Είμαστε καθισμένοι στο σαλόνι, και η μεγαλύτερη κόρη μου, παλεύει ακόμη με μια άσκηση για το μάθημα των καλλιτεχνικών. Σχεδιάζει και σβήνει συνεχώς. Είναι ταραγμένη, γκρινιάζει και φωνάζει θυμωμένα.
«ΔΕΝ μπορώ να το κάνω! ΠΡΟΣΠΑΘΩ να σχεδιάσω μια αρκούδα! Και δεν ΜΟΙΑΖΕΙ με αρκούδα! Σχεδίασα στο προηγούμενο μάθημα ένα ελάφι και τώρα δεν μπορώ να σχεδιάσω μια αρκούδα! Είναι δυνατόν;».
Δείχνει πραγματικά απογοητευμένη. Απογοητευμένη από τον εαυτό της. Δεν μπορεί να χωνέψει ότι, ενώ το έχει ολοκληρωμένο και τέλειο στο μυαλό της, το χέρι της δεν την υπακούει κι οι γραμμές που με τόση επιμονή σχεδιάζει καταλήγουν να μοιάζουν με οτιδήποτε άλλο εκτός από αρκούδα. Όπως την κοιτάζω, γλυκιά και στενοχωρημένη, θέλω να της πω «αγάπη μου, μοιάζει με αρκούδα, είναι μια μαγική αρκούδα! Είσαι εξαιρετική!».
Θέλω να καταλάβει ότι η δημιουργικότητα δεν έχει – ή μάλλον δεν θα έπρεπε να έχει – καμία σχέση με την τελειότητα. Θέλω να ελευθερώσω την αγάπη της για το σχέδιο. Να προστατέψω αυτή την αγάπη από την αδιαφορία που κρύβεται ύπουλα πίσω από τις απογοητεύσεις. Θέλω να μπορεί να αισθάνεται περήφανη για την προσπάθειά της, ακόμα και όταν υπολείπεται των προσδοκιών της.
Αλλά με αυτό που θέλω να της πω, δεν θα καταφέρω στην ουσία τίποτε. Δεν θα νιώσει ελεύθερη, ικανή. Δεν θα καταλάβει ότι έχει το δικαίωμα να σκοντάψει και να κάνει λάθη. Δεν θα με πιστέψει. Ό,τι και να πω τίποτα δεν θα γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ των προσδοκιών της και της πραγματικότητας που αντικρίζει πάνω στο χαρτί. Γι αυτό, κάτι τέτοιες στιγμές προτιμώ να μην δίνω λύσεις, να μην προτείνω εναλλακτικές, να την αφήνω μόνη της να βρει την άκρη της. Γι’ αυτό, κάτι τέτοιες στιγμές, δεν λέω αυτά που σκέφτομαι. Εξάλλου, ξέρω καλά πως δεν μπορώ να την κάνω να νιώσει χαρούμενη με την ομολογουμένως όχι-και-πολύ-αρκούδα που έχει σχεδιάσει, αλλά μπορώ να σταθώ δίπλα της, όταν αυτή είναι εξοργισμένη, απογοητευμένη και σβήνει με πείσμα τις γραμμές μέχρι να σκίσει το χαρτί.
Δεν μπορώ να κατευνάσω τη θλίψη της, αλλά μπορώ να τη βοηθήσω να μάθει να είναι υπομονετική με τον εαυτό της. Και σε αυτή την φαινομενικά αμελητέα στιγμή της «πάλης» της με την αρκούδα, προσπαθώ να συνδέσω μια ολόκληρη στάση ζωής στην οποία συχνά ελπίζω και εύχομαι να επιστρέφει.
Θα υπάρξουν φορές που οι φιλίες της θα την προδώσουν. Φορές που θα χάσει μια αγάπη.
Που απλά, η ομάδα του μπάσκετ, θα την επιλέξει τελευταία. Ή θα την απορρίψουν από μια δουλειά χωρίς εξηγήσεις. Όμως, είναι λογικό και ανθρώπινο και υγιές να νιώθεις απογοητευμένη. Μερικές φορές, οι προσδοκίες μας για τον εαυτό μας ή τους άλλους μένουν ανεκπλήρωτες. Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνη όταν με έχεις ανάγκη ή κλαις.
Κι αυτό της λέω κάθε φορά που είναι απογοητευμένη με τον εαυτό της: σίγουρα δεν είναι όπως θα ήθελες. Κι εγώ δεν νιώθω καλά όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θέλω. Όταν είμαι αναστατωμένη, κι εγώ κλαίω. Όμως θα είμαι εδώ, πάντα δίπλα σου, όταν είσαι λυπημένη.
Απόδοση Αναστασία Αρμενιάκου
