Έμεινα έγκυος στην πρώτη μου κόρη αμέσως μετά τον γάμο μου. Η εγκυμοσύνη μου χαιρετίστηκε από όλη την οικογένεια με ενθουσιασμό κι εγώ πραγματικά ήμουν λιγωμένη από χαρά και ευτυχία. Αμέσως μετά το θετικό τεστ κύησης και την εργαστηριακή επιβεβαίωσή της με χοριακή γοναδοτροπίνη, επισκέφτηκα τον γυναικολόγο της αδελφής μου, που την είχε παρακολουθήσει στις δύο εγκυμοσύνες της με επιτυχία. Εκείνος, αφού με εξέτασε προσεκτικά και έγραψε στο βιβλιάριο μου τις απαιτούμενες εξετάσεις για τον προγεννητικό έλεγχο, με ρώτησε: «Καπνίζετε;». Ήταν φυσικά μία ερώτηση που την περίμενα, Κάθε γυναίκα που θέλει να μείνει έγκυος έχει ενημερωθεί από πριν και ξέρει πάρα πολύ καλά πως το τσιγάρο στην εγκυμοσύνη βλάπτει το έμβρυο και έχει μάλιστα και απώτερη επίδραση στη ζωή του μωρού. Βιάστηκα να απαντήσω λοιπόν: «Όχι, βέβαια! Κάπνιζα σαν φουγάρο αλλά από τη στιγμή που είχα το θετικό τεστ δεν το ξαναέβαλα στο στόμα μου!»
Εκείνος με κοίταξε αυστηρά: « Εννοείται, κυρία μου! Αυτό μας έλειπε, να καπνίζετε στην εγκυμοσύνη…» και εγώ φυσικά λούφαξα.
Το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης πέρασε εφιαλτικά. Είχα ζαλάδες και εμετούς και, κατά περίεργο τρόπο, ενώ ήθελα να βγάλω τα σωθικά μου από την ναυτία κάθε πρωί, ήθελα σαν τρελή να καπνίσω. Ήταν τέτοια η λαχτάρα μου που μου είχε γίνει μονομανία η σκέψη του τσιγάρου. Σχεδόν είχα πάθει κατάθλιψη’ από τις ορμόνες, από τη στέρηση ή απλώς από την έμμονη ιδέα μου.
Πήρα τηλέφωνο τον γυναικολόγο και τον ρώτησα: «Μήπως θα μπορούσα, γιατρέ, να καπνίζω που και που κανένα τσιγάρο;» Η απάντηση του ήταν καταπέλτης: «Για όνομα του Θεού, δεν ντρέπεστε; Αξιωθήκατε να μείνετε έγκυος με τέτοια ευκολία και εσείς με ρωτάτε για τσιγάρα; Το τσιγάρο είναι δηλητήριο έτσι κι αλλιώς, και αν καπνίζετε σαν τριτοκοσμική, εγώ δεν έχω καμία διάθεση να συνεχίσω να σας παρακολουθώ..»
«Δεν μιλάω για κανονικό κάπνισμα» αντιστάθηκα, «λέω, αν μπορώ, να καπνίζω ένα τσιγάρο αραιά και που, γιατί κοντεύω να σαλτάρω…»
«Ας σαλτάρετε, κυρία μου, ας σαλτάρετε. Παιδί πάτε να κάνετε και εσείς σκέφτεστε το κάπνισμα;» είπε και μου το έκλεισε κατάμουτρα.
