Θυμάμαι μια ταινία που είχα δει παλιά. Το στόρι αφορούσε δύο ανθρώπους, με πολλές αποτυχημένες προσπάθειες για «ιδανικές» σχέσεις στο ενεργητικό τους και αρκετά συναισθηματικά απωθημένα, που γνωρίζονται εξαιτίας μιας αγγελίας ενός εκ των δύο, που ζητούσε αποκλειστικά sex mate. Συναντιούνται αρχικά σε ένα καφέ για να ανακαλύψουν αν υπάρχει μεταξύ τους η απαραίτητη χημεία. Τα επόμενα ραντεβού τους γίνονται προκαθορισμένα στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου για δύο ώρες κάθε εβδομάδα και πέραν αυτών δεν διατηρούν καμία άλλη επικοινωνία, δεν έχουν καμία άλλη απαίτηση ο ένας από τον άλλον, δεν ανοίγουν τα μάτια σε κανένα όνειρο και δεν προσδοκούν κανένα κοινό μέλλον. Δεν αφήνουν, με δυο λόγια, κανένα περιθώριο να αναπτυχθούν συναισθήματα μεταξύ τους, προκειμένου να μην απογοητευτούν ή πληγωθούν αργότερα όπως στο παρελθόν. Ζουν έτσι ανακουφισμένοι και απελευθερωμένοι μια σχέση ωμή και ξεκάθαρη, για όσο χρόνο μπορεί αυτή και διατηρεί την δυναμική της. Ανακουφισμένοι γιατί θεωρούν πως από όσα μοιράζονται δεν κινδυνεύουν να μείνουν μισοί, απελευθερωμένοι γιατί δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν για κάτι παραπάνω.
The Hook Up Culture. Το άκουσα πρόσφατα και επειδή δεν το ήξερα από το χωριό μου, ρώτησα και έμαθα. Πρόκειται λοιπόν για ένα είδος θεσμού που έχει καθιερωθεί στα φοιτητικά περιβάλλοντα των αμερικάνικων κυρίως πανεπιστημίων τα τελευταία χρόνια. Θυμίζει αρκετά το γνωστό one night stand στην πιο εξελιγμένη μορφή του. Δεν προκύπτει, αλλά προτείνεται και έχει κανόνες. Τους κανόνες της «μη σχέσης». Σε ένα πάρτι ή μπαρ ένα αγόρι διαλέγει ένα κορίτσι ή αντίστροφα και προτείνει την «μη σχέση» για τα επόμενα δέκα λεπτά ή το υπόλοιπο της βραδιάς. Όχι επικοινωνία μετά, όχι καλημέρες στους διαδρόμους του πανεπιστημίου, όχι σινεμά μαζί, όχι απαιτήσεις, όχι περιορισμοί και η ζωή συνεχίζεται χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς περιττές αναλύσεις, χωρίς συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα και με τον έλεγχο των καταστάσεων ανά χείρας. Απελευθέρωση, επιτέλους, λες; Γράφει μια νέα γυναίκα σε αμερικάνικο σάιτ πανεπιστημιακής φοιτητικής κοινότητας πως το Hook Up Culture μοιάζει ελκυστικό εν μέρει λόγω της low-risk συναισθηματικής του φύσης. Το κλασσικό ραντεβού δυστυχώς πεθαίνει ενώ η γενιά μου το έχει τόση ανάγκη.
Γίνεται εύκολα αντιληπτό και ιδιαίτερα ανησυχητικό πως σήμερα ένα μεγάλο ποσοστό νέων ανθρώπων επιθυμούν αλλά δεν εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους ενδεχόμενα για να αποφύγουν την απόρριψη. Βολεύονται ίσως στην παγωμένη και παθητική αμυντική νοοτροπία του Hook Up Culture γιατί η «μη σχέση» έχει και «μη χωρισμό».
Η εποχή φωνάζει από τα μεγάφωνα πως η υιοθέτηση των συγκεκριμένων συμπεριφορών αποτελεί δυναμική απάντηση σε μια κοινωνία που βρωμάει υποκρισία πατόκορφα και οι σημερινοί έφηβοι, πριν προλάβουν να αναπτύξουν τα κατάλληλα κριτήρια αξιολόγησης, συμμετέχουν ενεργά στην κυριαρχία μιας κουλτούρας που της αρέσει να αποκαλείται σεξουαλική απελευθέρωση.
Σε πρώτη ανάγνωση, όλο αυτό γυαλίζει επαναστατικό και αιρετικό. Σε δεύτερη όμως, προσωπικά, κρατάω δυο τρεις επιφυλάξεις πάντα για ό,τι στέλνει το σινιάλο του κορνάροντας τόσο δυνατά που ξεκουφαίνει. Από τα μαγαζιά που πουλάνε ρούχα για έφηβους, μέχρι τα πιο hot fashion blogs ή ακόμα και τις διαφημίσεις των γιαουρτιών στην τηλεόραση τα must μοιάζει να έχουν διαμορφωθεί και καθιερωθεί πανηγυρικά. Μπορεί να φταίει και το χάσμα γενεών, αλλά αν είσαι γονιός θα έχεις φρικάρει σίγουρα με τις φωτογραφίες που δημοσιεύουν αρκετά παιδιά στο προφίλ τους στο instagram και στο facebook, σαν και εκείνη που ένα κορίτσι δεκατεσσάρων περίπου ετών με το kinky outfit της κρεβατοκάμαρας κλείνει το μάτι και στέλνει φιλί στον φακό, ενώ η υπόλοιπη παρέα σχολιάζει από κάτω «είσαι η αγαπημένη μου τσούλα». Τόσο ωμό, τόσο πραγματικό, τόσο «που θα καταλήξει αυτή η γενιά;» που έλεγαν οι γονείς μας για εμάς.
Το σεξ πουλάει αναμφίβολα και η κοινωνία το απομυθοποιεί απαξιώνοντάς το για να κατασκευάσει έτσι το καινούριο της, αμφιβόλου ποιότητας, προϊόν. Το σεξ δεν φέρνει πια πιο κοντά αλλά απομακρύνει και το σέξι διαμορφώνεται με τέτοιον τρόπο ώστε να κολλάει παντού, να γίνεται ρόλος ξεχωριστός και απαραίτητος και να μονοπωλεί πολλές φορές διαδικτυακά περισσότερα από όσα υπόσχεται στην πραγματική ζωή.
Άλλωστε και στις πιο κατασταλαγμένες ηλικίες είναι σαφές πια πως άλλο σέξι γονιός και άλλο γονιός σκέτο, άλλο σέξι δικηγόρος και άλλο δικηγόρος σκέτο, άλλο μαγειρεύω φασολάκια λαδερά ντυμένη ως άγγελος της βικτόρια σίκρετ και άλλο μαγειρεύω φασολάκια λαδερά σκέτο, άλλο με παίρνει ο ύπνος συνήθως μόνη/ο και σέξι στον καναπέ και άλλο με παίρνει ο ύπνος συνήθως μόνη/ο στον καναπέ σκέτο.
N’est-ce pas;
