Το τελευταίο πράγμα που θέλουμε να συμβεί όταν το παιδί έχει κάνει τη ζαβολιά του είναι να μας πει και ψέματα από πάνω. Αν δεν θέλουμε λοιπόν αυτό τότε ας μην το εκμαιεύουμε!
Για παράδειγμα, αν δούμε ένα παιδί πασαλειμμένο στη σοκολάτα δεν έχει νόημα να το ρωτήσουμε «έφαγες σοκολάτα;» για να μας απαντήσει εκείνο… «όχι δεν έφαγα»!
Ας αλλάξουμε, λοιπόν, λίγο το σενάριο. Στην παραπάνω περίπτωση μπορούμε να το ρωτήσουμε «τι έχουμε πει αν θέλεις να φας σοκολάτα;». Το ίδιο π.χ. για την περίπτωση που δεν έχει πλύνει τα δόντια του. Μπορούμε να πούμε «βλέπω πως η οδοντόβουρτσα σου είναι ακόμα στεγνή, μήπως θέλεις να βάλεις πάνω την οδοντόκρεμα εσύ ή να τη βάλω εγώ;».
Αν πάλι παίζοντας έχει δημιουργήσει ένα χάος γύρω του, αντί να του φωνάξουμε μπορούμε να πούμε κάτι σαν: «βλέπω πως διασκεδάζεις πολύ. Πώς σκέφτεσαι να συμμαζέψεις μετά το δωμάτιο;».
Το ζήτημα είναι να παραμένουμε ουδέτεροι χωρίς να κατηγορούμε το παιδί και χωρίς να έχουμε απειλητική διάθεση απέναντι του. Εξάλλου, στόχος μας είναι να το κινητοποιήσουμε να κάνει το σωστό, όχι να το τιμωρήσουμε και σίγουρα όχι να το φοβίσουμε.
Διάβασε επίσης:
