλαβαίνει ότι είναι δύσκολο να βγεις μια απλή βόλτα με δύο παιδιά, αλλά δεν έχει νιώσει την υπομονή που πρέπει να δείξεις για να μην κλείσεις την πόρτα και πεις “δεν πάμε πουθενά” σε δυο νήπια που γκρινιάζουν. Κι όλως τυχαίως όσοι λένε ότι καταλαβαίνουν και “δεν χρειάζεται να το ζήσεις για να το καταλάβεις”, καταλαβαίνουν μόνο τις δυσκολίες. Κι έχουν και συμβουλές να σου δώσουν, γιατί “κι εγώ ήμουν κάποτε παιδί”. Τα όμορφα, τα ωραία, αυτά τα φιλιά και τις αγκαλιές και την αγάπη άνευ όρων που νιώθεις για τα παιδιά σου “δεν χρειάζεται να τη ζήσω, είμαι ευτυχισμένος/η κι έτσι”. Εννοείται είναι επιλογή σου, εννοείται οι γονείς έχουν άλλο βάρος γνώμης, όπως βέβαια και οι ειδικοί επιστήμονες.
Αυτό το “μην μιλάς αν δεν το έχεις ζήσει“- που, ναι, σε κάποιες περιπτώσεις δεν μοιάζει κομψό ή ταιριαστό- επαναφέρει με τις απόψεις του για τις αμβλώσεις ο Άρης Σερβετάλης, ο οποίος είπε ότι “δεν ταιριάζει στις γυναίκες” να “δολοφονούν τα αγέννητα παιδιά τους”, συμφωνώντας με ακόμα ένα άντρα που δεν έχει μήτρα, τον Νίκο Αναδιώτη που πρόσφατα λίγο-πολύ εξέφρασε την ίδια άποψη στο Ευρωκοινοβούλιο. Ναι “αν δεν έχεις μήτρα, ας μην εκφράσεις την άποψή σου” δημοσίως. Καταλαβαίνεις πως είναι να έχεις μήτρα, αλλά δεν έχεις. Καταλαβαίνεις πως είναι να έχεις στα σπλάχνα σου ένα αγέννητο παιδί, αλλά δεν το έχεις νιώσει. Δεν ξέρεις πώς είναι το συναίσθημα. Δεν ξέρεις τη γλύκα που νιώθεις όταν το θέλεις τόσο πολύ. Δεν ξέρεις όμως και τον πόνο που νιώθεις όταν το παιδί έχει κάποια ασθένεια και σου δίνουν προσδόκιμο επιβίωσης λόγω κυστικής ίνωσης. Δεν ξέρεις πως σπάει η καρδιά της γυναίκας που βιάστηκε και νιώθει ξένο το σώμα της και το παιδί του βιαστή της. Και κυρίως δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώσεις ένα παιδί όταν εσύ ο ίδιος δεν είσαι ισορροπημένος και αποφασισμένος να το μεγαλώσεις.
Δεν ξέρεις πως σπάει η καρδιά της γυναίκας που βιάστηκε και νιώθει ξένο το σώμα της και το παιδί του βιαστή της. Και κυρίως δεν ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μεγαλώσεις ένα παιδί όταν εσύ ο ίδιος δεν είσαι ισορροπημένος και αποφασισμένος να το μεγαλώσεις.
Οι μαμάδες, οι μπαμπάδες θέλουμε να μεγαλώσουμε σωστά τα παιδιά μας. Και κάνουμε πολλά λάθη. Και παλεύουμε με ό,τι έχουμε για να κάνουμε το καλύτερο. Αλλά δεν είναι για όλους εύκολο. Άλλοι δεν έχουν λεφτά, άλλοι έχουν ψυχικά τραύματα, άλλοι ζουν σε δύσκολες οικογενειακές συνθήκες. Η αυτοδιάθεση του σώματος μιας γυναίκας, σημαίνει στην περίπτωση των αμβλώσεων και “αυτοδιάθεση” της ψυχής. Μαμάδες που θέλησαν να μεγαλώσουν ένα παιδί, μπορεί να έπαθαν κατάθλιψη επειδή δεν είχαν στήριξη ή εξαιτίας κάποιου οικογενειακού τραύματος… εμείς που θέλαμε ένα παιδί με λαχτάρα πολλές φορές θέλουμε να ουρλιάξουμε. Τι θα απογίνει η ψυχή της γυναίκας που γεννάει και ίσως μεγαλώσει ένα παιδί που δεν το ήθελε; Και το πιο σημαντικό: Πώς θα μεγαλώσει ένα παιδί με μαμά ή μπαμπά σε τέτοια κατάσταση;
Μια μάνα που αποφασίζει να μεγαλώσει ένα παιδί παίρνει μια τεράστια ευθύνη και ευτυχώς οι περισσότερες μανάδες είναι πιστές σε αυτή την ευθύνη. Μια γυναίκα που αποφασίζει να μην συνεχίσει την εγκυμοσύνη της παίρνει μια μεγαλύτερη ευθύνη. Γιατί δεν είναι μόνο προσωπική, είναι κατά κάποιο τρόπο και συλλογική. Αποφασίζει η ίδια να παραμείνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της σε αυτή την κοινωνία και να μην γεννήσει ένα παιδί που δεν μπορεί να του δώσει την αγάπη που αξίζει.
