Η Ελένη Ράντου έδωσε μια συνέντευξη στις Rainbow Mermaids για την αντιμετώπιση που έχει δεχτεί από συναδέλφους της και το κοινό αλλά και την οικογένειά της.
Η δημοφιλής ηθοποιός είπε πως “αποκαθήλωσα πρόσωπα με το καλημέρα. Εάν δηλαδή κανείς πλησιάσει, όχι ανθρώπινα αλλά με τη γοητεία της ταμπέλας ή με τη γοητεία της μαρκίζας ή του αστεριού, θα απογοητευτεί πάρα πολύ. Και εμείς έχουμε ανάγκη να μας δουν ανθρώπινα, ότι πίσω από όλο αυτό τον αγώνα που γίνεται υπάρχει ένας άνθρωπος, ο οποίος ζορίζεται πάρα πολύ, πιέζεται πάρα πολύ, δοκιμάζεται πάρα πολύ, είναι στα όριά του τον περισσότερο χρόνο και πολύ ανασφαλής, γιατί αναζητά δουλειά συνέχεια. Αναζητά το μπράβο και την επιβεβαίωση. Όταν μας δεις σαν κέρινο ομοίωμα, ούτε εσύ είσαι σε θέση να με δεις πραγματικά. Είσαι πολύ μόνος σου. Μετά από τόσα χρόνια το λέω με σιγουριά, στην πορεία εγώ τις περισσότερες φορές νιώθω ότι βλέπουν τη Ράντου, δεν βλέπουν την Ελένη. Ακόμα και συνεργάτες μου που είμαστε 10 ώρες την ημέρα, όλοι βλέπουν το αποτέλεσμά σου και όχι το προηγούμενο”.
“Μην νομίζεις ότι δεν τραβάμε κι εμείς την άλλη άκρη του να σε αντιμετωπίζουν σαν ψώνιο. Μου έχει τύχει να νιώσω δύσπνοια σε γύρισμα, γιατί είχε πάρα πολλή ζέστη, άρχισα να ζαλίζομαι και θεώρησαν ότι κάνω βεντετυλίκι, ότι το παίζω. Γιατί να το παίζω; Αφού είναι η συνθήκη τραγική. Ήρθαν και μου είπαν: ‘δεν το παίζεις τώρα;’ λέω: ‘τι να παίξω, παιδιά; Αισθάνομαι δυσφορία, δεν είμαι καλά ‘. Υπάρχει και μία απανθρωπιά στον τρόπο που μας βλέπουν. Για να γίνουμε καλύτεροι εμείς, πρέπει να γίνουν καλύτεροι και οι απέναντι που μας βλέπουν“.
“Μπορεί να είχα πολλά όρια, παρόλα αυτά δεν ένιωσα ποτέ ότι κάποιος τα ξεπερνάει. Πλην μιας φοράς, που ήμουν με την κόρη μου. Της ανοίγω την πόρτα για να μπει -ήταν μικρή, 6-7 χρονών- περνάει μία κυρία και με ρωτάει: “Η κόρη σας;”, απαντάω “ναι” και μου λέει: “Πόσο δυστυχισμένο πλάσμα θα είναι να έχει τέτοιους γονείς”. Ήταν το παιδί μπροστά. Έπαθα τέτοιο σοκ, που όπως έκλεισα την πόρτα, έκλεισα και το δάχτυλό μου μέσα. Μελάνιασε για δύο μήνες, σκεφτόμουν μήπως θα κοπεί κιόλας. Ήταν τόσο σοκαριστικό. Προφανώς, πολύ επιπόλαια ήθελε να πει πόσο δύσκολα μεγαλώνει ένα παιδί με δύο “τέρατα”. Παρόλα αυτά ήταν τόσο πρόχειρος ο τρόπος που το είπε, που ήταν η μόνη φορά που αισθάνθηκα… Ποτέ δεν έχω νιώσει μία έλλειψη σεβασμού. Ακόμα και όταν ο άλλον στο παρακάνει και του πω ‘Φίλε λυπήσουμε'”.
