Οι σημερινοί γονείς έχουμε άπειρες πληροφορίες να επεξεργαστούμε. Πληροφορίες που όμως μας βαραίνουν καθώς νιώθουμε πως πρέπει να προσέχουμε κάθε βήμα μας, κάθε λέξη μας προκειμένου να μεγαλώσουμε ανθρώπους που να νιώθουν ελεύθεροι, ανεξάρτητοι και ευτυχισμένοι, κάτι που ίσως οι γονείς των παλαιότερων γενιών δεν είχαν διαρκώς στο μυαλό τους.
Από τις πολλές ενοχές τελικά τείνουμε να εξηγούμε κάθε απόφαση μας στο παιδί, σαν να πρέπει να συμφωνήσει και να πάρουμε την έγκριση του. Όμως, δεν είναι έτσι. Εμείς είμαστε οι γονείς κι εκείνα τα παιδιά και θα πρέπει ο καθένας να παίξει τον ρόλο του. Δεν χρειάζεται λοιπόν να αποδεικνύουμε κάθε φορά πως έχουμε δίκιο, θα πρέπει να νιώθουμε εμείς μέσα μας ότι έχουμε δίκιο και να προχωράμε με αυτοπεποίθηση χωρίς να περιμένουμε την άδεια του παιδιού.
Πολλές φορές δεν θα του αρέσουν οι αποφάσεις μας, ωστόσο δεν χρειάζεται να δικαιολογούμε τα πάντα στα παιδιά και να περιμένουμε να συμφωνήσουν. Το να σεβόμαστε το παιδί είναι πολύ διαφορετικό από το να του ζητάμε την άδεια του.
Έτσι, αν δεν του αρέσει μια απόφαση μπορούμε να ακούσουμε τι έχει να πει, να του αφήσουμε χώρο να εκφραστεί και να του συμπαρασταθούμε. Μπορούμε να πούμε κάτι σαν «καταλαβαίνω ότι δεν είναι ευχάριστο να μην παίρνεις αυτό που θες, και ότι νιώθεις εκνευρισμένος. Είμαι σίγουρη ότι μπορείς να βρεις έναν τρόπο να ηρεμήσεις, μόλις νιώσεις έτοιμος. Ξέρω ότι μπορείς».
