Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν κατακτήσει τα παιδιά μας ανησυχητικά. Καμαρώνουν όταν οι «ακόλουθοι» είναι εκατοντάδες. Όταν οι λεγόμενοι σε άπταιστα ελληνικά followers, είναι αμέτρητοι. «Έχω πολλούς φίλους» ακούς τα παιδιά να λένε.
«Πήρα άπειρα like» ξαναλένε. Περπατάνε στο δρόμο, και τα μάτια τους είναι κολλημένα σε μια οθόνη. Στέλνουν ακατάπαυστα sms, γελάνε, τα gadgets συνεχώς κουδουνίζουν σε νέες αναρτήσεις, για like, για καινούργια αιτήματα φιλίας. Η εικονική πραγματικότητα της φιλίας. Της μεγάλης παρέας που έχουν δημιουργήσει τα παιδιά μας, που δεν έχει σάρκα και οστά. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν εισβάλει στην ζωή των παιδιών μας, με την δική μας βοήθεια και την έχουν κυριεύσει. Κάνουν όμως σωστή χρήση; Πόσο χρόνο αφιερώνουν στο να πληκτρολογούν; Έχουν πραγματικούς φίλους και κοινωνική ζωή μέσα στην οικογένεια και έξω από αυτή;
Εύκολα τα παιδιά μπορούν να εξαρτηθούν απ’αυτά τα μέσα. Να αποκοπούν απ’την οικογένεια. Nα κλείνονται στο δωμάτιό τους με τις ώρες για να μιλήσουν με τους φίλους τους. Πολλοί, απ’αυτούς τους φίλους, είναι άγνωστοι. Ο φίλος, του φίλου, ω φίλε! Γίνονται απόμακρα. Αρκετές φορές επιθετικά, όταν τα «ενοχλείς» καλώντας τα στο τραπέζι για φαγητό. Ακόμα και στην τουαλέτα, το tablet έχει αντικαταστήσει τα κόμικς και τα διαλείμματα στο σχολείο έχουν social media κατεύθυνση.
Παρόλο που το Υπουργείο παιδείας απαγορεύει κάθε είδους gadget στο σχολείο. Όλοι κάνουν τα στραβά μάτια (κι εμείς μαζί).
Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να ρουφήξουν την ζωή των παιδιών μας σαν τη βδέλλα. Μπορούν να στενοχωρηθούν όταν ένας φίλος τα διαγράψει απ’την σελίδα του ή δεν κάνει like σε κάποιο post. Δυστυχώς, μη έχοντας την εμπειρία λόγω μικρής ηλικίας, τα παιδιά είναι ευάλωτα. Βιώνουν την όλη διεργασία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης σαν μια πραγματικότητα. Οι κίνδυνοι πολλοί.
Ναι, η τεχνολογία είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Και των παιδιών μας. Ποιος άλλωστε δεν θέλει να μιλάει στο δευτερόλεπτο με τον κολλητό του στην Αμερική, να τον βλέπει κιόλας! «Οι κολλητοί αυτοί φίλοι των παιδιών μας» κατακλύζουν την ζωή τους. Την κυριεύουν. Τα παιδιά γίνονται εξαρτώμενα από τα κινητά τηλέφωνα και τα tablets. Πιο πολύ στενοχωριούνται όταν δεν έχουν «μπαταρία» παρά όταν αρρωσταίνει ένας συμμαθητής τους. Η κόντρα στο σχολείο είναι ποιος έχει τους περισσότερους followers. Αυτό είναι το κριτήριο της δημοφιλίας.
Η ερώτηση «πόσα like πήρες;» είναι ο δεύτερος σημαντικός παράγοντας για να γίνεις αποδεκτός. Ανάλογα με τον αριθμό των like, ανεβαίνεις σιγά – σιγά και την σκάλα της επιτυχίας.
Και όταν η «μπαταρία τελειώσει» χάνονται οι χιλιάδες φίλοι. Τότε η απόλυτη μοναξιά. Τότε, αναζητούν τους φίλους με σάρκα και οστά. Γιατί ωραία τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως το Instagram, facebook, viber, sms, αλλά κανένα από αυτά δεν θα πιάσει το χέρι του παιδιού μας να το ζεστάνει.
Γράφει η Τζώρτζια Βρεττού