Είναι ώριμο να “πετάμε” παιδιά και να τα αφήνουμε “στα ορφανοτροφεία”; Μιλάει για ζωή, αλλά ξέρει τι σημαίνει;
‘Εχει αποφασίσει να μην το πετάξει ή να μην το δώσει σε ένα ορφανοτροφείο, όπως προτείνει ο Άρης Σερβετάλης. Άραγε έχει πάει ποτέ σε “ορφανοτροφείο”; Έχει μιλήσει στα παιδιά; Έχει προσπαθήσει να υιοθετήσει ένα παιδί; Πόσο εύκολο πιστεύει ότι είναι στην Ελλάδα; Ποιες είναι οι συνθήκες στις οποίες μεγαλώνουν τα παιδιά μέσα σε ιδρύματα; Είναι ώριμο να “πετάμε” παιδιά και να τα αφήνουμε “στα ορφανοτροφεία”; Μιλάει για ζωή, αλλά ξέρει τι σημαίνει;
Δεν απευθύνομαι στον Άρη Σερβετάλη, ουσιαστικά, γιατί η άποψή του είναι αβάσιμη. Μια άποψη που είναι μάλλον απερίσκεπτη και προκλητική για να είναι προκλητική. Ο ηθοποιός αυτός, άλλωστε, πριν λίγο καιρό είχε μιλήσει υπέρ της αυτοδιάθεσης, αλλά για μια διαφορετική περίπτωση. Είχε αποχωρήσει από την παράσταση Ρινόκερος για να υπερασπιστεί την ελευθερία κάποιου να επιλέξει, να κάνει ό,τι θέλει με το σώμα του, να εμβολιαστεί ή όχι. Βασικά δεν ήθελε να παίζει αποκλειστικά για τους προνομιούχους εμβολιασμένους, οπότε ήταν υπέρ της αυτοδιάθεσης των…. μη εμβολιασμένων.
Ο ηθοποιός αυτός πριν λίγο καιρό είχε μιλήσει υπέρ της αυτοδιάθεσης, αλλά για μια διαφορετική περίπτωση.
Άρα εδώ μιλάει για τις αμβλώσεις επειδή δεν θα χρειαστεί να κάνει ποτέ; Μιλάει για τις αμβλώσεις επειδή είναι άντρας και πιστεύει ότι έχει δικαίωμα λόγω φύλου να λέει στις γυναίκες τι να κάνουν ή λέει στις γυναίκες “μην κάνετε αμβλώσεις” επειδή έτσι λέει η θρησκεία; Λογικά όλα τα παραπάνω.
Ο ορισμός της αυτοδιάθεσης, ο ορισμός της ζωής, ο ορισμός της δολοφονίας, ο ορισμός την προστασίας και της ευθύνης είναι γνωστός σε όλους. Κι αν πιστεύαμε ότι δεν υπήρχε χώρος για παρερμηνείες, τέτοιες απόψεις δείχνουν ότι χρειάζεται. Χρειάζεται να ξαναπούμε τι σημαίνει δικαίωμα, τι σημαίνει ελευθερία, τι σημαίνει προστασία και τι ευθύνη. Κι ας πούμε επιτέλους και τι σημαίνει “παρά φύσιν” γιατί όσοι πιστεύουν ότι είναι φυσιολογικό να πετάς ένα παιδί αλλά παρά φύσιν να κάνεις άμβλωση στο νοσοκομείο για λόγους ιατρικούς ή ψυχολογικούς, πρέπει μάλλον να αρχίσουν να διαβάζουν, να ενημερώνονται ή να ξαναπάνε σχολείο. Δεν είναι ντροπή, είναι υπευθυνότητα απέναντι στην κοινωνία. Ντροπή είναι άλλα…
Αυτές είναι οι δηλώσεις του ηθοποιού:
«Οι αμβλώσεις για εμένα είναι μια δολοφονία. Δηλαδή, είναι απροστάτευτα πλάσματα τα οποία προτιμάμε να τα σκοτώσουμε. Δυστυχώς, αισθάνομαι ότι η θέση της γυναίκας δεν την τιμά να ταυτίζεται με μια δολοφονία, ειδικά για ένα πλάσμα το οποίο είναι τελείως απροστάτευτο. Είναι προτιμότερο για μένα να πάρει την ευθύνη κάποιος να το κυοφορήσει και ύστερα ας το πετάξει ή ας το δώσει σε ένα ορφανοτροφείο. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά».
«Νομίζω ότι η ελευθερία φέρει και ευθύνες και πρέπει να τις επωμιζόμαστε. Και αυτό με τις εκτρώσεις νομίζω ότι είναι μια πολύ μεγάλη αδικία και για τη γυναίκα την ίδια, αλλά και για τα παιδιά τα οποία δεν υπάρχουν. Εγώ, εσύ π.χ., δεν θα υπήρχαμε στην επιλογή μιας γυναίκας να το σκοτώσει το παιδί της. Νομίζω ότι δεν τιμά αυτό τη γυναίκα. Κι αυτό που αναφέρουν ως αυτοδιάθεση… Και αυτό το πλάσμα δεν έχει δικαίωμα; Δεν έχει αυτοδιάθεση; Μάλλον δεν ορίζει τον εαυτό του, ορίζεται από έναν άλλο άνθρωπο που πρέπει να το προστατεύσει. Αλλά δεν φταίει πάντοτε και η γυναίκα, είναι και ο άντρας πολλές φορές που πιέζει τη σύντροφό του να κάνουν έκτρωση. Νομίζω ότι αυτό είναι παρά φύσιν».
«Για τις εκτρώσεις, είναι παρά φύσιν αυτό, είναι ατόπημα. Είναι αμαρτία. Είναι κάτι το οποίο έχεις την ελευθερία να επιλέξεις να πας με έναν άνθρωπο, μετά τι κάνεις; Δεν παίρνεις την ευθύνη; Τουλάχιστον να κυοφορηθεί αυτό το βρέφος αυτό, ο άνθρωπος, και μετά ας το αφήσει κάπου, σε ένα ορφανοτροφείο, κάπου αλλού»