Ένιωσα τρομερές ενοχές. Κι όσες πιο πολλές ενοχές ένιωθα, τόσο ήθελα να καπνίσω. Άρχισα μέσα μου να αντιπαθώ τον γιατρό για τον τρόπο που μου είχε φερθεί. Αν και αναγνώριζα πως είχε απόλυτο δίκιο, ωστόσο ένιωθα πως με είχε αποπάρει υπερβολικά άγρια. Και φυσικά, όπως κάθε τι απαγορευμένο, η ανάγκη μου για τσιγάρο γιγαντώθηκε μέσα μου -σε σημείο να γίνει η μοναδική μου σκέψη. Ξυπνούσα και κοιμόμουν με την επιθυμία του. Άρχισα να μην βγαίνω γιατί υπέφερα βλέποντας τους άλλους να καπνίζουν, άρχισα να κοιμάμαι από τις οκτώ το βράδυ για να μειώσω τις ώρες που ήμουν ξύπνια. Κι άρχισα να τρώω υπερβολικά. Είχα μπει στον έκτο μήνα και είχα ήδη πάρει 20 κιλά. Ο γυναικολόγος ήταν έξαλλος μαζί μου. Οι επισκέψεις στο ιατρείο είχαν καταντήσει μαρτύριο. Άκουγα τον εξάψαλμό του και δεν μου έμενε χαρά για να απολαύσω την ομαλή, όπως φαινόταν, ανάπτυξη του εμβρύου. Επιπλέον είχα απίστευτα νεύρα. Στο τέλος ο άντρας μου είπε: «Αν είναι να μας σκοτώσεις με κανένα βάζο, κάπνισε, που να πάρει ο διάολος…! Δεν βγαίνει άλλο έτσι..»
Έκανα πως θίχτηκα: «Δεν είναι για το τσιγάρο που είμαι έτσι! Φταίνε οι ορμόνες!» αλλά μέσα μου ήξερα πως αν μου επιτρεπόταν να καπνίζω κανά τσιγαράκι που και που, θα μετατρεπόμουν από μέγαιρα- εγκυμονούσα σε άγγελο. Έτσι πέρασαν οι μήνες. Σχεδόν έσβηνα μέρες στο ημερολόγιο. Ονειρευόμουν να κρατήσω στην αγκαλιά μου ένα γερό μωρό και να το γλεντήσω με ένα τσιγάρο και έναν φραπέ μέσα στο χειρουργείο, αμέσως μετά την γέννα!
Τελικά όλα πήγαν καλά, γέννησα την κορούλα μας με φυσιολογικό τοκετό, ο γυναικολόγος ήταν ευτυχής, ο άντρας μου έπλεε σε πελάγη ευτυχίας, κι εγώ βγήκα στη βεράντα για να καπνίσω με τον ορό στο χέρι! Εννοείται πως δεν θήλασα παρά για δέκα μέρες μόνο, γιατί ο γυναικολόγος μού έκανε σαφές πως θηλασμός και κάπνισμα δεν πάνε μαζί. Λογικό βέβαια, απολύτως λογικό, αλλά ξέροντας το πάθος μου φοβήθηκα να περάσω άλλους τρεις με έξι μήνες μέσα στην κατάθλιψη και την στέρηση. Οπότε επέλεξα να μην θηλάσω, πράγμα που με γέμισε ενοχή, αλλά ταυτόχρονα με απελευθέρωσε.
Η περίοδος της λοχείας ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωή μου. Άκουγα άλλες φίλες μου να λένε πως ένιωθαν χάλια όταν ήταν λεχώνες και κρυφογελούσα. Εγώ ένιωθα υπέροχα: είχα το μωρό μου, που μεγάλωνε σαν λουλούδι, και περνούσα θαυμάσια. Καφεδάκι στη βεράντα, τσιγαράκι, άδεια από τη δουλειά, κι ένα γερό μωρό στην αγκαλιά μου. Παράδεισος!
