Τις προάλλες μας κάλεσαν από το νηπιαγωγείο για μία πρωτότυπη εκδήλωση. Τα μικρά θα ζωγράφιζαν το πορτραίτο των γονιών και μετά εμείς οι γονείς θα ζωγραφίζαμε με τη σειρά μας το πορτραίτο των παιδιών μας σε κανονικά καβαλέτα. Στο τέλος, έπρεπε το κάθε παιδί να γράψει το όνομά του στην κάτω δεξιά άκρη του καβαλέτου, στη θέση όπου υπογράφει ο καλλιτέχνης. Τριγυρνώντας ανάμεσα στους συμμαθητές της κόρης μου, διαπίστωσα πως το νηπιαγωγείο έχει την χαρά να φιλοξενεί στους κόλπους του τρεις Νεφέλες, έναν Μάξιμο, μερικούς Φιλίππους, δύο Ελβίρες, δύο Έκτορες, τέσσερις Ιάσονες, δύο Ερρίκους, δύο Φαίδρες, τρεις Φοίβους.
Η δασκάλα, μόλις η εκδήλωση τελείωσε, βρέθηκε σε αμηχανία. Τίνος Φιλίππου ήταν το χ καβαλέτο; Ποιας Νεφέλης ήταν η ζωγραφιά;
Η κατάσταση έγινε ακόμη πιο πολύπλοκη όταν προσπαθούσαμε να συστηθούμε οι μαμάδες μεταξύ μας:
«Είμαι η μαμά της Νεφέλης, όχι αυτής της Νεφέλης, της άλλης που έχει το κόκκινο κοκαλάκι στα μαλλιά»
«Είμαι η μαμά του Φοίβου, όχι αυτού, του άλλου με το μπλε σορτσάκι, χα,χα, όχι του συνθέτη…χα,χα»
«Είμαι η μαμά της Ελβίρας, αυτής που έχει αλλεργία στις κάμπιες, όχι της άλλης»
«Είμαι η μαμά του Ιάσονα, Ιάσονα λέγανε τον παππού μας εμάς, δεν το πήραμε από την Αργοναυτική εμείς, το είχαμε ήδη στο σόι».
Το μόνο «φυσιολογικό» όνομα στην τάξη ήταν της κόρης μου: Αρετή.
Ήταν τόσο φυσιολογικό που κατάφερε να εγείρει απορίες λόγω της… συμβατικότητάς του:
«Από τον Ηρακλή το πήρατε, ε; Από τον δρόμο της Αρετής και της Κακίας;»
«Όχι, από την γιαγιά της… Τη γιαγιά τη λένε Κακία και για να κάνω κόντρα στην πεθερά την έβγαλα Αρετή»
«Χα, χα, χα, ωραία που τα λέτε, αλλά δεν σας φαίνεται πολύ συμβατικό το Αρετή;»
Μετά την εκδήλωση, στην αυλή του σχολείου, είχαμε ανάλογα μπερδέματα:
«Φαίδρα» φώναζε η μία μαμά και δύο κεφάλια γύριζαν. «Όχι, εσύ, η άλλη, η δικιά μου…».
«Ιάσονα!!» φώναζε η άλλη και απαντούσαν 4 αγοράκια ταυτόχρονα: «Ναι, μαμά…»
Καθώς πίναμε καφέ και γνωριζόμασταν, πρότεινα στις άλλες μαμάδες να δώσουν αριθμούς στα ονόματα: πχ. Φίλιππος ο Α’… και τότε οι περισσότερες μου είπαν πως έτσι κι αλλιώς αναγκάζονταν να το κάνουν στις διάφορες εκδηλώσεις ή στις δραστηριότητες, μια που οι Φίλιπποι είχαν πλέον επεκταθεί πέρα από τη Πέλλα της Μακεδονίας και είχαν κατακτήσει όλα τα προάστια της Αθήνας. Η νηπιαγωγός, όπως έμαθα, είχε ήδη υιοθετήσει αυτό το σύστημα: Ερρίκος ο Α’, Ερρίκος ο Β’ κλπ. Μία μαμά μου είπε πως πήρε λάθος βαθμούς στο μεγαλύτερο παιδί της, γιατί όταν μπήκε και είπε «η μαμά του Υάκινθου» υπήρχε (αν είναι δυνατόν!) και δεύτερος Υάκινθος στην τάξη.
