H συμπερίληψη στις σχολικές αίθουσες και η συνύπαρξη τυπικών μαθητών με συμμαθητές τους με αναπηρίες και ειδικές ανάγκες, απασχολεί τους εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στα Χανιά και στο πλαίσιο αυτό ξεκίνησε σήμερα διημερίδα με θέμα τη “Συμπεριληπτική Εκπαίδευση”.
Τη διημερίδα οργάνωσαν οι διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Χανίων, με τη συμβολή της συμβούλου εκπαίδευσης Ειδικής Αγωγής και Ενταξιακής Εκπαίδευσης Ελένης Γκιργκινούδη και της “Ομάδας Δράσης για την Πρόληψη και Αντιμετώπιση της Ενδοσχολικής Βίας και του Εκφοβισμού”.
Oφείλουμε γονείς και εκπαιδευτικοί να παρακολουθούμε τις εξελίξεις
Μέσα από ομιλίες και βιωματικά εργαστήρια οι εκπαιδευτικοί ενισχύουν τις γνώσεις τους ώστε να είναι σε θέση να ξεπερνούν προβλήματα που υπάρχουν στις σχολικές αίθουσες και αφορούν τη συνύπαρξη τυπικών μαθητών με συμμαθητές τους με ειδικές ανάγκες ή αναπηρίες. Όπως είπε η Χρύσα Τερεζάκη διευθύντρια της α΄βαθμιας νομού Χανίων, “Οι σύγχρονες κοινωνίες ολοένα και αλλάζουν, τα πράγματα είναι διαφορετικά από αυτά που γνωρίζαμε πριν από χρόνια και οφείλουμε γονείς και εκπαιδευτικοί να παρακολουθούμε τις εξελίξεις της σύγχρονης επιστήμης αλλά και όσα αφορούν στο νομοθετικό πλαίσιο που αφορά στο συμπεριληπτικό σχολείο”.
Σύμφωνα με στοιχεία που γνωστοποίησε ο προϊστάμενος διεύθυνσης Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του ΥΠΑΙΘΑ Ιωάννης Μπουσδούνης, υπάρχει αύξηση των μαθητών με ειδικές ανάγκες ή αναπηρίες που βρίσκονται στις σχολικές αίθουσες μαζί με τα τυπικά παιδιά. Συγκεκριμένα, πλέον των 100.000 μαθητών με αναπηρία και ειδικές ανάγκες βρίσκονται στα σχολεία της γενικής εκπαίδευσης. Πριν από 3 χρόνια, ο αριθμός ήταν κάτω από 80.000 ενώ την τελευταία τριετία, υπάρχει αύξηση και των μαθητών που φοιτούν σε σχολεία Ειδικής Αγωγής, από 12.000 μαθητές ανήλθαν σε πάνω από 14.000 μαθητές.
Tο σχολείο πλέον μοιάζει παρωχημένο
“Τα σχολεία μετά την πανδημία, άλλαξαν και δεν έχουν καμία σχέση με πριν από μία δεκαετία. Ανάγκες, απαιτήσεις, τα κίνητρα των μαθητών, το ενδιαφέρον για μάθηση να είναι πολύ διαφορετικά”, ανέφερε ο Πέτρος Γαλάνης, Ειδικός Παιδαγωγός στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ. Όπως εξήγησε, “ζούμε πλέον σε ένα κόσμο τεχνολογίας και σε κάτι που κάνει το σχολείο να μοιάζει παρωχημένο. Στο πλαίσιο της ειδικής αγωγής, αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να βελτιώσουμε τη Γενική Αγωγή ώστε να καταφέρουμε να εντάξουμε ποιο ουσιαστικά τα παιδιά με ειδικές ανάγκες. Αυτό θα συμβεί εάν βελτιώσουμε τη γενική αγωγή διότι στην ειδική αγωγή πιστεύω ότι, τα έχουμε εξαντλήσει όλα. Τεχνικές, ξέρουμε τα πάντα, όταν όμως πας να τα εντάξεις στο γενικό σχολείο βρίσκεις μία κατάσταση που πολλές φορές προβληματίζει. Για το λόγο αυτό οι εκπαιδευτικοί μας χρειάζονται ενίσχυση στο ρόλο τους, καθώς και τα αναλυτικά προγράμματα σπουδών που χρειάζονται μία αναδιάρθρωση για να αρχίσουν να τραβούν το ενδιαφέρον των μαθητών”.
Σύμφωνα με την Ελένη Γκιργκινούδη, σύμβουλο εκπαίδευσης η ενταξιακή κουλτούρα πρέπει να ενσωματωθεί στα σχολεία, “Η αποδοχή της διαφορετικότητας, του άλλου, είναι αναγκαία προϋπόθεση για το ενταξιακό σχολείο που δεν είναι πλέον ο στόχος, αλλά το μέσον για την αλλαγή της κοινωνίας. Όταν εργαζόμαστε πολλαπλά μέσα στην τάξη, τότε έρχεται και η αλλαγή και το συναίσθημα στα παιδιά και δημιουργούμε την κοινωνία αλληλεγγύης”.
Σχετικά με τη νέα τεχνολογία και πόσο αυτή μπορεί να υπάρχει στα σχολεία, ο κ. Γαλάνης είπε πως “Χρειάζεται κάποια είσοδος, με μέτρο όμως, της τεχνολογίας ώστε να τραβήξει το ενδιαφέρον τα παιδιών, αλλά χωρίς να πάμε σε ακραίας καταστάσεις διότι έχουμε παραδείγματα χωρών που έγιναν high tech στην εκπαίδευση και τώρα άρχισαν να το μαζεύουν διότι είδαν ότι οι μαθητές τους, δεν μαθαίνουν να διαβάζουν και να γράφουν”. Μιλώντας για σχέση μεταξύ των σχολικών τάξεων τα παλαιότερα χρόνια σε σχέση με το σήμερα, ο κ. Γαλάνης είπε: “Δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια σύγκριση, διότι κάθε φορά βλέπουμε το σχολείο ή την αίθουσα με τις ισχύουσες κοινωνικοπολιτικές και άλλες καταστάσεις. Η κοινωνία που ζούμε είναι τελείως διαφορετική. Το αντιλαμβανόμαστε και στην καθημερινότητα τη δικιά μας, των μεγάλων, στη δουλειά μας πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα, πριν και μετά για παράδειγμα πανδημίας ή με την οικονομική κρίση που περάσαμε. Στην Ελλάδα έχουμε περάσει δύο απανωτές κρίσεις και αυτό έχει δημιουργήσει πολλές εντάσεις μέσα στην ελληνική οικογένεια αλλά και στην κοινωνία και αυτές οι εντάσεις περνάνε στα παιδιά, στους εκπαιδευτικούς, αφού κι εκείνοι είναι οικογενειάρχες, εργαζόμενοι. Κάποια στιγμή πρέπει να δούμε πολύ πιο σοβαρά, ποιο είναι το όραμα μας για την παιδεία, διότι υπάρχει αίσθηση ότι ως κοινωνία, ως χώρα, δεν έχουμε βάλει ποτέ σε προτεραιότητα τι θέλουμε να κάνουμε με την παιδεία και με τα παιδιά μας”.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
