Δεν έχω την εμπειρία ακόμη (ακόμη;). Δεν ξέρω τι είναι και πώς είναι και πώς γίνεται (καλά, για το πώς γίνεται μια πείρα την έχω). Αλλά εφόσον δεν έχω γεννήσει παιδί, δεν μπορώ να τοποθετηθώ, εγώ μόνο βιβλία και βραχιόλια είμαι ικανή να φτιάξω, ωστόσο λέω πως θα ήταν πολύ καλό να σταματήσετε να ρωτάτε μια γυναίκα γιατί δεν έκανε ακόμη παιδί.
Μπορεί να μην μπορεί, μπορεί να μην αγαπήθηκε αρκετά, μπορεί να ήταν εγωίστρια, μπορεί να μην ήθελε, μπορεί να είχε κομμωτήριο και να μην προλάβαινε, μπορεί να φοβήθηκε όταν αγαπήθηκε πολύ, μπορεί να προσπάθησε και να το έχασε, μπορεί κάποτε να έκανε και να μην το ξέρετε, μπορεί να κακοποιήθηκε κάποτε και να μην το ξεπέρασε ή μπορεί να θέλει να υιοθετήσει ή και να γλυτώσει τον κόσμο από μια ακόμη τοξική σχέση γιατί για την ώρα νιώθει ανέτοιμη ή να μην έχει χρήματα για εξωσωματική. (Μετάφραση: μπορεί η γιορτινή και λουλουδιαστών προθέσεων ερώτησή σας να τη στεναχωρεί.)
Τι είδος μπούλινγκ πια είναι αυτό με τη διαιώνιση του είδους και την, σε άλλα νέα, έντεχνη κριτική που -ας μην κρυβόμαστε- περιέχει η ερώτηση “γιατί δεν έκανες παιδί;”. Ότι; Ότι η γυναίκα δεν ολοκληρώθηκε, δεν ξέρει τι χάνει, δεν εκτελεί τον προορισμό της, δεν ήταν άξια ή ξερωγώ δεν ξέρει τι θα πει το νόημα της ζωής, αφού δεν το κουβάλησε και δεν το έφερε στον κόσμο μ’ έναν πόνο. Μπορεί και να έζησε κάτι άλλο με δέκα πόνους. Ευτυχώς (ευτυχώς;) και περιέργως, δεν θυμάμαι να μου έχουν κάνει αυτή την ερώτηση. Ευχαριστώ! Όμως την κάνουν σε φίλες μου και νιώθω την ανάγκη να κάνω αυτό εδώ το μίνι ρεπορτάζ.
Εγώ, βεβαίως, από την άλλη, έχω σηκωθεί δυνατή (σηκωθεί δυνατή αντί πέσει θύμα, λολ) άλλου είδους σχολίων. Λαμπρότερο όλων το: “σιγά μην κάνεις εσύ παιδί“. Εκεί πια μπαίνουμε στη δική μου μικρή περιοχή, από τη μέση και κάτω (η γεωγραφία του χτυπήματος κάτω από τη μέση, αλλά και γενικώς της αξιοποίησης του κάτω μέρους του σώματος), όπου κι αρχίζω πια και περιγράφω προσωπικό συναίσθημα (άρα δεν παρατηρώ “απλώς” τους γύρω), οπότε μπορώ να εκφραστώ και πιο έγκυρα. Το σιγά μην κάνω εγώ για μάνα, έρχεται σετ με το επιχείρημα “γιατί εσύ είσαι λίγο τρελή”.
Λέω, λοιπόν το εξής: χασμουρηθήκαμε με τις απόψεις σας για το τι θα πει έλλογη κανονικότητα και κυρίως για το πότε και εάν θα μπει και θα βγει από το σώμα κάποιου κάτι. Γενικώς εδώ που τα λέμε. (Αλλά ας μην πιάσουμε το γενικώς γιατί έχουμε και δουλειές.) Μανία πια με τη διαιώνιση του είδους. Καταπιαστείτε καλύτερα με το είδος της διαιώνισης.
Γράφει η Κατερίνα Έσσλιν