Με άλλα λόγια, στην προσπάθειά μας να διαφοροποιήσουμε το όνομα του παιδιού μας, χρειαζόμαστε πια επεξηγηματικούς αστερίσκους και υστερόγραφα για να αναφερθούμε σε αυτό: Η Ελβίρα νούμερο 2, ο Φαίδωνας -ξέρετε, αυτός με τα πεταχτά αυτάκια-, ο δικός μας Ερρίκος ο 8ος … όχι, καλέ αυτός που αποκεφάλιζε τις γυναίκες του, που πήγε το μυαλό σας…
Τα «πρωτότυπα» ονόματα είναι το νέο trend.
Η μόδα κρατάει εδώ και καμία δεκαετία. Επειδή όμως και οι γιαγιάδες-παππούδες είναι συχνά εμμονικοί με την διαιώνιση του ονόματος τους, ακούς συχνά:
«Την λένε Υπατία-Σπυριδούλα», ή « Τον γιο μου τον λένε: Φοίβο-Χαράλαμπο, τον φωνάζουμε Φοίβο φυσικά, αλλά επέμενε ο παππούς… αν δεν δίναμε και το όνομά του, θα μας αποκλήρωνε…».
Υπάρχουν και αυτές που έχουν κάνει τάματα:
«Τον λέμε Ιάσονα-Ραφαήλ», «Την λέμε Κάρμεν-Παρασκευούλα, την είχα τάξει στην Αγία Παρασκευή».
Υπάρχουν και τα ευφάνταστα μείγματα:
«Δωροθέα+Άννα= Δωριάννα», «Μάγδα+Ελένη= Μαγδαλένα (προσοχή: όχι Μανταλένα, Μαγδαλένα!, μου είπε η μαμά)»
Μέσα σε τόση πρωτοτυπία αρχίζεις να διψάς για κάτι συμβατικό: για έναν Κωστάκη, μία Ελενίτσα, μία Μαρία, μία Δημητρούλα…
Αλλά, πίσω από όλη αυτήν την αστειότητα, κρύβεται μόνο στοργή.
Η κάθε μαμά προσπαθεί να κληροδοτήσει στο παιδί της ένα όνομα νικητήριο, ένα όνομα ξεχωριστό που θα εμπλουτίσει το παιδί με κάποια μοναδικότητα, που θα του ανοίξει φαντασμαγορικούς ορίζοντες, Ζούμε γκρίζα, ζούμε βαρετά, ζούμε συμβατικά, μας φωνάζουν «Κική» ή «Παναγιώτα» αλλά θέλουμε τα παιδιά μας να πιάσουν τα αστέρια.
Θέλουμε να τους δώσουμε ένα λαμπερό «ουππςς» προς τα πάνω. Να τονίσουμε την «υπέροχη διαφορά» τους, να δουν όλοι πόσο «ξεχωριστά υπέροχα» είναι τα παιδάκια μας. Και θέλουμε να γίνουμε εμείς οι ίδιες οι νεράιδες που, βαπτίζοντας τα κορίτσια μας «Αέλια» ή τα αγόρια μας «Πραξιτέλη», τα ακουμπάμε με το μαγικό ραβδί της λάμψης και της ευτυχίας.
Και, αν και είναι κάπως αστείο να ακούς στην παιδική χαρά:
«Λαέρτη, έλα να φας το τοστ σου» ή «Η Μαρκέλλα έκανε κακάκια…», είναι συγκινητικό να θυμάσαι την αγάπη και την γλυκιά προσμονή που προηγήθηκε αυτής της επιλογής, τα όνειρα που επενδύθηκαν πάνω σε ένα ξεχωριστό όνομα για το ξεχωριστό, μα τόσο ξεχωριστό, μωρό μας.
