Όλοι οι γονείς- ειδικά στην Ελλάδα- φωνάζουμε. Δεν είναι δικαιολογία, αλλά είναι σαν να μεγαλώσαμε έτσι. Με φωνές, χωρίς να διαχειριζόμαστε σαν ενήλικες τα συναισθήματά μας, ξεσπάμε με τα δικά μας “tantrums” που μας θυμίζουν τα παιδικά μας χρόνια. Η λύση; Φυσικά να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τις εντάσεις – αν όχι μόνοι μας, με τη βοήθεια ειδικού! Τι να κάνουμε μέχρι τότε; Να βρούμε τρόπους να συνδεθούμε πάλι με το παιδί μετά το ξέσπασμα.
Το παιδί που ακούει φωνές, δεν ακούει, φοβάται, νιώθει μια απόσταση μακριά από τους γονείς του. Σε όποια ηλικία κι αν είναι. Κι αυτό που οφείλουμε να κάνουμε ζητώντας συγγνώμη είναι να πάμε παρακάτω. Να του πούμε ότι θα αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας και να το κάνουμε πράξη.
Όταν, λοιπόν, το παιδί έχει αποσυνδεθεί καλό είναι να “ζητήσουμε συγγνώμη” και να επανακτήσουμε τη σύνδεση μαζί του, λέγοντας:
- “Ήταν λάθος που σου φώναξα. Συγγνώμη. Τα συναισθήματά σου έχουν σημασία για σένα”.
- “Η αντίδρασή μου σε αναστάτωσε. Θέλω να ξέρω πως νιώθεις”.
- “Μπορείς να μου πεις με ασφάλεια όλα όσα νιώθεις. Σε ακούω”.
- “Δεν είναι δικό σου λάθος. Θα μάθω να επικοινωνώ μαζί σου χωρίς να φωνάζω”.
Διάβασε επίσης:
