Από την πρώτη μέρα που φέραμε την κόρη μας στο σπίτι από το μαιευτήριο, τα μεγαλύτερα αδέρφια της ήταν εκείνα που με φώναζαν κάθε φορά που το μωρό έκλαιγε ή μύριζε… περίεργα. “Μαμά, κάποιος σε χρειάζεται” μου έλεγαν. Δεν ξέρω πως άρχισε όλο αυτό αλλά η αλήθεια είναι πως στην αρχή με εκνεύριζε. Μόλις πήγαινα να ασχοληθώ με τον εαυτό μου άκουγα διαρκώς ένα: “Μαμά κάποιος σε χρειάζεται”.
Και κάπου εκεί το κατάλαβα και το αποδέχτηκα. Είμαι μαμά. Και μαμά σημαίνει ότι κάποιος θα με χρειάζεται νύχτα μέρα για αρκετό καιρό.
Σημαίνει ότι θα βάζω το μωρό για ύπνο αφού το ταϊσω στις 4 το πρωί, ενώ παράλληλα το άλλο μικρό θα ξυπνά γιατί φοβήθηκε και θα πρέπει να το κοιμίσω και αυτό. Και ύστερα θα πιω ένα δυνατό σκέτο καφέ για να βγάλω αυτή τη μακριά νύχτα και θα φάω ό,τι περίσσεψε από το φαγητό.
Τι άλλο σημαίνει μαμά;
Ότι ίσως δεν θα καταφέρω για αρκετό καιρό ακόμα να κάνω μια πραγματική συζήτηση με τον άνδρα μου. Σημαίνει ότι πολλές φορές θα βάζω τις ανάγκες των παιδιών πάνω από τις δικές μου, χωρίς δεύτερη σκέψη. Σημαίνει ότι το σώμα μου θα είναι γεμάτο κούραση αλλά η καρδιά μου γεμάτη αγάπη.
Άλλωστε, η μέρα που δεν θα με χρειάζονται πια (τόσο πολύ) δεν είναι μακριά.
Τα μωρά μου θα έχουν γίνει ενήλικες, θα έχουν πετάξει και θα ζουν την δική τους ζωή. Δεν θα υπάρχουν πια λασπωμένα μποτάκια να καθαριστούν ούτε ατελείωτες σαλιάρες. Δεν θα υπάρχουν πια τσάντες να φτιάξω, ούτε κρέμες να αλέσω. Και το “Μαμά, κάποιος σε χρειάζεται”, θα είναι μια όμορφη, γλυκιά ανάμνηση. Ένα παράσημο στο δρόμο της μητρότητας.
Και να μαι πάλι λοιπόν, εδώ, στην κουζίνα στις 4 το πρωί. Είμαι πολύ κουρασμένη, αλλά δεν πειράζει γιατί η μικρή με χρειάζεται. Μόνο εμένα. Και ίσως κι εγώ αυτήν. Γιατί αυτή με κάνει μαμά.
Ώρες ώρες, αναπολώ τις μέρες εκείνες που είχα αρκετό χρόνο για τον εαυτό μου. Σχεδόν τις έχω ξεχάσει καθώς σε μόνιμη βάση πια τα πόδια μου χρειάζονται ξεκούραση, δεν μπορώ να κάνω ντους χωρίς θεατές, ούτε καν να μείνω στο μπάνιο λίγο μόνη μου. Κι εκεί που λέω δεν αντέχω πια, ακούω παιδικά βήματα στο δωμάτιο μου. Μένω ακίνητη, σχεδόν χωρίς να αναπνέω και περιμένω…
“Μαμά”
“Μαμά”. Λίγο πιο δυνατά.
“Ναι”. Ψιθυρίζω.
Τα μεγάλα μάτια του έλαμπαν στο λιγοστό φως.
“Σ’ αγαπώ” είπε και έτρεξε γρήγορα πίσω στο δωμάτιό της.
Αλλά τα λόγια του αιωρούνταν ακόμη μέσα στη νύχτα. Χαμογέλασα και έπεσα για ύπνο αφήνοντας τις λέξεις να ριζώσουν στην καρδιά μου.
Μετά από αυτές τις στιγμές, τα «σ’ αγαπώ» μέσα στο βράδυ, τα γελάκια ανάμεσα στη φρουτόκρεμα, τις αγκαλιές με τα μικρά χεράκια, όλη η κούραση σβήνει.
Σήμερα και για όσο καιρό πάρει, κάποιος με χρειάζεται. Και θέλω να είμαι ολοκληρωτικά εκεί, γιατί ξέρω καλά πως όσο κι αν κάποιες στιγμές θέλω λίγο χρόνο για ένα μανικιούρ ή για ένα καυτό μπάνιο χωρίς θεατές, κάποια μέρα θα κοιτάξω πίσω και όλα αυτά θα μου λείπουν πολύ, γιατί ο χρόνος που τα παιδιά μας είναι μικρά, περνάει σαν νερό…
Απόδοση στα ελληνικά, Λίνα Παπαδοπούλου