Ένα χρόνο μετά, έμεινα έγκυος στον γιο μου. Αντιλήφθηκα μάλλον αργά την εγκυμοσύνη και ακόμη πιο αργά επισκέφτηκα τον γυναικολόγο. Μου αράδιασε το γνωστό μανιφέστο και άρχισε πάλι τις απαγορεύσεις: Όχι τσιγάρο, όχι αλκοόλ, όχι γλυκά, όχι αλμυρά, όχι σεξ. Βγήκα κουρέλι από την επίσκεψη, ενώ θα έπρεπε να πετάω στα σύννεφα αφού το μωρό έδειχνε να αναπτύσσεται ομαλότατα. Έπιασα τον άντρα μου και του ζήτησα να αλλάξω γυναικολόγο. Εκείνος με κοίταξε σαν να ήμουν τρελή: «Μα είναι εξαιρετικός επιστήμονας ο γιατρός σου» μου είπε. «Δεν ξέρω, δεν μου πάει, δεν κολλάω μαζί του» απάντησα. Τελικά πήγα για εξέταση σε έναν άλλον γυναικολόγο που μου είχε συστήσει μία συνάδελφος. Μετά τον υπέρηχο, έκανα την επίμαχη ερώτηση: «Μπορώ να καπνίζω, γιατρέ, κανένα τσιγάρο;» Η απάντηση με εξέπληξε: «Μπορείς να καπνίζεις ένα την ημέρα. Ξέρω πως αγαπάς το μωρό σου και δεν θα κάνεις υπερβολές. Όλα με μέτρο. Θα τύχει να πιεις και καμιά μπύρα, θα τύχει να φας και κανένα αλμυρό σε κανένα ουζερί. Αλλά όμορφα και με μέτρο. Όχι υπερβολές…»
Ένιωσα τόσο απελευθερωμένη που σηκώθηκα και τον φίλησα ενθουσιασμένη. Περιττό να πω πως η εγκυμοσύνη μου κύλησε χωρίς να την καταλάβω. Έτυχε να καπνίσω ένα τσιγάρο την πρώτη εβδομάδα, αλλά περνώντας οι ημέρες είδα πως δεν κάπνιζα ούτε ένα. Στα γενέθλιά μου κάπνισα μόνο ένα και ήπια και δύο ποτήρια κρασί. Οι επισκέψεις στον γυναικολόγο ήταν σαν γιορτή. Οι συμβουλές του, που δινόταν με κατανόηση προς εμένα, ήταν προσαρμοσμένες στην ιδιοσυγκρασία μου και επειδή ακριβώς ήταν έτσι, τις τηρούσα με ευλάβεια. Ξυπνούσα με χαρά, κοιμόμουν με χαρά, νιώθοντας πως όντως η εγκυμοσύνη είναι η πιο όμορφη περίοδος της ζωής μιας γυναίκας και όχι μία περίοδος απαγορεύσεων και ψυχικής φυλακής. Με λίγα λόγια πέρασα εννιά υπέροχους μήνες καπνίζοντας συνολικά 5 τσιγάρα, μόνο και μόνο γιατί υπήρχε ή άρση της απαγόρευσης από έναν γιατρό. Και τελικά θήλασα το δεύτερο μωρό για πέντε ολόκληρους μήνες, χωρίς να καπνίσω ούτε μια φορά.
Κοιτώντας πίσω σκέφτομαι πως αν (αν) ο πρώτος γιατρός μου είχε επιτρέψει να καπνίζω που και που, θα είχα περάσει με λιγότερο στρες την περίοδο της πρώτης εγκυμοσύνης. Γιατί τελικά, πέρασα μία περίοδο εννιά μηνών μέσα στο στρες και στη λοχεία ήδη εξουθενωμένη από τις απαγορεύσεις. Και ξέρω πως αυτό που λέω δεν ακούγεται πολιτικά ορθό αλλά έτσι ένιωσα και αυτή την εμπειρία μου καταγράφω.
Μερικές φορές κυνηγώντας το άριστο χάνεις ακόμη και το καλό, ενώ άλλες φορές το απλώς καλό φτάνει να γίνει άριστο…
Γράφει η Λίνα Παπαδοπούλου
Διαβάστε επίσης:
Έμεινα έγκυος στα 46 – και δεν ήταν εύκολο
Πως κατάφερα να μείνω έγκυος – ενώ είχα χάσει κάθε ελπίδα
Εξωσωματική γονιμοποίηση – Μια εμπειρία που θέλω να ξεχάσω
